Expeditie vuilniszak

20-05-2022

Daar sta ik dan, achter mijn voordeur, met mijn huissleutels en afvalpasje in de hand, klaar voor mijn missie van vandaag; het oud papier beneden aan de straat zetten en mijn vuilniszak in de ondergrondse container gooien. Aan de andere zijde van de voordeur staat sinds vanochtend hiervoor al een gevuld steekwagentje klaar, ready for take off, ik hoef deze alleen nog maar even één verdiepinkje (met de lift) naar beneden te rijden, een klusje van nog geen vijf minuten en van nog geen honderd stappen, een klusje van niks dus, zo gepiept. 

Nou niet dus, niet voor mij, niet vandaag. Mijn angstmonster is de afgelopen week namelijk in rap tempo echt giga gegroeid, ik denk wel verviervoudigd, en tegen die immense angstimpact ben ik bij lange na niet opgewassen, zeker met mijn zeer weinige energie en extra lichamelijke klachten van de laatste tijd niet. Het monster wint het keer op keer en mijn zelfvertrouwen zit ondertussen ver onder het nulpunt, waardoor elke activiteit die ik buitenshuis moet of wil doen voelt als een enorme expeditie, zo ook het ‘even’ buitenzetten van het vuilnis vandaag. 

Ondertussen sta ik al meer dan een kwartier moed te verzamelen en mezelf helpende gedachten toe te spreken op mijn deurmat, ben ik twee keer gaan plassen, heb ik extra water gedronken en toch maar andere schoenen aangedaan, maar een stap verder ben ik nog steeds niet. Klachten als tinnitus, duizeligheid, misting, hoofdpijn, benauwdheid en spierspanning rijzen de pan uit en laten me hopeloos in mezelf verdrinken. Ik geef het op voor nu, eerst maar douchen, straks poging twee, de papierwagen komt toch pas begin van de avond. 

Onder de douche kom ik weer wat meer tot mezelf en neem ik me voor om zometeen in één ruk mijn schoenen aan te doen, pasje en sleutels te pakken, deur open te doen en te gaan zodat mijn angstmonster me hopelijk niet bij kan benen, een beetje zoals een pleister er in één keer aftrekken. Dus dat doe ik een uurtje later dan ook, verstand op nul en gaan, maar al na een paar stappen op de galerij slaat de paniek keihard en genadeloos toe, de grond wordt onder mijn voeten weggetrokken, alles draait, ik zie honderden sterretjes en het zweet loopt over mijn rug. Ik moet terug, nu. 

Dus daar ben ik weer, veilig achter mijn voordeur, uitgeput zittend op bed, bij te komen en proberend mezelf niet nog verder naar beneden te praten. Laat maar, ik vraag de buurvrouw wel (wéér), dit gaat hem niet worden vandaag. Jij wint monster, hopelijk ben je er blij mee, feest ze. 

Maar weer een uur later, na mezelf non-stop zowel streng als lief te hebben toegesproken dat ik dit gewoon moet kunnen, wil ik toch nog één laatste poging wagen, dan val ik daar midden op straat maar flauw, dood of de gladiolen... En I did it, yesss, het is gelukt, missie geslaagd! Niet dat ik er echt bewust bij aanwezig was want onderweg was ik compleet van de wereld, maar hey, het oud papier staat buiten en de vuilniszak is weggegooid, dat is alles wat telt voor nu, ik heb lekker toch nog gewonnen en me niet laten overrulen.

Dit opgeluchte en blije overwinningsgevoel duurde alleen precies tien minuten, want toen dit hele tafereel van totaal tweeënhalf uur tot me doordrong voelde ik alleen nog maar meer verdriet en frustratie dan daarvoor, ik ben gewoon letterlijk terug bij af, shitzooi. Angst is echt een monster. En ookal weet ik dat als mijn lijf (hopelijk snel) weer wat beter functioneert en ik daardoor beter in mijn vel zit, ik dit dieptepunt door alle ervaring en zelfkennis tien keer sneller kan opbouwen dan destijds, op dit moment voel ik me vooral reusachtig ruk, uitgeput en waardeloos. Bleh!

Ondertussen zijn we drie dagen verder en begonnen aan een nieuwe week. Qua energie en angst om naar buiten te gaan zit ik nog steeds op hetzelfde dieptepuntniveau - ik ben sinds ‘expeditie vuilniszak’ mijn voordeur zelfs helemaal niet meer uitgeweest - maar ik voel me wel wat hoopvoller doordat ik dit weekend lang gebeld heb met twee vriendinnen, daarnet een belafspraak heb aangevraagd bij de huisarts, morgen een naar-buiten-gaan-poging in het vooruitzicht heb met mijn ambulant begeleidster én ik het op deze manier van me af heb kunnen schrijven. Nieuwe ronde, nieuwe kansen; kom maar op, met volle angst vooruit! 

Heb jij ook van deze bijna slapstick-achtige angstverhalen of is dit (gelukkig) echt abracadabra voor jou?

Liefs Laura 

Ps. Ik deel dit beknopte ervaringsverhaal verhaal zeker niet om zielig te doen of wat dan ook, maar vooral om leven met angst een gezicht te geven en meer openlijk bespreekbaar te maken, want het komt echt véél meer voor dan je denkt en vooral dan je ziet.