Piekervriendelijk

Piekeren, voor- na- over- en uitdenken, ik kan er wat van, iets wat met een piekerstoornis (officieel gegeneraliseerde angststoornis genoemd) niet heel raar is natuurlijk. Zelf ervaarde ik dit gedrag, deze coping, heel lang niet echt als iets negatiefs en nog steeds niet altijd, wellicht heb ik daarom ook zo'n hekel aan het woord piekeren, een woord dat in mijn ogen weinig positiefs of krachtigs uitstraalt. Maar veel en goed kunnen voor- na- over- en uitdenken brengt mij juist ook ontzettend veel goeds, fijns, vertrouwds en moois, mijn hele leven al, zolang het woordje 'te' en mijn extreme perfectionisme er maar niet bij om de hoek komen kijken, zolang ik mijn voet maar op het rempedaal houd, zolang ik maar bewust bezig ben met mijn leven piekervriendelijk te maken. Iets wat me de laatste tijd steeds beter lukt en steeds iets gemakkelijker gaat, en al blijft het continue bewust moeten remmen hard werken en kost het veel energie, steeds vaker ervaar ik daarnaast ook dat het me wat oplevert; meer plezier, meer vrijheid en minder klachten bijvoorbeeld. Wat ik zoal doe om mijn dagelijks leven meer piekervriendelijk te maken lees je in deze blogpost, waarmee ik meteen weer kan oefenen om niet te veel te piekeren, niet te veel te voor- na- over- en uitdenken, hoe en wat ik hierin allemaal ‘moet’ schrijven…

De inspiratie voor deze blogpost kreeg ik een paar dagen geleden toen ik heel bewust een keuze heb gemaakt om iets piekervriendelijk aan te pakken. Ik neigde weer eens om een leuk idee niet uit te gaan voeren omdat ik bang was dat ik al mijn bijbehorende vormen en variaties van denken (piekeren) niet aan zou kunnen, en het leuke idee me dan dus uiteindelijk alles behalve plezier zou brengen. Maar ik vond het idee te leuk en te belangrijk (wellicht omdat het een cadeau voor iemand anders was), dat ik bewust ben gaan kijken hoe ik het piekervriendelijk voor mezelf kon houden. En dat is zo goed gelukt, jeuj! Mijn idee was om een 2021-familie-fotoboek voor oma te maken omdat ook dit jaar met Kerst haar hele club niet bij elkaar kan komen. Op deze manier is er toch nog een ‘plek’ waar we allemaal samenzijn en kan oma hier met de feestdagen alsnog van genieten. Maar met zoveel mensen, mijn automatische perfectionisme en nog maar twee dagen de tijd om het fotoboek te maken (zodat het op tijd binnen zou zijn), voelde dit projectje in eerste instantie als een veel te hoge piekerberg voor even tussendoor. Hoe ik dit plan toch nog doorgezet en de piekerberg beklimbaar (en leuk!) gemaakt heb? Nou, door het echte doel - onze lieve oma blij maken - centraal te houden en door afgebakende regels en grenzen naar mezelf en anderen te stellen, zoals bijvoorbeeld twee bladzijdes per persoon aanhouden, een simpeler fotoboek maken via een app in plaats van uitgebreider op mijn laptop, geen teksten toevoegen, elk familielid zelf binnen één dag rond de zes kant en klare foto's laten appen en niet zelf gaan zoeken/kiezen/bewerken, eenmalige gezamenlijke zo-gaan-we-het-doen-instructie in de familie-app en niet in overleg, goed-is-goed-vibe aanhouden en streven naar een zeven (wat voor oma grote kans alsnog een tien zal zijn). Veel van jullie zullen misschien denken dat deze ‘regels’ meer dan normaal zijn, maar als ik een idee krijg - in dit geval het fotoboek maar eigenlijk gaat het zo altijd - zie ik automatisch de allerbeste semi-professionele versie voor me vol met creatieve extra's en persoonlijke touches. Door dus zo’n flink ingekaderd fotoboekplannetje te maken voor mezelf, had ik nu wel het vertrouwen dat ik dit cadeau grotendeels ontspannen en met plezier zou kunnen gaan maken en durfde ik wèl vol goede moed te beginnen aan het beklimmen van deze (kleinere) piekerberg. En wat bleek? Deze klim ging nog veel gemakkelijk dan ik dacht, ja het rempedaal was nodig maar op een behapbare en bijna natuurlijke manier, en ik heb zo ontzettend genoten van het hele proces, het was oprecht echt alleen maar leuk! Piekervriendelijk projectje geslaagd, nailed it. 

Het feit dat ik deze piekervriendelijke tussenstap tegenwoordig vaker bewust neem, is voor mij alleen al zoveel winst, ookal is het voornamelijk op het gebied van ogenschijnlijk kleine dingen en lukt het lang niet altijd. Bijna mijn hele leven heb ik alleen maar met oogkleppen doorgedenderd met als ‘doel’ om zoveel mogelijk zo perfect (en creatief) mogelijk te doen, vooral voor anderen, of het me ook ècht plezier en waardevolle voldoening gaf was bijzaak en op den duur vaak zelfs ‘geen zaak’. Natuurlijk heeft elk leven dingen die simpelweg moeten, waarbij ‘leukheid’ alles behalve voorop staat en je niets te kiezen hebt, maar ik had meestal wel degelijk de mogelijkheid om te kiezen in veel dingen maar deed dit simpelweg niet. Hierdoor werd mijn piekerspiraal alleen maar groter en dieper, want hoe meer ik deed en hoe perfecter en creatiever het moest zijn, hoe meer piekeren, hoe meer voor- na- over- en uitdenken, nodig was om alles picobello onder controle te kunnen houden. Ik sta er nog steeds van te kijken hoe mega veel er destijds tegelijkertijd in mijn hoofd gepast heeft, echt niet normaal, niet te bevatten en niet te geloven voor mij nu. Aan de ene kant heb ik daar wel eens heimwee naar, maar aan de andere kant ook echt helemaal niet…

Omdat piekeren in deze eerste vijfentwintig jaar van mijn leven een hardnekkig copingmechanisme is geworden en ik dit ‘overmatige denken’ dus automatisch doe - in mijn geval om zekerheid en veiligheid te creëren, mijn lage zelfbeeld te verbloemen en zoveel mogelijk controle te hebben als maar kan - verplaatste zich dit door mijn ziekzijn en het verlies van onder andere mijn werk, drukke sociale leven, organisatieprojecten en hobby’s naar veel kleinere en alledaagse dingen. Vanaf toen kreeg ik pas echt last van mijn gepieker en gedachten, zag ik de negatieve kant van deze diepgewortelde eigenschap en werd het een bijna dagelijkse worsteling. Veel soorten therapie en behandelingen, veel frustratie en verdriet, veel vallen en opstaan was nodig om dit enigszins in te perken en mijn leven leefbaarder - piekervriendelijker - te maken. Ondertussen, na vele jaren, lukt dit op kleine dingen zoals het fotoboek dus steeds vaker best aardig èn heb ik daarnaast ook meer geaccepteerd dat overmatig denken nou eenmaal bij me hoort. Gelukkig ervaar ik dit ook lang niet altijd meer als (negatief) piekeren en brengt het vele voor- na- over- en uitdenken me de veiligheid, controle en houvast die ik nodig heb om prettig te functioneren, zeker sinds mijn ziekzijn, it is what it is. 

De uitdaging ligt voor mij dus vooral bij het piekeren binnen de perken, ‘gezond’, haalbaar  en beklimbaar houden, want helemaal weg zal het nou eenmaal nooit gaan en dat hoeft ook niet. Naast het voorbeeld van het fotoboek kun je hierbij ook denken aan het maken uitstapjes; wat voor uitstapje kan ik maken zodat het bijbehorende piekeren voor, tijdens en achteraf niet de overhand neemt, welke aanpassingen kan ik maken zodat ik een uitstapje wel maak en er vooral van kan genieten? Het rond elf uur plaats laten vinden is bijvoorbeeld een piekervriendelijke tijd en dat zoiets maximaal twee uur duurt is meestal een piekervriendelijke tijdsduur, plus ook prikkel- en klachtenvriendelijk trouwens. En zo heb ik nog veel meer piekervriendelijke randvoorwaarden op allerlei gebieden die ik dagelijks probeer in te zetten en na te streven, maar daar zal ik jullie niet nog langer mee vervelen, deze blogpost wordt alweer lang genoeg merk ik, maar mocht je toch benieuwd zijn, vraag het me gerust. 

Naast het me bewust bezig houden met aangepaste stapjes terug doen, grenzen stellen en meer naar mijn gevoel luisteren in plaats van naar mijn hoofd, wil ik tot slot ook nog even kort vier andere dingen noemen die mijn leven de laatste jaren piekervriendelijk gemaakt hebben en ik nog steeds elke dag toepas. 

• De eerste is mediteren, de laatste tijd voornamelijk via Yoga Nidra, waarbij ik na letterlijk jaren trainen en volhouden onder andere wat meer afstand heb leren nemen van mijn gedachten en daardoor mijn gevoel beter ben gaan ‘horen’. Lukt dit me elke keer? Nee, zeker niet, maar hoe dan ook brengt het me rust, een bewuste pauze en een prikkelarm moment, iets wat voor mij ondertussen even essentieel op een dag is als eten, slapen en bewegen. 
• De tweede dagelijkse routine is een vast piekermoment hebben, meestal een half uurtje waarin alle piekerremmen bewust wèl even helemaal los mogen, wat ervoor zorgt dat dit de rest van de dag en vooral ‘s nachts minder snel gebeurt. Voor mij werkt dit negen van de tien keer erg goed om redelijk piekervrij in slaap te kunnen vallen. 
• De onmisbare nummer drie in dit rijtje is het gevoel van vrijheid en loslaten opzoeken, het tegenovergestelde van piekeren dus, persoonlijk vind ik dit in de natuur en tijdens het wandelen, koken, schrijven of bezig zijn met andere creatieve projectjes. Een heerlijk gevoel waar ik soms echt naar kan snakken en intens van geniet. 
• En last but zeker not least; mezelf uitspreken. Door mijn gepieker, gedachtes en gevoelens te delen met anderen, alles open en eerlijk eruit te gooien, lijken alle piekerbergen meteen al een stuk kleiner en beter beklimbaar. En soms lukt om hulp vragen zelfs ook, want samen een berg beklimmen of de meest passende weg naar boven uitstippelen is natuurlijk meestal veel gemakkelijker en sowieso veel minder eenzaam. Beide dingen zou ik dan eigenlijk ook vaker mogen en willen doen… Doe jij dit wel vaak genoeg?

Nou stop ik echt hoor, doeiii altijd aanwezige blogpiekergedachtes met hoe het veel beter en completer moet, het is goed genoeg zo; plaatsen maar!

Bedankt (weer) voor je leesbezoekje! :)

Liefs Laura