Hey, zo ontzettend leuk dat je er weer bent, ik hoop dat het goed met je gaat en dat je net zoals ik een hele fijne week gehad hebt. In dit vragen(v)uurtje beantwoord ik kort maar krachtig (deze keer écht haha) twee vragen die ik kreeg naar aanleiding van mijn laatste blogposts - eentje over mijn wegslikmomentjes en eentje over mijn angst om naar buiten te gaan - plus een vraag over mijn hooggevoeligheid die ik nog op de plank had liggen. Lees dus vooral verder mocht je nieuwsgierig zijn naar mijn ervaringen, gedachtes en gevoelens rondom (één van) deze thema’s.
Kun je een paar voorbeelden geven van wegslikmomentjes?
In mijn vorige blogpost vertelde ik dat ik het afgelopen half jaar heel veel kleine gevoelige of emotionele ervaringen heb weggeslikt in plaats van ze te uiten, en dat dit wel eens één van de boosdoeners zou kunnen zijn van mijn toegenomen lichamelijke klachten en vermoeidheid, want ook heel veel kleine druppeltjes kunnen een emmer doen laten overlopen. Met de term 'wegslikmomentjes' bedoel ik alledaagse momentjes die bij mij voor een emotietrigger zorgen (met name verdriet) maar waar ik geen ruimte aan geef, niet per se expres, maar meer als copingsmechanisme. Niks mis mee of raars aan, ik denk dat iedereen dit wel eens doet en op sommige momenten kan het zelfs niet anders, maar wanneer je dit veel te vaak en te lang doet zorgt het uiteindelijk voor problemen, zowel mentaal als fysiek. En gezien er in mijn leven nou eenmaal flink wat speelt op met name rouwgebied, is me zeer regelmatig uiten eigenlijk echt een must, bijna een soort eerste levensbehoefte. Dit is iets wat ik (al jaren) heel goed wéét en ervaar, maar wat ik dus de laatste tijd op het gebied van kleine triggers en pijntjes onbewust heb laten versloffen. Om je een beter beeld te geven van deze wegslikmomentjes zal ik hieronder een beknopte opsomming geven van een aantal recente momenten.
- De kindjes van de ene goede vriendin zien spelen met de kindjes van een andere goede vriendin.
- Afscheid nemen van bezoek of een wandeldate en beseffen dat diegene daarna nog een heel gevuld weekend heeft en onze afspraak maar een klein onderdeeltje daarvan is, maar het voor mij het hoogtepunt en enige echte activiteit van het weekend is.
- Vakantieplannen horen van anderen of foto’s zien.
- Langs een basisschool rijden op een schooldag.
- Zien hoe bijzonder de band tussen jonge neefjes en nichtjes is en hoe blij opa’s en oma’s zijn met hun kleinkinderen, maar hier zelf nooit voor kunnen zorgen.
- Het vijfde wiel aan de wagen zijn bij gesprekken over werk en carrière.
- Maar maximaal anderhalf uur bij iets aanwezig kunnen zijn of voor de zoveelste keer helemaal niet kunnen gaan, in ieder geval veel meer niet meemaken dan wel.
- Hulp vragen voor iets waar ‘normale’ dertigers no way hulp bij nodig hebben (vervoer, schoonmaken, boodschappen, wandelen, pakketjes wegbrengen, vuilniszak weggooien, enzovoort) en dat anderen op welke manier dan ook rekening met me houden of aanpassingen maken.
- Vrienden of familie die samenzijn bij bijvoorbeeld een avondverjaardag of spontaan etentje.
- Een gedicht, lied, kunstwerk, documentaire, instagrampost of YouTubefilmpje over het moederschap.
Wellicht begrijp je nu dat ik dus bijna elke dag wel iets wegslik, juist ook omdat dit vaak samengaat met een bovenal leuk, mooi of fijn moment en ik me daar natuurlijk veel liever op focus. De pijnlijke keerzijdes (die er hoe dan ook nou eenmaal zijn) worden dan automatisch ondergesneeuwd en snel ‘vergeten’, maar tja, als die sneeuwberg hoger en hoger wordt komt er vanzelf een keer een lawine… Wat ik nu dus probeer te voorkomen door af en toe bewust wel wat sneeuw te scheppen of schuiven, daar de ruimte voor te nemen bij mensen waar dit veilig voelt, en dat gaat tot nu gelukkig toe best goed, de knop is weer om.
Hoe gaat het nu met je angst?
Met mijn angst om het huis uit te gaan gaat het erg wisselend, vooral doordat dit heel afhankelijk is van hoe ik mij lichamelijk voel. Tot nu toe voel ik me deze week best wel goed, ik heb wat meer energie en minder pijnklachten en dan lukt het me meteen véél gemakkelijker om ontspannen naar buiten te gaan. Zo heb ik zondag en dinsdag drie kwartier gewandeld en woensdag bloedgeprikt en kersen bij de boer gehaald. Dit alledrie met een tien keer lagere angstdrempel dan ik op een slechte dag voel bij het alleen even mijn post beneden halen. Natuurlijk kán ik op een slechte dag ook niet drie kwartier wandelen, dus in die zin is dat ‘alarm’ nuttig, maar mijn angstduiveltje denkt dan meteen dat ik helemaal niets buitenshuis kan doen en dat alles daar levensgevaarlijk is. Ik weet ook eerlijk gezegd niet zo goed hoe ik dat op die dagen moet doorbreken, want de energie om er tegenin te gaan heb ik dan simpelweg niet. Daarom richt ik me vooral op de betere dagen en dat het me dan wel ‘gemakkelijk’ lukt, zoals deze week ook lekker vaak het geval was en dat voelt zo ontzettend goed, vrij en krachtig. Ik hoop dan ook vooral dat mijn lichamelijke gezondheid weer snel wat stabieler wordt en stopt met dat extreme geschommel de hele tijd, dan volgt mijn mentale gezondheid (inclusief angst) daar namelijk vanzelf al voor zo’n groot deel in mee en hoef ik niet om de haverklap van vooraf aan te beginnen met opbouwen. Meer heb ik oprecht niet nodig om een geweldige zomer te hebben, nouja, dat het niet warmer wordt dan vijfentwintig graden zou ook fijn zijn hihi…
Wat ervaar jij als positieve of fijne eigenschappen aan je hooggevoeligheid / HSP-er zijn?
Eigenlijk zijn dat best heel veel dingen als ik er zo even over nadenk, ik ‘vervloek’ mijn hooggevoeligheid eigenlijk alleen maar omdat met name overprikkeling zich bij mij extreem lichamelijk uit en ik er dus op die manier uit verhouding veel last van heb en het mijn leven enorm beperkt. Alle andere dingen ervaar ik in principe als fijn, waardevol en positief, als echt Laura ook, want ik zou niet weten wie en hoe ik zou zijn zonder mijn hooggevoeligheid, het is echt de kern van mijn persoonlijkheid. Ik vind het bijvoorbeeld mega waardevol dat ik anderen goed kan aanvoelen en dat ik erg inlevend ben, dat ik oog voor details en nuances heb op alle vlakken én ik al dit kleins intens kan beleven en ervan (na)genieten, zelfs tien jaar later nog. Ook zou ik het maar saai vinden zonder mijn rijke fantasie, voorstellingsvermogen en onuitputtelijke creativiteit, dat zijn echt dingen die mijn leven leuker maken, ook op de allerslechtste dagen. Dat ik een groot rechtvaardigheidsgevoel heb, alles weloverwogen doe en mega toegewijd kan zijn als iets me interesseert of raakt schijnt ook typisch HSP te zijn, eigenschappen waar ik trots op ben en die me al vaak ver gebracht hebben. Ook matcht het goed dat ik stilte en veel alleen zijn meestal helemaal niet erg vind, iets wat ik door mijn hooggevoeligheid ruimschoots nodig heb om in balans en happy te blijven. Daarnaast creëer ik aan de andere kant ook juist gemakkelijk een hele goede, diepgaande en (ver)trouw(d)e band met mensen waardoor ik genoeg waardevolle contacten heb, iets wat voelt als een giga groot goed. Het (over)gevoelig zijn past dan wel voor geen meter in deze harde en snelle maatschappij, mij zit het als gegoten, lekker puh.
Nou, dit was mijn twaalfde vragen(v)uurtje dan alweer, wat korter en beknopter dan normaal maar zo was mijn schrijfflow deze keer, een goed teken in dit geval, want door mijn betere week heb ik wel meer energie en tijd kunnen stoppen in andere dingen. Ik doof het vuurtje dus voor nu maar mocht je alvast een vraag hebben voor als ik het weer aansteek, laat het me dan zeker weten, leuk!
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten