Super leuk dat je weer langsleest op mijn blog en dat je daar even de tijd voor wil nemen, want ookal schrijf ik voornamelijk voor mijn eigen plezier, alsnog doet iedere individuele lezer me elke blogpost echt enorm goed, dus dankjewel voor deze geluksmomentjes! Deze keer is mijn vragen(v)uurtje niet zo divers als je wellicht gewend bent, het heeft namelijk een soort overkoepelend thema; toen versus nu. Ik heb vier vragen gebundeld die gaan over hoe ik terugkijk op vroeger, op mijn ‘gezonde’ leven en wat dit nu met me doet. Dus mocht je hier nieuwsgierig naar zijn, lees dan vooral verder.
Wat mis je het allermeest aan je leven van voordat je ziek werd? En wat is eigenlijk wel prima zo?
Poeh, lastige vraag, er zijn namelijk behoorlijk wat dingen die ik erg mis, groot en klein, maar echt het allermeest mis ik denk ik het blindelings kunnen vertrouwen op mijn lijf en zonder twijfel van haar op aan kunnen. Het zekere en onbevangen gevoel van ‘gewoon’ een gezond lijf hebben en dat dit dus niet als een privilege voelt. Dat ik bijvoorbeeld vooraf niet na hoef te denken of ik iets zal kunnen of vol zal houden, dat ik de dagen rondom een activiteit geen pas op de plaats hoef te maken en op de dag zelf de activiteit niet aan hoef te passen of keuzes moet maken, dat ik iets kan plannen zonder ‘onder voorbehoud’ te hoeven zeggen en bijbehorende spanning en onzekerheid te hoeven voelen, dat soort dingen. Ik mis dus eigenlijk vooral het vrije en spontane gevoel dat op lichamelijk gebied ‘alles’ mogelijk is, zonder mitsen, maren, afwegingen, hindernissen en onzekerheden. Dat wanneer ik bijvoorbeeld vandaag spontaan zin heb om een rondje te wandelen of naar een winkel te gaan mijn lichaam dit gewoon kan, net zoals bezoekjes afleggen of ontvangen wanneer ik wil, een (half) dagje / avondje uit kunnen, twee dagen achter elkaar iets kleins buitenshuis kunnen ondernemen, niet overdag hoeven rusten op bed en ergens net zo lang kunnen blijven als de rest. En dan laat ik de grotere dingen zoals bijvoorbeeld werken, reizen en het ouderschap nog achterwege. Kortom; ik mis het echt enorm dat mijn lijf me niet hindert, onzeker maakt, tegenhoudt en begrenst in wat ik graag wil en dat ik daarin level met het leven van de mensen om mij heen.
Iets wat ik daarentegen (meestal) wel prima vind is dat ik niet meer mee kan doen aan de ratrace in de maatschappij, dat het mij niet meer lukt om al die vele grote ballen in de lucht te houden en om veel op mijn bordje te hebben, dat ik die strijd niet meer in die mate hoef te voeren. Het is dan wel een soort van verplichting, maar op veel vlakken is ‘slow living’ voor mij letterlijk een verademing.
Wat had je nu waarschijnlijk nog (lang) niet geleerd als je leven niet zo drastisch veranderd was?
Heel heel veel, mijn dagelijks leven is dan wel drastisch veranderd in vooral negatieve zin, ikzelf ben drastisch veranderd in vooral positieve zin. Ik heb zo ontzettend veel geleerd en bereikt binnen mijn persoonlijke ontwikkeling de laatste jaren, dat ik me vaak een heel ander persoon voel. Iets wat daarbij denk ik voorop staat is mijn openheid, vroeger schaamde ik me letterlijk voor alles en zeker voor dingen waarin ik afweek van de ‘norm’, ik was echt giga gesloten, een kampioen in maskers opzetten en mijn ware gevoelens en gedachtes wegstoppen. Tegenwoordig ben ik over negentig procent van mijn leven juist ontzettend open, schaam ik me vele malen minder en durf ik bijna altijd helemaal mezelf te zijn. Daardoor ben ik ook ontzettend veel gegroeid op het gebied van zelfacceptatie, na eerst een enorm donker dieptepunt op dit gebied in de beginjaren van mijn ziekzijn is het nu ‘hoger’ dan het ooit in mijn leven is geweest. Daarmee samengaand is mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld op een aantal vlakken ook stukken beter geworden en kan ik mijn talenten en goede eigenschappen beter zien en waarderen. Ook ben ik gaan inzien dat je niet alleen bent wat je doet, bereikt of behaald, dat hoe meer of hoe perfecter je dingen doet je niet een beter mens maken, dat je al die dingen dus niet nodig hebt om oké, waardevol en betekenisvol te zijn, en dat jezelf zijn (meer dan) genoeg is.
Zo heb ik nog véél meer over mezelf geleerd, bijvoorbeeld welke ‘stickertjes’ (diagnoses) ik op psychisch en lichamelijk gebied heb, waar bepaalde angsten en gedragingen vandaan komen, wat belangrijke levenswaarden voor mij zijn en ga zo maar door, veel te veel om nu allemaal op te schrijven. Maar tot slot wil ik er nog even eentje uitpikken, en dat is dat ik heel blij ben dat ik heb geleerd om dankbaarheid te voelen voor de kleine en op het oog alledaagse dingen in het leven, dat ik daar nu oprecht en bewust van kan genieten en deze momentjes me gelukkig kunnen maken. :)
Hoe voelt het om terug te denken aan vroeger? Doe je dat vaak?
Hmmm, dat voelt per periode of per dag heel verschillend eigenlijk, maar ik doe het wel vaak, bijna elke dag wel misschien. Nou heb ik dan ook een zeer gedetailleerd olifantengeheugen, zowel op het het gebied van fijne als minder fijne herinneringen en van lang en minder lang geleden, dus ik heb sowieso altijd ‘aanvoer’ genoeg en kan me echt onderdompelen in al mijn herinneringen. Als ik aan mijn ‘gezonde’ vroeger denk, dus zeg aan de eerste vijfentwintig jaar van mijn leven, voel ik me daar meestal heel fijn bij en geeft het me vooral een warm, trots of blij gevoel, soms zelfs nog meer dan dat dit het destijds deed. Ik geniet met terugwerkende kracht enorm na van heel veel dingen en speel vele toffe herinneringenfilms keer op keer opnieuw af, vaak om even te ontsnappen aan het nu maar ook gewoon omdat het heel blijmakend is. Natuurlijk bezorgt dit me soms tegelijkertijd ook een vorm van heimwee of jaloezie, maar dit gevoel overheerst zeer zeker niet, het hoort er nou eenmaal bij en mag er zijn. Daarnaast is het door al mijn verworven zelfkennis ook erg fijn dat ik nu veel beter snap en kan plaatsen waarom ik vroeger zo struggelde met veel dingen en waarom ik me voelde zoals ik me voelde en me gedroeg zoals ik me gedroeg, het zorgt ervoor dat ik nu minder streng en met meer begrip op dingen (en mezelf) kan terugkijken, zo waardevol is dat.
Als ik terugdenk aan de heftige beginjaren van mijn ziekzijn en in wat voor diepe put ik toen gezeten heb (plus de zorgen die ik mensen om mij heen daarmee bezorgd heb), voelt dat natuurlijk veel minder fijn, maar gelukkig doe ik dit vaak alleen als ik getriggerd word door iets wat me terugbrengt naar die periode en zoek ik dit zelf niet vaak (meer) bewust op. Dit doe ik wel met herinneringen van de periode daarna, toen ik met ups and downs weer langzaam omhoog begon te klauteren, ookal was dit zwaar en pittig, het was ook de ommezwaai in mijn leven die ik heel hard nodig had en doet me beseffen hoe groot mijn vooruitgang is (ook als dit even niet zo voelt).
Wat zijn een aantal gouden herinneringen voor jou van voor én tijdens je ziekzijn?
Voor; mijn hele basisschooltijd, logeren en kamperen bij opa en oma op de boerderij, de vijf tournees met ZomerOrkest Nederland (twee als deelnemer en drie als organisator) en andere concertreizen, vele zomervakanties en weekendjes weg met vriendinnen / mijn vriendengroep / mijn gezin en familie, Nederlands kampioen worden met mijn muziekvereniging, PABO-trektocht door de Ardennen, werken als AMV-docent, mijn allereerste eigen klas draaien, grote successen met eigen wervingsprojecten, mijn eerste en enige relatie, mijn fijne huisje en tijd in Utrecht, een blootkalender produceren, en zo kan ik (gelukkig) nog dagen doorgaan…
Tijdens; mijn mega bijzondere half jaar in de Eikenboomkliniek, lieve lotgenoten leren kennen, weer zelfstandig wonen in mijn eigen huisje, mijn dertigste verjaardag met vriendinnen, de geboorte van mijn neefje en kinderen van mijn beste vriendinnen, een periode weer anderhalf uur kunnen wandelen, diverse kleine geniet-uitjes, een blog beginnen, een tattoo laten zetten samen met mijn broertje en zusje, en alle steun / begrip / hulp / geduld / liefde van iedereen om me heen.
En dan is het uurtje alweer voorbij, time flies when you’re having writingfun! Mocht je ook een vurige, luchtige, informatieve, diepzinnige, grappige, unieke, zweverige, serieuze of durf-te-vragen vraag aan mij hebben, wat voor één dan ook, deze stellen mag en kan altijd, ook voor buiten deze rubriek natuurlijk. Tot de volgende!
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten