Zie hier alweer mijn laatste vragen(v)uurtje van 2021, de van-alles-en-nog-wat-rubriek die altijd het gemakkelijkste uit mijn pen rolt, erg tof is om te schrijven en vaak ook het meest gelezen wordt; best wel een behoorlijk succesidee geweest dit jaar dus! Deze keer beantwoord ik de vragen die ik kreeg via de vragensticker die ik afgelopen weekend plaatste in mijn Instagramstories, heel erg bedankt als jij ook een vraag gesteld hebt. Het zijn zes zeer uiteenlopende vragen, zowel wat diepgaander als lekker luchtig, gericht op Kerst en juist ook niet, al met al een mooie combi denk ik dus. Je leest namelijk over de giga gemengde gevoelens die december mij brengt, over mijn grootste leermoment ever, over mijn favoriete kerstbal, over de boeken en series die ik nu lees en kijk, over hoe het nu met me gaat en tot slot zie je mijn favoriete kinderfoto. Bedankt (weer) voor je leesbezoekje, oprechte interesse en lieve betrokkenheid, iets waar voor mij geen cadeautje onder de kerstboom tegenop kan.
Hoe gaat het met je?
Dit blijf ik toch altijd een complexe vraag vinden, ook al is het zo meestal juist niet bedoeld. Tip van de dag; vraag mensen waarbij een ‘normale’ (mentale) gezondheid en gesteldheid niet vanzelfsprekend is hoe het vandaag of de afgelopen dagen gaat - als je het tenminste echt wil weten - want voor deze groep is dit namelijk geen luchtige ‘hallo-hoe-is-het?’-vraag maar zorgt het al snel voor kortsluiting van wat in hemelsnaam te antwoorden, puur mogen kijken naar vandaag maakt dit een stuk gemakkelijker en behapbaarder. Dat wilde ik toch heel even kwijt, wie weet help ik er wat mensen mee. Met mij gaat het sinds twee weken eigenlijk best wel goed, vooral qua energie en mindset, misschien zelfs wel het beste sinds maanden. Het voelt alsof er iets knagends, zwaarmakends en energievretends uit mijn lijf is, heel lastig uitleggen, vooral omdat ik zelf ook niet snap waar deze best wel flinke verbetering ineens vandaan komt. Zou het (bij mij) dan echt een half jaar duren voordat mijn vaccinaties ‘verwerkt’ zijn, dat leek destijds namelijk het startpunt van de omslag naar een heel veel minder goede tijd. Of is het toch iets hormonaals i.v.m. mijn PCOS en schildklier, houdt het verband met mijn toegenomen prikkelbare darm of was het wellicht een lichte depressie? Of allemaal (niet)? Waarschijnlijk ga ik daar nooit achterkomen, maar dat neemt niet weg dat ik ontzettend dankbaar ben en bewust geniet van ‘mezelf’ de afgelopen twee weken, van mijn meer bruisende energie, mijn positievere hoofd, mijn toegenomen (zelf)vertrouwen en afgenomen angst, mijn weer vooruit-durven-kijken-en-mogelijkheden-zien-flow en mijn acceptatiegradatie. Het voelt echt als een opluchting, letterlijk een verademing, alsof ik mezelf weer wat meer terug heb en alles weer wat soepeler stroomt. En ookal ben ik nog lang niet op het punt waar ik in de lente was en heb ik geen idee hoelang deze opleving zal duren, vandaag voel ik me goed en dat is goud waard. Hoe gaat het vandaag met jou?
Welk boek ben je nu aan het lezen en welke serie aan het kijken?
Ik lees nu ‘Als je het licht niet kunt zien’ van Anthony Doerr, een flinke pil maar ondertussen ben ik alweer bijna op de helft. Dit boek heeft twee erg mooie meenemende verhaallijnen, is wellicht soms wel wat traag, maar veel te boeiend en intrigerend om weg te leggen. Ik ben in ieder geval super benieuwd hoe de verhaallijnen bij elkaar gaan komen en hoe het afloopt. Qua series kijk ik op Netflix nu af en toe de nieuwste afleveringen van de toppers ‘La casa de papel’ en ‘Undercover’. Maar in december geniet ik elk jaar eigenlijk kijkend vooral van vlogmas van mijn favo YouTubers (eigenlijk ook gewoon een soort series) waarbij ‘Bij Bonnie’ al jaren met stip op nummer één staat, zooo leuk! Ook haar nieuw uitgebrachte invulboek is trouwens echt een aanrader en ben ik deze maand in begonnen; ‘Het kleine dingen-boek’, waarbij je drie jaar op rij elk seizoen leuke, originele en persoonlijke vragen beantwoordt. Ik denk dat ik deze vragen ook zeker eens ga gebruiken voor deze rubriek komend jaar.
Hoe is deze decembermaand voor jou?
December is met zijn lichtjes, gezelligheid, warmte en knusheid altijd al één van mijn favoriete maanden van het jaar geweest. Vooral in de klas - als kind en later zeker ook als juf - vond ik deze maand zo iets magisch hebben. Ook thuis waren het altijd bijzondere weken; het huis tot ver in de avonden vol met lieve mensen die meehielpen met mama’s bloemenwinkel, overal de geur van kerstgroen, glitters op de vloer en het mogen ‘meehelpen’, spelen en wegdromen middenin de betoverende kerstshows. Vandaag de dag geniet ik vooral thuis van de vele extra kaarsjes aan, mijn (persoonlijke) grooote kerstboom, van de gezellige sfeer, lampjes en kerstversiering, mijn adventskalender en van het warme knusse binnen-zit-huispak-cocoon-gevoel. Heerlijk, ik ben dan helemaal in mijn element. Maar heel open en eerlijk merk ik daarnaast ook dat december elk jaar een steeds wat donkerder hoekje krijgt, een soort tweede gezicht die zich wat meer en duidelijker laat zien dan in andere maanden. Als ultieme koppel/gezins-eilandjes-maand benadrukt december voor mij namelijk extra het gemis en de rouw van wat ik niet heb, dromen en wensen die niet zijn uitgekomen, dat het op mijn eigen eilandje leeg is en daar geen eigen decembertradities zijn om te delen. Natuurlijk geeft dit me alles behalve een fijn gevoel, maar er open over praten (of schrijven) en het af en toe even ‘weg’huilen werkt hierbij erg verlichtend merk ik, hoe moeilijk, spannend en kwetsbaar dat ook is. En gelukkig weet ik ook dat ik meer dan welkom ben op andermans eilandjes, ik daar wanneer ik wil van de gezelligheid mee mag snoepen en dat maakt me oprecht heel erg warm van binnen. Het doet me extra beseffen wat voor geweldige lichtpuntjes van mensen ik om me heen heb en hoe belangrijk zij zijn. Want júist in het donker zijn lichtjes extra mooi, sprankelend en hoopgevend. Misschien dat ik daarom mijn huisje altijd (in november al) versier met honderden lichtjes en extra kaarsjes, ter compensatie van mijn donkere decemberkant? Who knows… Hoe dan ook maakt mijn gezellige kersthuisje me deze maand heel erg blij en geniet ik er echt elke dag weer met (over)volle teugen van.
Wat is je lievelingskerstbal?
Leuke vraag haha! Ik denk alleen dat ik niet echt een lievelingskerstbal heb, er springt er niet echt eentje uit voor mij. Sinds ik hier woon (bijna vijf jaar) en er een grote kerstboom in mijn woning past, koop ik elk jaar één of twee bijzondere hangers die een betekenis met zich meedragen of ik gewoonweg mooi vind. Zo hangt er onder andere een glitterdonut in die staat voor mijn (Kerst)verblijf in de ‘donut’-kliniek in Zeist, vilten engeltjes die mijn beste vriendinnen symboliseren en een grote ‘I love you to the moon and back’-hanger voor de geboorte van mijn neefje Lars. Al deze en de overige persoonlijke hangers heb ik aangevuld met glimmende, matte en doorzichtige gouden glazen kerstballen in drie maten, gouden glitterbladeren en natuurlijk lampjes.
Wat was het grootste leermoment in je leven?
Het eerste wat nu in me opkomt is mijn opname van een half jaar in de Eikenboomkliniek is Zeist, ook omdat het wanneer ik dit schrijf (13 december) precies drie jaar geleden is dat ik daar startte. Een spannende dag die ik me nog heel goed kan herinneren, net zoals de zes bijzondere maar pittige maanden daarna. Het was die plek, die (multidisciplinaire) behandeling, die therapeuten, behandelaren èn medecliënten die mij en mijn leven een blijvend positieve en waardevolle switch hebben gegeven. Met name op het gebied van acceptatie (van zowel mijn chronisch ziekzijn als van mijn gevoelens en gedachten), maar ook op het gebied van openheid, rouwverwerking en zelfvertrouwen. Dit is een véél te lang verhaal om hier even tussendoor te beschrijven, maar mocht je nieuwsgierig zijn, neus dan vooral even tussen mijn oudere blogberichten want ik schreef er namelijk al vaker over, bijvoorbeeld toen het een jaar geleden was;
https://xliefslaurax.blogspot.com/2020/12/alweer-een-jaar-geleden.html?m=1
Wat is je favoriete kinderfoto (op je telefoon)?
Deze! Ik krijg elke keer weer een lach op mijn gezicht als ik deze vintagevibe foto zie, het origineel hangt dan ook al jaren op mijn wijnkurkenprikbord op mijn toilet. Je ziet mijn zusje en mij (links) op de wc van een ‘kamperen bij de boer’-camping en vooral de zonnebrillen doen het hem denk ik. We lijken in ieder geval een stuk stoerder dan we waren haha. Fun fact is dat ik nog steeds het liefst met de deur wagenwijd open naar de wc ga, zonder zonnebril, dat wel, en het is ook wel fijn dat mijn vader daar nu geen foto’s meer van maakt. :)
Nou dat was ‘em weer voor deze keer, en voor dit jaar ook meteen, heerlijk om weer even lekker fladderend van hot naar her te kunnen schrijven en hopelijk was het voor jou ook vermakelijk om het te lezen. Mocht je ook een vurige, luchtige, informatieve, diepzinnige, grappige, unieke, zweverige, serieuze of durf-te-vragen vraag aan mij hebben, wat voor één dan ook, deze stellen mag en kan altijd. Tot de volgende!
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten