Vorige week vrijdag en zaterdag heb ik voor het eerst in jaaaren iets níét gedaan, iets wat ik normaal letterlijk elke dag doe en wat ontzettend waardevol en misschien zelfs wel onmisbaar voor me is; koken. Ik had namelijk een behoorlijk naar buik(kramp)virusje te pakken die alle eet-en kooklust uit me wegzoog, en dit voelde op de één of andere manier zo onwerkelijk, echt oprecht alsof ik mezelf niet meer was, dat ik er even een dagboekdroedeltje aka hersen/hart-spinseltje uit de losse pols aan wilde wijden, gewoon omdat het kan en het kriebelde.
Normaal trek ik meermaals per dag de koelkast open om er iets uit te ‘snoepen’ of bijvoorbeeld om te fantaseren over wat ik de komende dagen zal gaan koken, en altijd is dit met trek, zin of honger, met een lach. Maar toen dit vorige week dus ineens omsloeg naar een traan, naar een soort neutraliteit en zelfs naar walging wist ik oprecht niet wat ik meemaakte. Ik vond het zó raar om naar al dat eten te kijken en gewoon nergens zin in te hebben, niet om het op te eten en niet om er iets mee te maken/koken/verzinnen, echt nul komma nul. En hierdoor vielen ook mijn dagstructuur, houvast en standaard genietmomentjes compleet in het water, zomaar ineens, zonder aankondiging, bam, weg. Slik slik slik!! Toen waren mijn dagen ineens wel héél erg lang, leeg en waardeloos, want het enige wat me normaal op slechte dagen altijd positief houdt, een fijn vooruitzicht geeft en me opfleurt zijn de uurtjes dat ik kook, bereid en eet. En ik ben ondertussen heel wat gewend qua lange lege dagen en ik kan daarin veel hebben, maar dit was toch ook voor mij echt next level hoor, poeh. Ik zat meteen behoorlijk diep in de put en voelde me totaal mezelf niet meer, helemaal van de wap en extreem uit mijn doen, en al deze heftige reacties lieten me dan ook weer enorm schrikken… Een paar zeer pittige achtbaandagen waren het dus, that’s for sure.
Dit klinkt je waarschijnlijk allemaal mega overdreven en aanstellerig in de oren (dat was ook mijn eerste reactie), maar bedenk wel dat de verhoudingen in een chronisch ziek leven nou eenmaal compleet anders liggen dan in een ‘normaal’ leven. Kleine alledaagse basisdingen hebben veel meer waarde en impact dan bij een gemiddeld gezond persoon, want het is vaak het enige wat er is of wat bijvoorbeeld zelfstandig gedaan kan worden. Wát dat is, is voor iedereen anders, maar voor mij is koken er daar eentje van, daar twijfel ik nu al helemaal niet meer aan haha. Tijdens het koken loop ik niet continu tegen grenzen, angsten en beperkingen aan, kan ik helemaal mijn eigen weg gaan en raak ik alles behalve overprikkeld, ook kan ik er mijn creativiteit in kwijt en zorgt het er bijvoorbeeld voor dat mijn (pieker)hoofd even uitstaat. Ik heb al vele jaren geen werk, relatie/gezin, sport of grote hobby meer die een onderdeel van mijn identiteit vormen, maar ik denk dat creatief koken dat onder andere voor een deel heeft overgenomen, het is echt een stukje van mij geworden. Dus als je het zo bekijkt begrijp je misschien beter (ikzelf in ieder geval wel) dat een dagje niet koken veel meer is en doet dan gewoon even een dagje niet koken.
Niet dat ik dit nu met een soort trots schrijf, want ergens schaam ik me hier eerlijk gezegd behoorlijk voor, dat zoiets ‘kleins’ me zo hard onderuit kan schoppen, maar aan de andere kant ben ik blij en dankbaar dat ik koken gevonden heb als één van mijn waardevolle vervangingen van vroegere passies en Laura-dingen, want ik kan me de periode ook nog goed herinneren dat ik écht niks meer had…
Gelukkig kon ik in de loop van de derde en vierde buikkrampdag alweer voorzichtig iets kleins koken en steeds wat meer en diverser eten, al was dit op mijn tenen lopen en aftastend doen ook echt een frustrerende tussenfase zeg, poeh, dus ik was héél blij en opgelucht dat vanaf dag vijf alles eindelijk weer gewoon lekker én leuk was, en al helemaal toen ik gisteren mijn creatieve kookflow als vanouds weer terughad; jippie-en-yummy-ja-jee!
Met dit dagboekdroedeltje kan ik deze onverwachte op-zijn-kop-zettende achtbaanrit dan ook meteen afsluiten en een acceptatieplekje geven, al is het tegelijkertijd misschien ook wel een beetje een raar onderwerp voor een blogpost, maar ach, hebben we allemaal niet genoeg rare dingen?
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten