Lekker op vakantie gaan zit er voor mij door diverse redenen helaas niet in, iets wat in deze tijd altijd extra moeilijk en confronterend voelt, ook na al die jaren (waarin er veel meer acceptatie gegroeid is) nog. Maar wat ik heel fijn zou vinden is als ik deze zomer wel wat meer vakantie in mijn hoofd zou kunnen ervaren, daar is het de laatste tijd nogal druk en vol namelijk. Nou is dat op zich niets nieuws, iets wat bij mij hoort en ook vaak veel voordelen heeft, maar het sóórt gedachten dat de laatste tijd onbewust de overhand neemt geeft vooral nasty narigheid, op allerlei vlakken. Ik hoop dan ook dat het de komende tijd niet veel vaker zo heet wordt - vijfentwintig graden is echt meer dan genoeg - zodat ik weer wat vaker even naar mijn minivakantieplekjes toe kan in de natuur. Door mijn toegenomen en grillige lichamelijke klachten en vermoeidheid van de laatste maanden is dit me veel minder gelukt dan ik zou willen en gewend was, en als externe factoren zoals het weer dit dan nóg verder beperken blijven er wel heel erg weinig mogelijkheden over om op ‘vakantie’ te kunnen gaan. Gelukkig kan ik met datzelfde hoofd ook heel goed een vakantie (of iets anders leuks en ontspannends) visualiseren, maar dat voelt toch anders, plus dat dit me de laatste tijd ook beduidend meer moeite kost door alle afleiding die daar dus nog meer ronddwaalt en steeds plots oppopt. Wat deze gedachten zijn (een aantal dan) en hoe ik daarmee probeer om te gaan lees je onder andere in deze blogpost.
De laatste tijd is het dus best een uitdaging om niet elke gedachte waarmee mijn hoofd aan komt zetten serieus te nemen, iets waar ik op zich aardig goed in getraind ben en veel ervaring mee heb, maar momenteel zijn het er wel heel veel en om die elke keer weer te sussen is behoorlijk vermoeiend en frustrerend kan ik je vertellen. Ook omdat mijn lijf direct (aardig extreem) reageert op de eerste niet-gesuste gedachte die oppopt, meteen in de stressmodus schiet en daarna dus eigenlijk ook steeds gekalmeerd moet worden. Het voelt daardoor vaak een beetje als dweilen met de kraan open, de ene gedachte (inclusief bijbehorende nasleep) is nog niet opgeruimd of de volgende is er alweer. Daardoor is de natuur zo waardevol voor me, daar gaat die kraan ten minste even dicht en voelt mijn hoofd veel vrijer en blijer, als vakantie dus.
Een gedachte die de afgelopen periode veel vaker oppopt dan anders is bijvoorbeeld dat er iets (heel) ergs gebeurd met mensen waarvan ik houd, van ziektes tot ongelukken, het schiet echt alle kanten op. En dat voelt - wellicht mede door mijn grote gedetailleerde voorstellingsvermogen en hoogsensitiviteit - dan zo ontzettend waarheidsgetrouw dat dit, naast uiteraard een naar rotgevoel, voor bijbehorende lichamelijke reacties zorgt zoals benauwdheid, duizeligheid, spierspanning en misselijkheid. Misschien komt dit ook omdat ik diverse dingen ook regelmatig juist aanvoel, bijvoorbeeld dat iemand ergens mee zit, het niet goed gaat of er iets gebeurd is / gaat gebeuren, dan weet ik dit al (ook positieve dingen gelukkig) voordat iemand het zelf vertelt, ook dat popt ineens op. Klinkt vast vaag en zweverig en dat is het misschien ook wel, maar dit gebeurt nou eenmaal, eigenlijk mijn hele leven al. Deze combi maakt het natuurlijk mega lastig om meteen te kunnen herkennen wát er bij me oppopt; een juist voorgevoel of een onjuiste angstgedachte… Geen leuk dubio waar je je zo ongeveer dagelijks mee bezig moet houden, dat snap je vast. Daarom behandel ik de laatste tijd alles bij ook maar een beetje twijfel als onjuiste angstgedachte; sus het, spreek het tegen, vecht het aan en kleineer het, weg ermee! Ik denk (nouja, ik wéét) dat daarnaast uitspreken en delen ook helpt, maar ik ben dan bang dat ik anderen ook angst en zorgen aanjaag door iets wat niet waar is, dus die drempel ga ik maar zelden over. Ook het opschrijven vind ik maar niks, alsof je het daarmee echt maakt of afroept ofzo, lastig hoor. Hetgeen wat me hierbij nog het beste helpt is afleiding, de natuur dus, maar ook sociale afspraken, creatief bezig zijn, beweging of zoiets als een goede serie of podcast. Hoe het precies komt dat dit zo sterk toegenomen is, waar het kip en het ei ligt, weet ik (nog) niet echt, maar ik denk in ieder geval dat het een opstapeling van meerdere dingen is plus gewoon één van mijn zwakke plekken. Gelukkig merk ik dat ik er steeds beter mee om kan gaan, maar leuk wordt het natuurlijk nooit, that’s for sure. Iemand die dit herkent toevallig?
Een andere gedachte die rondsuddert in mijn hoofd heeft te maken met mijn zelfbeeld. Doordat ik zeven kilo ben aangekomen in redelijk korte tijd voelt het alsof ik in een ander lijf zit wat (nog) niet echt van mij is. Vooral omdat ik zelf niets gedaan of veranderd heb om aan te komen, het dus buiten mijn controle valt en ik niet weet of het nu stopt, triggert een heleboel negatieve gedachten en gevoelens merk ik. Ik vind mezelf vaker niet mooi (mede doordat veel kleren niet meer passen), vind mezelf letterlijk en figuurlijk te veel, moet meer moeite doen om gewoon hetzelfde en even vrij en blij te blijven koken en eten, ga niet graag meer op de foto, vermijd spiegels nog meer en verlies het (oh zo belangrijke) contact met mijn lijf waardoor alles zich nog meer naar mijn hoofd verplaatst. En zo is het cirkeltje weer rond. Ik hoop dat dit een kwestie van wennen is en ik op den duur net als anderen kan zeggen dat ik nog steeds (en überhaupt) helemaal prima ben zo, maar nu voel ik dat meestal nog niet en geeft het mijn hoofd dus genoeg piekervoer.
Ook helpt het voor het opbouwen van een beter zelfbeeld niet echt mee dat het me de laatste tijd niet meer zo vaak en soepel lukt om blogposts te schrijven, deze creatieve schrijfflow ben ik echt even kwijt en de inspiratie is ver te zoeken, heel frustrerend. Ik probeer me hier een soort van bij neer te leggen, creativiteit en een schrijfmood komt nou eenmaal vaak in golven, het niet alsnog te moeten en deze mindere flow te accepteren in plaats van te denken dat ik dit ook al niet meer kan. Iets wat an sich meestal best aardig lukt hoor, maar ik mis het vooral gewoon enorm, hier hoef ik helemaal geen vakantie van…
Gelukkig gelukkig gelukkig heb ik ook gewoon elke dag vrolijke, fijne en positieve gedachten en gevoelens hoor, don’t worry, die passen er nog gewoon bij en schrijf ik ook nog steeds elke dag koesterend op. Ik dacht ik zeg dit toch nog maar even voordat jullie je teveel zorgen gaan maken hihi, soms is het gewoon even fijn om wat van mijn hersenspinsels al bloggend te delen. Voor nu hoop ik dat er de komende tijd voor ons allemaal een heerlijke vakantie(vibe) te wachten staat die ons lekker vrij en blij laat voelen, kom maar op!
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten