Super tof dat je deze blogpost (wederom) hebt aangeklikt en heel erg bedankt voor je interesse en betrokkenheid, elke keer weer doet dat me zo ontzettend goed. Net zoals het lekker vrij schrijven over van alles en nog wat in deze rubriek dat doet; heerlijk! Deze keer beantwoord ik vragen over het voelen van / omgaan met jaloerse gevoelens en over mijn kronkelige en moeizame weg naar het vinden van een passende dagbestedingsplek (die deze week ineens onverwacht in een mega snelle stroomversnelling kwam). Tot slot lees je een dozijn van mijn laatste drie ge-…. dingen, zoals gelezen boeken, gemaakte aankopen, gekeken series en geproefde eetontdekkingen. Heel erg leuk als je nieuwsgierig bent en verder wil lezen, en mocht jij ook een (brandende, informatieve, luchtige, diepzinnige, grappige, serieuze, confronterende, zweverige of durf-te-vragen) vraag voor me hebben, stel deze gerust!
•Hoe gaat het met je zoektocht naar een passende dagbestedingsplek? Wanneer start je bij die dagbesteding waar je een paar maanden terug zo enthousiast over was?•
Toen ik afgelopen mei / juni voelde dat de stap van het serieus gaan (en durven) zoeken naar een dagbestedingsplek de juiste was, had ik niet voorzien dat dit zo’n kronkelige weg zou gaan worden. Het begon namelijk allemaal super voortvarend, via mijn coach had ik al snel een geweldige plek in Mierlo gevonden welke me qua visie, begeleiding en activiteiten erg aansprak. Nog geen twee weken later, eind juni, ben ik daar toen op kennismakingsgesprek geweest en mijn goede gevoel groeide daar alleen nog maar meer. Wel zou er voor mij een aangepast traject gemaakt moeten worden want de standaard is daar dat je twee volle dagen ‘moet’ komen en dat reikt echt ver buiten mijn prettig leefbare grenzen. Maar het leek erop dat ze er alles aan gingen doen om hier een mouw aan te passen en mij heel graag wilden helpen, dus ik ben toen direct een PGB-aanvraagtraject gestart bij de gemeente. Helaas lange wachttijden, zomervakantietijd en (wederom) heel emotioneel ‘bewijs’gedoe - ik zal jullie de details besparen - maar uiteindelijk had ik eind september een PGB te pakken. Jippie! Blij en opgelucht! Alleen wel maar voor een paar uur, want op precies dezelfde dag dat het officiële PBG-akkoordpapiertje op de deurmat viel, kreeg ik ook telefonisch te horen dat ik toch niet welkom was in Mierlo... Oefff! In één klap werd ik met een harde onverwachte duw weer helemaal terug naar ‘start’ gebonjourd. Kort uitgelegd durfde ze mij en mijn situatie / hulpvraag daar toch niet aan, en zoveel aanpassingen maken op hun huidige beleid zagen ze eigenlijk ook niet zitten. Gelukkig heb ik er niet mega lang om gebaald, vooral omdat ik er ondertussen op vertrouw dat de juiste weg in dit soort dingen ‘vanzelf’ wel naar me toekomt en dat Mierlo - hoe ontzettend goed het ook voelde - dus toch niet de juiste weg is op dit moment, wat de onderliggende reden dan ook precies is, het moet vast zo zijn. Mijn coach is wel meteen op zoek gegaan naar andere geschikte plekken maar kreeg eigenlijk niets passends gevonden; overduidelijk gevalletje tussen wal en schip. Voor mijn cocktail van diagnoses, lage belastbaarheid, hogere intelligentie en mijn persoonlijke wensen (dat ik iets op creatief vlak wil doen en graag met gelijkgestemden / lotgenoten in contact wil komen bijvoorbeeld) is er simpelweg gewoon niet veel maatschappelijk hulpaanbod op een dagbestedingsmanier. Dit is gelukkig wel volop in ontwikkeling, maar zoveel keus als er bijvoorbeeld voor bejaarden, mensen met een verstandelijke beperking of een diagnose als autisme is, is er voor mijn ‘milde’ maar tegelijkertijd complexere problematiek nu helaas nog lang niet. Deze hele weg die ik ingeslagen was leek dus tot vorige week compleet dood te lopen en ik merkte dat ik in mijn hoofd al bezig was met minder passende en eigenlijk niet goed voelende alternatieven. Tot ik onverwacht een belletje kreeg van de gemeente, van wéér een ander persoon van de afdeling WMO, ohooh dacht ik, maar deze keer was het alles behalve vervelend, deze medewerkster was namelijk heel zacht, empatisch, realistisch en voortvarend. Eigenlijk belde ze alleen om even te checken of het lukte om zelf alles te regelen rondom mijn PGB, maar toen ik het bovenstaande verhaal vertelde kreeg het gesprek natuurlijk een andere wending. Zij schrok van dit verloop en wilde me oprecht graag helpen bij het zoeken naar een andere passende dagbestedingsplek, plande hoppakee voor twee dagen later meteen een gesprek in en ging ondertussen naarstig op zoek. En geloof het of niet, ze kwam meteen met een (op het eerste en tweede oog) nog veel betere plek dan Mierlo, namelijk met GGZe De Boei en dan het onderdeel ‘Boeiende Kunst’. Mijn goede gevoel was na haar uitleg, ervaringsverhalen en het bekijken van de websites nog sterker dan toen bij Mierlo, geen idee dat dit kon, maar ja dus. Dit zou wel eens ècht DE plek kunnen zijn voor mij op dit moment; de professionele persoonlijke begeleiding op maat (ook thuis en op meer vlakken dan puur alleen de dagbesteding) in combinatie met het vrij bezig kunnen zijn op creatief vlak in een kunstatelier / fotografiestudio voelt nu als een perfect passend muiltje. Binnenkort heb ik al een kennismakingsgesprek want ik ben er van harte welkom, heel erg benieuwd of ik dit giga goede gevoel dan blijf houden èn hoe het allemaal verder zal gaan natuurlijk, spannend hoor. Héél erg spannend zelfs, met name doordat het een stuk minder goed me gaat dan toen ik in mei aan dit traject begon en naast mijn belastbaarheid onder andere ook mijn (zelf)vertrouwen behoorlijk is gedaald. Kan ik het wel aan? Is het niet te zwaar / veel / snel? Maar omdat de begeleiding bij ‘De Boei’ zo op maat en persoonlijk zegt te zijn en omdat ik deze nieuwe grote stap zo ontzettend graag WIL (kunnen) maken, durf ik het gevecht met deze onzekerheid aan te gaan, stapje voor stapje, wie weet waar het me brengt. Sowieso ‘verder’ dan waar ik nu sta, hoe dan ook, want nieuwe ervaringen en iets uitproberen is nooit voor niets, dat heb ik ondertussen wel geleerd. Ook denk ik dat deze wending, deze plek en deze WMO-medewerker niet voor niets of per toeval zo gemakkelijk ineens op mijn pad zijn gekomen… Jij wel? Wordt dus zeker vervolgd, keep you posted.
•Ben je niet heel vaak jaloers op anderen? Hoe ga jij om met jaloerse gevoelens?•
Natuurlijk ben ik dat, zeker weten, maar wie is dat niet? Ik snap heel goed dat ik deze vraag regelmatig krijg aangezien ik veel minder heb, kan en doe dan een gemiddelde dertiger en een gemiddeld mens. (Voor zover die bestaan natuurlijk, maar je snapt wat ik bedoel.) Persoonlijk zie ik jaloezie niet zozeer als iets negatiefs - wat zo’n vraag wel vaak als ondertoon lijkt te hebben - en al helemaal niet als één van de zeven zonden, eerder als een hele normale en gezonde emotie. Het wordt pas negatief of een ‘zonde’ als je er verkeerd naar gaat handelen, als je de oorzaak van deze wringende gevoelens niet bij jezelf zoekt en onder ogen komt, maar bij de ander. Ik verbaas me dan ook nog steeds over de vele nare (haat)opmerkingen of ‘roddels’ die ik overal hoor en lees waarbij mensen totaal niet doorhebben dat ze eigenlijk stikjaloers en onzeker zijn, maar dit verbloemen met negatieve uitgingen of gedrag naar en over de ander (die niets fout doet). Ik voel zelf ook echt wel dat jaloezie soms nare gevoelens en verkeerde gedachten bij me aanwakkert en er zal daardoor ook vast wel eens een minder leuke of sociale opmerking uit mijn mond floepen, maar ik ben me hier daarna wel al heel snel bewust van en blijf ervan leren. Wanneer ik doorgaans jaloerse gevoelens voel opborrelen - lichamelijk door bijvoorbeeld een nare kronkel in mijn buik, extra spanning in mijn lijf, een brok in mijn keel of tranen achter mijn ogen - en bijbehorende nare gedachten krijg, kijk ik zo snel mogelijk recht in de ‘spiegel’ en erken het naar mezelf; ik wil ook heel graag van die lieve kinderen, ik wil ook naar dat land reizen, ik wil ook zo’n keuken, ik wil ook zo’n mooi lichaam, ik wil ook in Oirschot wonen, ik wil ook meer geld te besteden hebben, ik wil ook heel graag meer energie en een gemakkelijker hoofd en gezonder lijf hebben, enzovoort enzovoort… Ook vertel ik mezelf dan dat ik dit mag voelen, dat dat helemaal oké en normaal is, en vaak is dat al voldoende om de jaloezie minder overheersend te laten zijn. Daarnaast doet af en toe open over mijn jaloerse gevoelens praten me ook altijd erg goed, net zoals het van me af schrijven, wandelen, koken of afleiding zoeken, maar vooral door mijn eigen geluk er tegenover te zetten laat ik de jaloezie smelten als sneeuw voor de zon. Wat heb / kan / doe ik allemaal wèl en wat maakt me blij, dankbaar en ‘rijk’? Dit klinkt zo heel gemakkelijk allemaal maar dat is het zeker niet, daar weet ik alles van, vooral in het begin van mijn ziekzijn kon ik maar moeilijk met mijn jaloerse gevoelens omgaan en het trapte me steeds verder de grond in. Jaloezie laat je al snel in een neerwaartse spiraal terecht komen waarbij je steeds ongelukkiger wordt, want hoe meer en vaker je jaloezie voelt, hoe meer onzeker je eigenlijk bent en hoe lager je zelfbeeld is. Been there, done that.
Dus, ben ik vaak jaloers, oh ja ja, héél vaak, ik denk zelfs elke dag wel, maar tegelijkertijd besef en accepteer ik ondertussen ook steeds vaker dat deze pure emotie bij mijn beperkte leven hoort, er mag zijn, niet fout en ‘stout’ is of me een minder oké mens maakt. Ook voel ik sowieso 0,0 greintje afgunst, ik gun iedereen oprecht al het geluk van de wereld en zoals de meesten wel weten kan ik ook extreem meegenieten en meeliften met andermans geluk, één van de voordelen van hoogsensitief zijn. Ook legt jaloezie soms je diepste wensen bloot waarvan je niet wist dat je ze had en geeft het je mooie kansen en voorzetjes om jezelf beter te leren kennen. Ik vind het persoonlijk dan ook eerder een ‘zonde’ om dat links te liggen dan om het te voelen, wat jij?
Ondertussen is het een soort traditie geworden om mijn vragen(v)uurtjes af te sluiten met een handjevol kortere speelse / luchtige / grappige / bijzondere maar alsnog persoonlijke vragen in een bepaald format. Deze keer doe ik dat door een rijtje met ‘mijn laatste drie ge-…tjes’ te beantwoorden, gewoon omdat het kan en wie weet zitten er nog wat bruikbare tips voor je tussen.
•Wat zijn je laatste drie…•
Gekeken films of series?
Maid, Clickbait en Normal People.
Gelezen boeken?
Middernachtbibliotheek, Daar waar de rivierkreeften zingen en De stilte in bed.
Gemaakte aankopen?
Een groene flared broek (Vinted), de cozy adventkalender van Esther Bennink en een verjaardagskaart.
Geluisterde podcasts?
Damn Honey, De verbouwing en De liefde van nu.
Geproefde nieuwe eetontdekkingen?
Haverfraîche Albert Heijn huismerk, suikervrije cornflakes Albert Heijn biologisch en de nieuwe kruidenmix van Jonnie Boer; Chef’s gehaktbal.
Gekeken tv-programma’s?
Expeditie Robinson, Het Sinterklaasjournaal en Honderd dagen in je hoofd.
Gemaakte uitstapjes?
BestZoo, de bossen bij Joe Mann en thee drinken bij de buurvrouw.
Gekeken YouTubers?
Bij Bonnie, Sofie Rozendaal en Bram de Wijs.
Gemaakte veranderingen in huis?
De zomerlampjes op het balkon gewisseld voor winterlampjes, mijn luchtbevochtiger weer neergezet en een aantal planten verplaatst.
Gebruikte apps?
Instagram, NOS en Insight Timer.
Gemaakte creaties?
Deze blogpost, een geborduurd geboortekussen van een zeehondje, spelletjes inclusief stickerkaarten voor mijn kinderfeestje.
Geluksmomentjes?
In mijn eentje een half uur ontspannen gewandeld met de zon op mijn snoet, perfect geroosterde pompoen en een uitgebreide voicememo van een vriendin.
Nou, dat was mijn vijfde vragen(v)uurtje alweer, hopelijk tot de volgende keer!
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten