Wondermiddel

Zo hoopvol ik me de laatste week van mei voelde, zo moedeloos voelde ik me deze eerste week van juni. Ik had heel erg gehoopt dat mijn stijgende lijn en lekkerder-in-mijn-vel-periode langer zou duren dan maar één f*cking weekje, maar nee hoor, de status van midden mei inclusief de vele bijbehorende struggles zijn gewoon weer terug. Echt he-le-maal klaar ben ik met mezelf, met mijn lijf en met alle extra beperkingen en onzekerheden, vooral omdat ik dacht een oorzaak van de toegenomen klachten gevonden te hebben en daar ook meteen serieus mee aan de slag ben gegaan. Maar een wondermiddel (zoals het in die ene goede tussenweek leek te zijn) is dit toch niet, althans nóg niet, want ik probeer wel de hoop te houden dat dit me op langere termijn gaat helpen, of in ieder geval een heel stuk verlichten, net zoals het (bij mij en bij anderen) al veel vaker heeft gedaan. Wat dit ‘wondermiddel’ is en waarom het me hopelijk gaat helpen lees je in deze blogpost. 

Nadat ik een wat uitgebreider bloedonderzoek gehad had waar niets (extra) afwijkends uitkwam, besloot ik het over een andere denkboeg te gooien met betrekking tot mijn toegenomen lichamelijke klachten en me voor te stellen wat mijn favoriete therapeuten van de Eikenboomkliniek op dit moment tegen me zouden zeggen en wat voor verklaringen of inzichten zij me zouden geven. De vraag of er emoties of gedachtes zijn die ik (al langere tijd) niet uitspreek en daarom via andere wegen dan mijn mond een weg naar buiten zoeken, was daarbij een schot in de roos. Want ja die zijn er zeker, altijd wel want zo gaat dat nou eenmaal snel als je veel alleen bent, maar toen ik besloot alles wat ik de laatste maanden ‘wegslik’ of ‘doorschuif’ eens op te schrijven schrok ik behoorlijk; wat een lange lijst, oeps… Niet dat ik helemaal niet over al die thema’s gepraat heb, maar onbewust bleef het negen van de tien keer dan wel alleen bij een soort aanstippen in plaats van echt even alles (of in ieder geval veel) eruit gooien. En voor je het weet ben je dan dus ineens een half jaar verder en zit je emotie-emmer tjokvol, want de aanvoer stopt natuurlijk niet, that’s life, die kraan blijft gewoon non-stop doorlopen. Tijd voor actie dus, voor uiten, want of dit nou een verklaring van mijn toegenomen klachten is of niet, die emmer wat leger maken (en houden) gaat me hoe dan ook helpen, daar ben ik van overtuigd.

Misschien denk je nu; hoezo zou je van weggestopte emoties en struggles lichamelijk zo’n last krijgen, waar slaat dat op, en dat snap ik wel, zeker als je gezond bent en goed in je vel zit. Maar toch weet ik zeker dat iedereen voorbeelden heeft waarbij je lichaam reageerde op iets wat zich afspeelde in je hoofd of hart, al is het maar zoiets als hoofdpijn of vastzittende spieren voor een spannend moment, buikpijn door verdriet of zweten van angst. Zo werkt je lijf nou eenmaal, het is één 'machine', zeker als je er bewust wat vaker bij stilstaat kun je hier no way omheen. En door mijn somatisch symptoom stoornis, aka mijn kapotte en doorgedraaide machine, uiten alle struggles en overprikkelingen in mijn hoofd en hart zich lichamelijk nogal extreem, zeker als ik ze langere tijd laat sudderen. Been there, done that. En waarom ik me dan nu toch weer kei hard tegen deze zelfde steen stoot, tsja, zeg jij het maar…

Hoe meer ik daarna over dit inzicht ging nadenken en hoe uitgebreider ik het laatste half jaar analyseerde, hoe logischer ik het vond dat mijn lichaam de laatste tijd zo mega van slag is en aan alle kanten hapert; mijn machine zit verstopt, ergens zit er een flinke kink in de kabel die zorgt voor ontploffinkjes. Nu achteraf voel ik me dan ook best wel stom dat met alle ervaringen en kennis die ik heb, ik het toch zo ver heb laten komen en ik dit niet veel eerder ingezien heb. Of nouja, ik denk dat ik het stiekem wel zág, maar te vaak voor de korte gemakkelijke weg koos, die van doorgaan en doorschuiven, die van komt wel een keer. En wellicht ook doordat ik onbewust bang was om bepaalde pijnlijke putten echt helemaal open te gooien en me liever focuste op alle genietjes en gelukjes in mijn leven. Daarnaast zag ik in dat ik de laatste maanden in mijn hoofd, in mijn eentje dus, wel veel bezig ben geweest met moeilijke persoonlijke thema’s, met diverse rouwgevoelens, met zorgen over dingen als mijn weerbaarheid, toekomst en naasten, veel meer en overheersender dan anders, maar vaak (te vaak dus) bleef het daar dan bij en deelde ik dit dus niet met anderen, niet uitgebreid in ieder geval. Ook komt alles de laatste tijd veel harder binnen lijkt het wel, vooral de ogenschijnlijke kleine dingen, waardoor onbewust een muur optrekken de enige weg leek om te overleven aan deze emotie-overload, al helemaal met de zeer weinige energie en vele klachten die ik had. Maar deze vicieuze cirkel wil ik nu dus proberen te gaan doorbreken, stap voor stap, en niet in mijn eentje. 

Ik heb het hier dan ook meteen met een paar vriendinnen en mijn woonbegeleidster over gehad en alleen dat luchtte al zo enorm op, ze reageerden allemaal heel begripvol en willen me graag helpen en een stok achter de deur zijn; zo fijn en zo lief. Ook ga ik vanaf nu al mijn ‘wegslik’-momentjes opschrijven, vooral de allerkleinste want juist die verstop ik onbewust snel en hebben samen voor mijn overgelopen emotie-emmer gezorgd. Op deze manier komen ze sowieso al verder dan mijn hoofd en hart én blijven ze dus hopelijk ook minder hangen in mijn lijf. Ook kan ik dit lijstje dan steeds bespreken tijdens mijn wekelijkse afspraak met mijn woonbegeleidster en eventueel tijdens theetjes, wandeldates of belletjes met vriendinnen, want ook daar wil ik proberen vaker de ruimte te nemen om het dieper over moeilijke dingen te hebben. Of dit inzicht en deze wondermiddelstappen voldoende gaan zijn en of ik ze volhoud ga ik de komende tijd ervaren, maar deze eerste week ging het in ieder geval goed. Dit alles laat me in ieder geval ook beseffen dat je heel open kunt zijn en zonder schaamte of moeite over moeilijke persoonlijke issues praat, maar dat de momenten waarop dit kan niet vanzelf naar je toekomen als je veel alleen bent, dat dáár vooral de kink in de kabel ligt nu, en dat die momenten vaker zelf faciliteren (zoals ik nu ga proberen) dus een must is om op de been te blijven. 

Ik wilde eigenlijk ook nog uitgebreider ingaan op wát ik de afgelopen tijd dan allemaal wegslikte in een gemiddelde week, maar deze blogpost is echt alweer lang genoeg dus misschien doe ik dit een andere keer nog wel. Ik denk ook dat als je me een beetje kent, hier al langer meeleest of in een soortgelijke situatie zit, je zelf al een hele hoop thema’s kan bedenken. 

Mocht jij ook ergens mee zitten wat je (onbewust) al te lang alleen in je eigen hoofd laat ronddwalen, laat deze blogpost dan wellicht een duwtje in je rug zijn om het er bij iemand uit te gooien. Give this wondermiddeltje a try!

Liefs Laura