Doorgaan naar hoofdcontent

Dagboekdroedel; van de leg door driedubbel pech


De afgelopen twee weken is me maar weer eens duidelijk geworden hoe snel ik ‘van de leg’ ben en hoeveel invloed een relatief klein probleem zowel lichamelijk, mentaal als emotioneel op me heeft. Ik vind mezelf in zo'n situatie in eerste instantie altijd echt een enorme aansteller, een van een mug een olifant-maker, maar gelukkig slaat dit de laatste jaren steeds sneller om naar acceptatie en begrip naar mezelf toe, soms zelf gepaard met gemoedelijk gegniffel, want dit is nou eenmaal hoe het werkt bij mij, voor mij ís iets vaak gewoon echt een olifant. 

Zo was ik mezelf ruim anderhalve week even behoorlijk kwijt omdat mijn oven stuk ging, het apparaat in huis dat misschien wel mijn allergrootste vriend is en ik elke dag veelvuldig gebruik. Mezelf elke avond lekker twee uurtjes van de wereld kokkerellen is voor mij echt een onmisbaar moment op de dag, een moment waarop ik moeiteloos ontspan en tot rust (en mezelf) kom, ik eventjes zo goed als gedachtenvrij ben en vooral ook heel veel plezier en toewijding ervaar. Ik kijk er letterlijk elke dag weer reikhalzend naar uit en het zorgt ervoor dat ik iedere dag met een fijn en genietend gevoel afsluit, wat voor eentje het ook is geweest. En dat was dus ineens allemaal weg, anderhalve week lang, en dat heb ik gemerkt, poehh. Mijn hoofd zat overvol (en ontplofte soms zelfs), mijn emoties zaten torenhoog, ik was mega prikkelbaar, ontzettend onrustig en ook de lichamelijke klachten en kwaaltjes rezen de pan uit. Heerlijk; not! Koken met hindernissen en obstakels (onder andere met een campingoventje) was echt alles behalve ontspannend en leuk, vooral de eerste dagen waren stressvol, ineens losgerukt van mijn vertrouwde routine maar een nieuwe nog niet hebben gevonden. Ook was het veel geld uit moeten geven aan een nieuwe oven (en kookplaat) plus überhaupt een geschikte zoeken niet bepaald een pretje. Ik had namelijk een totaal niet gangbaar formaat nodig en ik wilde er wel per se eentje met veel inhoud gezien de grote hoeveelheden die ik eet hihi. Samengevat kwam ik uiteindelijk bij een horeca-oven uit, waarvoor wel mijn hele elektriciteitsnetwerk omgelegd moest worden en een speciale ombouw voor worden gemaakt, maar nu heb ik dan ook wat hoor, oeh lala, zooo blij mee. Echt niet normaal hoe goed en vooral hoe snel deze werkt, het lijkt wel toveren, in het begin wist ik gewoon niet wat me overkwam, wat een verademing, wat een genot en wat een kookfeestje!


Maar geloof het of niet, de eerste dag dat mijn nieuwe oven op zijn plek stond en ik hem voor het echie gebruikte, ontplofte mijn keukenmachine en twee dagen later hield ook mijn koelkast er zo goed als mee op. Heel leuk en aardig dat drie keer scheepsrecht is, maar in dit geval wel echt totaal de verkeerde kant op, blehh. Het zenuwslopende keukengedoe was dus toch echt nog steeds niet voorbij, nóg meer geld uit moeten geven en zien te ‘regelen’, wéér een specifieke uitgebreide zoektocht (naar ook een afwijkend formaat koelkast), nóg langer niet helemaal vrij zijn in wat ik wil en kan koken, plus wéér gestress met leveren, wisselen en installeren. Deze warme dagen zijn namelijk nou niet bepaald ideaal om een paar dagen zonder koelkast en vriezer te zitten. Gelukkig komt het vanmiddag uiteindelijk allemaal weer goed, is mijn hele keuken weer up and running en kan dit gigantische gestruggle zich weer verplaatsen naar de achtergrond, want zoiets stressvols behoorlijk lang op de voorgrond hebben staan is voor mij eigenlijk echt geen doen. Het neemt alles genadeloos over, vreet energie en dringt door tot in elk hoekje en gaatje van mijn hoofd en lijf. Met de ‘kater’ die overblijft, de opgelopen lichamelijke klachten en de uitputtende vermoeidheid zal ik voorlopig nog een tijdje te dealen hebben, dat voel ik wel en daar ken ik mijn lijf ondertussen te goed voor, maar dat vanavond de lucht op dit vlak verder eindelijk helemaal geklaard zal zijn voelt nu al alsof er tien kilo van mijn borst en schouders valt. Daar focus ik me dan ook op en al helemaal op het feit dat ik mijn kookfeestjes nu weer zorgeloos, genietend en vrij kan vieren als nooit te voren. En hopelijk is er ook snel weer meer ruimte en energie voor andere waardevolle genietdingen, zeker met dit prachtige weer, maar daar heb ik alle vertrouwen in, want ook op dat vlak kan ik van kleine muggen grote olifanten maken. 


Voor nu alvast een zeer zonnig (letterlijk én figuurlijk) weekend gewenst en hang lekker alle slingers op die je maar wil. Geniet ze!


Liefs Laura 






Reacties

Populaire posts van deze blog

Welkom op mijn blog!

Wat ontzettend leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn blog, van harte welkom! Mijn naam is Laura, 35 jaar en ik ben woonachtig in het mooie Brabant. Het meest gelukkig word ik van wandelen in de natuur, tijd doorbrengen met dierbaren, lezen, plantaardig kokkerellen en creatief bezig zijn op allerlei andere vlakken, waaronder schrijven. Al zolang als ik me kan herinneren vind ik het heerlijk om te schrijven. Als kind schreef heb ik honderden fantasieverhalen, had ik diverse penvriendinnen door heel Nederland en schreef ook vaak lange brieven naar vriendinnetjes of familie, heb ik altijd een ‘dagboek’ gehad (nog steeds) en schrijfopdrachten op school waren mijn ultieme favoriet.  Sinds mijn chronisch ziekzijn (2015) heb ik mijn passie voor het schrijven meer dan ooit weer herontdekt, op allerlei manieren. Ongeveer vier jaar geleden (2017) ben ik begonnen met het openbaar schrijven van mijn hersenspinsels op Instagram. Vooral voor mezelf, als een soort verwerking en uitlaatklepje. Maar

Dag Eikenboom!

Juni 2019 Nou, dat was het dan. Mijn reis bij de Eikenboom in Zeist zit er helemaal op. Een jaar geleden begon dit ‘grote avontuur’ en liep er een heel andere Laura naar binnen dan die er vandaag voor de laatste keer naar buiten liep. Wat een one of a kind jaar was dit! Een pittig jaar waarin ik niet te beschrijven veel heb meegemaakt. Eén van de belangrijkste dingen hiervan is dat ik weer een heel stuk meer vertrouwen in mijn lichaam heb gekregen. Dat was ik namelijk totaal kwijt na al die jaren met steeds meer klachten, pijn, uitval en bijbehorende onderzoeken en behandelingen. Dat vertrouwen reikt ook zeker verder dan alleen mijn lichaam, want ook in de toekomst en in mezelf heb ik een stukje meer vertrouwen gekregen. En dat voelt fijn. Ik heb mijn beperkingen, klachten en grenzen beter leren kennen en accepteren, al blíj́ft dat laatste heel moeilijk en frustrerend. Nee, ik ben er nog lang niet, maar ik ben wel weer onderweg, en dat was een jaar geleden heel anders. De bijzondere ti

Verhuisblog 2; Het ontwerp

Het definitieve ontwerp voor mijn nieuwe huisje is af en het is zo ontzettend gaaf geworden, ik kan mijn geluk niet op, wat een droom! Na een aantal puzzel- en aanpassingsrondes met de architect kreeg ik twee weken terug de uiteindelijke tekeningen te zien en weet ik nu dus ‘precies’ hoe ik over een jaar kom te wonen, want zoals je in de eerste blogpost van deze rubriek kon lezen, kan ik eindelijk terugverhuizen naar Oirschot, naar een mantelzorgwoning op het (nieuwe) erf van mijn ouders. Mocht je deze blogpost gemist hebben en meer willen weten over het hoe en wat, scroll dan vooral even terug op de homepage. Vandaag neem ik jullie al schrijvend mee door de plattegronden, bouwtekeningen plus twee prachtige 3D-sfeerimpressies, en vertel ik alles over mijn keuzes en gedachten daarbij. Lees je mee? Mijn huisje is onderdeel van een groot bijgebouw met daarin nog drie andere functies, namelijk een carport voor de auto’s van mijn ouders, een tweede wat kleinere mantelzorgwoning voor mijn om