De laatste tijd is het niet alleen buiten vaak behoorlijk mistig, maar ook in mijn lijf en hoofd. Ik merk onder andere dat het me meer moeite en energie kost om lichtpuntjes te zien en dat als ik ze zie, ze niet zo helder zijn als ik gewend ben. Dat is wat mist doet, alles waziger en kleurlozer maken, bedekken met een bedompt laagje en je (uit)zicht belemmeren. Mist laat je zonnestralen missen. Helemaal niet leuk en fijn natuurlijk, zeker niet wanneer het langer aanhoudt. Waarom het buiten de laatste tijd zo mistig is, is heel goed te verklaren door allerlei weermodellen en -theorieën, maar waarom dit bij mij zo is weet ik echter niet zo goed. Ook weet ik niet of mijn mist het gevolg of juist de oorzaak is van hoe ik me de laatste tijd voel en wat ik ervaar. Lastig lastig. Wat ik wel weet is dat mist nooit eeuwig blijft hangen, ook de mijne niet, this too shall pass, wat het nu niet minder vervelend maakt natuurlijk, maar wel hoopvoller en draagbaarder. In deze blogpost schrijf ik al mijn mistmisère even van me af, hopende dat dat een beetje helpt met het doorkomen van zonnestraaltjes plus omdat ik weet dat ik lang niet de enige ben die zich (vaak / wel eens / nu) zo voelt en herkenning kan voelen als een warm bad.
Dat je gevoel en gemoed geen constante stabiele lijn is weten we allemaal wel, dit gaat nou eenmaal op en neer, that’s life, vaak met kleine korte golfjes maar soms ook met grote en lange. Dit weten is één, maar of we dit (en dan bedoel ik vooral de dalen) ook durven toelaten, uiten en kunnen accepteren is alleen de grote vraag twee. Mijn specialiteit is het in ieder geval niet, maar ik probeer het wel, ik doe mijn best, zeker weten. Heel erg helpend vind ik het dan om te zien dat anderen ook een golvende lijn hebben, en al zijn er ook nog altijd genoeg mensen die het laten lijken alsof hun lijn wel altijd stabiel is (of alleen pieken heeft), het lukt me gelukkig aardig om daar niet meer in te trappen en doorheen te prikken. Hierboven vergelijk ik mijn dal van dit moment met mist, ik hou namelijk nogal van dat soort metaforen en ik strooi er graag mee in het rond. Ze helpen me enorm om mijn gevoelens gemakkelijker te verwoorden, te uiten, maar ik weet ook heel goed dat ze me weghouden van het benoemen van mijn pure en rauwe emoties. Ook moeilijke en nare dingen geef ik met mijn metaforen namelijk nogal graag een mooi sierlijk randje, waar an sich niets mis mee is en zelfs vaak een hele fijne eigenschap, maar het is daarnaast ook een eigenschap die mij (en anderen) weghoudt bij mijn echte gevoelskern. Dus, om daarmee te oefenen nu dit zinnetje; ik voel me de laatste tijd best wel depressief.
Deze depressieve en mistige episode uit zich op diverse vlakken en manieren, ten eerste heb ik vooral nog minder energie dan anders en voel ik me vaker en meer moe, dit is denk ik vooral omdat het veel kruim kost om mijn depressievere gemoed op te vrolijken, af te leiden en om te buigen. Ook is mijn angstmonster veel meer aanwezig, alles lijkt een stuk enger, moeilijker en onzekerder dan ik rationeel weet dat het is. Zoiets als alleen naar buiten gaan is bijvoorbeeld echt weer een big issue, deze week is alleen een klein blokje om van tien minuten rond huis me gelukt. En mijn rouw’hamer’ slaat me de laatste tijd ook een stuk vaker en harder, au!
Wat ook niet meewerkt is dat ik in januari veel ziekenhuis- en andere zorgafspraken had/heb staan, dingen die moeten dus, die heel veel energie vreten en totaal geen energie teruggeven zoals bijvoorbeeld sociale afspraken dat wel doen. Hierdoor moet ik daar een stuk langer van bijkomen en voor opladen, wat veel minder ruimte overlaat voor energiegevende afspraken, voor echt waardevolle dingen zoals (samen) wandelen, spelen met mijn neefje of theetjes met vriendinnen. Die balans is nu dus heel scheef, I know, maar helaas kan ik er nu niet heel veel aan veranderen doordat alle moetjes ècht moeten. Uitgebreid koken of lekker lang bellen zijn wel echt lifesavertjes nu, even ontsnappen aan de mist, even een beetje zon.
Ook met schrijven voor deze blog heb ik last van een mindere flow, de drang om te willen schrijven is er gelukkig nog wel, die is misschien zelfs wel groter dan ooit, maar vooral de inspiratie en gemakkelijkheid zijn (voor mijn doen) ver te zoeken. Heel frustrerend, want leuk en waardevol vind ik het nog steeds, alleen nu kost een blogpost schrijven me echt vijf keer zoveel tijd (wat ik probeer niet erg te vinden), moeite en energie.
Waar mijn mistige mood ook voor zorgt is meer gestruggle met mijn zelfbeeld, vooral met mijn ‘looks’. Mijn haar zit nooit goed, ik heb nul leuke kleren en nauwelijks zin om me echt aan te kleden en op te maken, ik ontwijk spiegels en videobellen, alle foto’s zijn stom en meer van dat soort dingen. Dat dit niet waar is weet een deel van mij heel goed hoor, maar dat deel wint het nu alleen veel minder vaak dan anders, het heeft te weinig kracht.
En waar ik momenteel misschien wel het allermeest last van heb is dat ik op veel dagen mijn genietjes en gelukjes minder voel en minder kan ervaren. Gelukkig zie en benoem ik ze wel nog gewoon (en schrijf ze elke dag op), maar ze voelen minder echt, alsof ik er niet helemaal bij kan, alsof er een dof laagje over ligt, alsof ze omringt zijn door mist.
Ook zullen dingen als de ‘Blue Monday’-tijd van het jaar, het donkere weer met bar weinig zonnestralen, de voortslepende ‘ome Cor’-situatie en andere gebeurtenissen in de wereld/maatschappij zeker meespelen of het in ieder geval niet gemakkelijker maken.
Wat precies de (hoofd)reden of de oorzaak van mijn mist en depressievere gevoelens is weet ik dus niet, ook heb ik geen flauw idee welke van bovenstaande struggles de zogenaamde ‘kippen’ en de ‘eieren’ zijn. Mijn gevoel zegt nu dat het een grote wirwar en mengelmoes is, en dat het allemaal als een doolhof door elkaar heenloopt en verbonden is. De zere angel eruit halen kan dus helaas niet, iets wat ik zo goed als kan probeer te accepteren. Ook probeer ik me te focussen op de fijne en helpende dingen, de doorkomende zonnestraaltjes, heldere periodes en hoe ik deze kan zelf kan creëren zonder me bezig te houden met de oorzaak. Sommige dagen, uren, minuten lukt me dit, andere dagen, uren, minuten ook niet. Ik vertrouw er in ieder geval op dat mijn mistige misère niet eeuwig blijft hangen, dat this too shall pass en ik daarna mezelf weer snel terug zal vinden. Het gegeven dat ik dit nu kan en wil schrijven (en delen) is daar vaak een heel goed teken voor weet ik uit ervaring, dit lukt me namelijk meestal alleen in een soort afsluitende fase, als het diepste dieptepunt ver genoeg achter me ligt, dus hopelijk is dat deze keer ook weer zo. :)
En tot die tijd is het ‘even’ wat het is, voel ik me zoals ik me voel, ben ik zoals ik ben en red ik me prima, no worries. Ik hoop van harte dat dit voor jou ook geldt, hoe dan ook stuur ik heel veel liefde en knuffels jouw kant op, heb een fijne dag, uur of minuut vandaag.
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten