Vragen(v)uurtje 7.0; Professionele hulp, balans en fun facts

In deze rubriek, in mijn vragen(v)uurtjes, beantwoord ik de meest uiteenlopende vragen die ik krijg van bekenden en onbekenden, van jullie. Dit kan echt over alle onderwerpen gaan en ook alle soorten vragen komen voorbij; van persoonlijke vragen, informatieve vragen, grappige vragen, confronterende vragen, zweverige vragen, unieke vragen, vaakgestelde vragen tot durf-te-vragen-vragen en ga zo maar door. Maar zoiets als Pickwick-, vriendenboek- of spelletjesvragen komen ook regelmatig voorbij, het is maar net waar ik op dat moment zin in heb en welke vragensmaakjes dat uurtje passen bij mijn schrijftrek. Dusss, heb jij een specifieke vraag aan mij of ben je gewoon algemeen ergens nieuwsgierig naar, don’t be shy, stel ze gerust. In dit zevende vragen(v)uurtje geef ik eerst antwoord op twee vragen die ik recent kreeg, namelijk welke professionele hulp en ondersteuning ik momenteel ontvang en of ik me (sinds mijn laatste blogpost) alweer wat zonniger en meer in balans voel. Tot slot som ik tien zogenoemde ‘fun facts’ op van mezelf, bijvoorbeeld dat (en waarom) ik sinds twee jaar altijd via een rietje drink. Deze post is zeker niet het meest spetterende en boeiende schrijfsel op mijn blog of binnen deze rubriek, ik ben er dan ook bij lange na niet honderd procent tevreden over, maar ook zesjes horen bij het (schrijf)leven, zijn gewoon de moeite waard en zeggen niets over mij als persoon. Bedenken kan ik dat maar al te goed, maar oprecht voelen… Deze blogpost toch online zetten in plaats van verwijderen is dus een goede oefening in ‘goed is goed’ ook (af en toe) goed genoeg vinden en daarmee omgaan. Overigens piekte ik deze week gelukkig wel in andere dingen dan in schrijven, dat zul je zo wel lezen. 

Welke professionele hulp, ondersteuning en zorg krijg je? 

Een vraag die ik nu helemaal niet meer schaamtevol vind om te beantwoorden, maar dit was in de beginjaren van mijn ziekzijn wel anders. Het accepteren dat ik (veel) hulp nodig had vond ik destijds echt mega moeilijk, zowel van familie en vrienden als van professionals en instanties. Zelfstandigheid, autonomie en zelf de controle willen hebben staan bij mij nogal hoog in het vaandel en ik dacht altijd dat hulp nodig hebben hier totaal niet bij paste, dat dit zwak was en stond voor (nog meer) achteruitgang. Nu zie ik dit anders, kan ik het bekijken door een andere bril, want door hulp en ondersteuning te accepteren heb ik op veel gebieden juist meer het gevoel van autonomie en controle over mijn leven, ben ik gelukkiger en heb ik een waardevoller leven. Naast dat mijn vrienden en familie - vooral mijn moeder en vader - me helpen met praktische zaken zoals vervoer, meegaan naar zorgafspraken, boodschappen en huisklusjes, krijg ik zeker ook ondersteuning vanuit de professionele hoek. Zo heb ik anderhalf uur per week thuiszorg voor hulp bij het schoonmaken van mijn huisje en sinds kort komt ook om de week mijn ambulante ‘GGZ’-begeleidster aan huis. Dit laatste is deze maand pas echt officieel gestart, maar ik denk zeker dat ik hier erg veel aan ga hebben, om te beginnen op het gebied angst. Ook spreek ik elke twee weken mijn coach vanuit het UWV, heb ik een fijne psycholoog op oproepbasis en een boekhouder voor mijn belastingaangiften. Begin februari ga ik van start bij een creatieve dagbesteding vanuit de GGZ waar ik om de donderdag een ochtend heen zal gaan, dit is een heel andere categorie ‘hulp’ voor mij, echt een nieuwe stap dus, spannend2.0, maar vooral ben ik erg benieuwd wat het me gaat brengen. Een lieve aangesloten vrijwilliger gaat me hiervoor vervoeren, het is namelijk niet om de hoek. Ook maak ik heel soms gebruik van de ‘Algemene Hulpdienst Best’ om me ergens incidenteel naar toe te laten vervoeren. Daarnaast laat ik ook standaard twee keer per week mijn supermarktboodschappen thuisbezorgen en maak ik eens per maand gebruik van de haal- en brengservice van de bibliotheek. Qua lichamelijke zorg heb ik korte lijntjes met mijn huisarts en het ziekenhuis, momenteel doorloop ik bijvoorbeeld weer een onderzoekstraject bij de MDL-arts. 

Ik ontvang veel van deze hulp en ondersteuning niet per se omdat ik het zelf helemaal niet zou kunnen, maar wel omdat al die dingen bij elkaar niet in mijn kleine emmertje passen en ik op deze manier (in goede weken) voldoende energie overhoud voor andere belangrijke dingen zoals koken, douchen, afspraken, administratie en aspecten van het huishouden. Met hulp voor het ene kan ik het andere wèl (zelfstandig) doen, zo ook puur plezierige dingen natuurlijk, zoals bijvoorbeeld wandelen, sociale uitstapjes en bloggen. Bij elke nieuwe hulpstap merk ik wel steeds weer dat ik een flinke drempel over en een bijbehorend acceptatieproces door moet, maar als ik daar dan eenmaal over- en doorheen ben, ervaar ik vooral berusting en een soort kracht. Ook heb ik vaak gedacht; had ik dit maar veel eerder gedaan / gedurfd / (aan)gevraagd / geweten / gemogen, maar dat het zo niet werkt ervaar ik ondertussen steeds als geen ander, het is tijd als het voor jou tijd is en oprecht goed voelt, alleen dan werkt het pas echt. Ook het stukje rouw dat ik zou willen dat ik al bovenstaande hulp niet nodig zou hóeven hebben, dat ik alles gewoon gemakkelijk zelf zou kunnen, dat ik veel autonomer en zelfstandiger zou willen zijn blijft bestaan, maar hey, dat is oké, dat kan en mag naast elkaar. Hulp, ondersteuning en zorg kunnen en mogen krijgen is onder aan de streep vaak vooral onbeschrijfelijk fijn - lang leve Nederland - het maakt me ontzettend dankbaar en brengt op heel veel vlakken heel veel waardevols. 

Heb je de balans intussen weer wat meer teruggevonden tussen energievretende en energiegevende activiteiten? Voel je je weer wat zonniger?

In mijn vorige blogpost ‘Mist in mij’ schreef ik open over een mistige depressieve episode waar ik doorheen ging, en dat dit in mijn ogen voornamelijk veroorzaakt werd doordat ik compleet uit balans was, op vele vlakken maar toch vooral op het gebied van dingen (moeten) doen die puur en alleen energie verbruiken versus dingen (willen) doen die ook energie opleveren. Hoe deze donkere weken precies voor me waren en voelde lees je dus in mijn vorige blogpost, maar gelukkig kan ik in deze post vertellen dat dit afgelopen week echt tien keer beter is gegaan. Ik had bewust geen moet-afspraken gepland of ze niet door laten gaan en juist wel gezorgd dat ik vooral leuke wil-dingen deed en in het vooruitzicht had. Zo ben ik bijvoorbeeld twee keer gaan wandelen in het bos, de ene keer met mijn moeder en de andere keer (in de zon!) met een beste vriendin, plus ben ik eindelijk op bezoek geweest in het nieuwe huisje van mijn broertje. En wauw, wat een mega groot verschil voelde ik (onder andere) hierdoor in mezelf en aan alles vergeleken met de weken ervoor, het was niet meer overleven maar (be)leven, niet meer doorkomen maar (na)genieten, geen angst en spanning als rode draad maar vertrouwen en ontspanning, geen mist maar zon. Zo fijn, echt een ontzettende opluchting, alsof ik mijn eigen lijf en hoofd weer terugheb. En ook een belangrijk leerpunt over hoe essentieel het voor mij is om energiegevers en -vreters/zuigers in balans te houden, hoe giga groot negatief effect dit anders op den duur heeft en hoe dun dit draadje is, allemaal veel extremer en brozer dan ik dacht. Vanaf nu ga ik dit dan ook extra goed proberen te bewaken en reguleren, en als er alsnog mist dreigt te komen zo snel mogelijk aan de balansbel trekken. 

Wat zijn tien ‘fun facts’ van jezelf die voor jou heel vanzelfsprekend zijn maar voor anderen waarschijnlijk juist niet?

1. Ik drink eigenlijk altijd via een RVS-rietje, er zit er standaard eentje in mijn tas en thuis in mijn glas. Dit doe ik nu zo’n twee jaar omdat ik dan minder snel en veel drink, ik heb namelijk jarenlang rondgelopen met gevaarlijke hyponatriëmie en ben er uiteindelijk zeven jaar geleden zelfs met spoed voor opgenomen geweest in het ziekenhuis. Sindsdien moet ik veel minder drinken dan waar ik voel en denk behoefte aan te hebben, minder dan mijn dorstprikkel me zegt dus, geen 8(!) liter maar maximaal 3,5 / 4 liter. De laatste tijd lukt me dit goed en zonder veel gestruggle, maar dit was echt vele jaren een vermoeiende strijd en afzien, poeh. Ook viel ik later in mindere periodes al snel terug, waardoor ik dan een tijdje nòg minder mocht drinken, de hel haha. Maar sinds ik vanuit een grote kan drink (waar voor een dag aan drinkwater in zit) èn dus altijd met een rietje is dit niet meer gebeurd, fijne fun fact dit dus! Dat vinden de kindjes die bij me op bezoek komen trouwens ook, want uit een gouden rietje drinken is natuurlijk super cool. :)
2. Ik ben ongeveer 33 van de 34 jaar van mijn leven alleenstaand / vrijgezel. 
3. Ik eet laat, of nouja, later dan een gemiddelde Nederlander in ieder geval. Ik ontbijt namelijk gemiddeld rond half elf / elf uur, lunch rond twee uur / half drie en avondeet rond acht uur / half negen. Dit werkt al jaren om diverse redenen uitstekend voor mij en mijn lijf, plus past onder andere het beste bij mijn dagindeling en energieverdeling.
4. Ik douche om de twee dagen, de andere dagen was ik me aan de wastafel.
5. Veel van mijn planten staan de helft van de week op hele onlogische en onpraktische plekken, bijvoorbeeld midden in de woonkamer of op tafel. Dit doe ik omdat mijn woning vrij donker is, zeker in de winter, en veel planten te weinig licht krijgen op hun standaardplek. Dit ziet er erg grappig uit, alle planten op een rijtje dichtbij en gericht naar het raam, alsof er iets heel spannends te zien is buiten. 
6. Ik lust geen wortel. 
7. Ik heb als kind flink gestotterd en daarvoor ruim vijf jaar logopedie gehad. Precies de L was toen één van mijn grootste probleemletters, heel fijn als je Laura heet natuurlijk. Nog steeds stotter ik af en toe wel eens, maar het lijkt sinds mijn vijfentwintigste elk jaar meer te verdwijnen.
8. Ik heb elk jaar van oktober tot maart kerstlampjes om mijn railing op mijn balkon, veel te gezellig! En het andere half jaar hangt er altijd een slinger ‘zomerse’ lampionnetjes. #lichtjeslover :)
9. Er zit standaard een minidoosje met zoutkorrels in mijn tas. Dit is omdat ik van nature een lage bloeddruk heb en deze (heel) soms ineens keldert en ik dan misselijk, duizelig of onwel word, uit voorzorg dus. Ik gebruik het misschien drie keer per jaar, maar zonder dit doosje in mijn tas voel ik me niet fijn.
10. Ik heb als kind naast muziek (AMV, klarinetles en de harmonie) op turnen, scouting en hockey gezeten. Op welke vereniging(en) zat jij als kind?

Nou, dat was het weer voor deze keer, tijd om dit (vragen)vuurtje uit te blazen, maar natuurlijk steek ik ‘em over een tijdje sowieso weer aan, dat is zeker. Hopelijk tot dan, heb een heel fijn weekend in balans en bedankt voor je leesbezoekje!

Liefs Laura