“Wat knap dat je zo open bent” / “Wat mooi (en gedurfd) wat je allemaal schrijft”. Deze en soortgelijke complimenten heb ik de laatste weken opvallend vaker ontvangen in mijn inbox dan anders, van zowel bekenden als onbekenden. Berichtjes (lees; cadeautjes) die mijn dag maken, me een warm gevoel geven, me een paar centimeter laten groeien en bevestigen dat het schrijven van mijn blogposts niet alleen een waardevolle betekenis heeft voor mezelf, maar ook voor sommige lezers. Toen ik gisteren even terugblikte naar mijn laatste vijf schrijfsels, snapte ik ineens waaròm ik meer persoonlijke berichtjes ontvangen heb, drie van de vijf ‘onderwerpen’ zijn namelijk behoorlijk persoonlijk, kwetsbaar en gaan over grote taboe-achtige issues. Over drie eigenheden waar ik me tot vier jaar terug enorm voor schaamde en juist het liefst onvindbaar verstopten voor anderen, namelijk mijn angsten, mijn dwang en mijn hoogsensitiviteit. Dat ik hier nu in nog geen maand zo gedetailleerd open over ben geweest - zonder moeite, zonder drempels, zonder schaamte - was voor mij even een heel groot (en fijn) besefmoment. :) Meer hierover en over mijn geslotenheid èn openheid lees je kort maar krachtig in deze blogpost.
Als ik terugkijk en terugvoel hoe gesloten en schaamtevol ik vroeger was, verbaas ik me echt over het mega grote verschil met nu, alsof het over twee totaal verschillende personen gaat. En weet je, eigenlijk is dat ook ergens wel zo, want op aardig wat gebieden voelt de Laura van toen niet als mij, niet als mezelf maar als een vreemde. Ik stopte de echte Laura namelijk zo ver weg, dat ik haar regelmatig zelf niet eens meer kon vinden. Van jongs af aan voelde ik me al anders en raar - à la de vreemde eend of het zwarte schaap - maar deed er alles aan om dit niet te laten merken en om in te blenden met de rest. Dit, me mega onbegrepen voelen en schamen voor hoe ik echt was loste ik niet op door me te uiten zoals ik de laatste jaren doe, maar door het te negeren en dus te verbergen achter een masker en grote dikke muren. Geslotenheid was mijn veilige haven, mijn sleutel naar acceptatie, de fijnste weg door het leven, dacht ik... Ondertussen weet en ervaar ik als geen ander dat dit precies het tegenovergestelde werkt, lang leve openheid! Sinds ik meer open durf te zijn voel ik me zoveel lichter, zoveel beter begrepen, zoveel minder raar en zoveel meer mezelf. Je schamen voor jezelf werkt echt als gif, letterlijk en figuurlijk, want de lichamelijke en psychische klachten die ik mede hierdoor ontwikkeld heb waren (en zijn) niet mis. Als je iets wezenlijks er door je mond niet uitlaat, explodeert of implodeert het uiteindelijk vanzelf ergens anders in je lijf, met alle grote of kleine nare gevolgen van dien. Ik denk dat iedereen hier wel meerdere (kleine) voorbeelden van heeft, de vraag is alleen of je deze zelf ook ziet, want je hebt er wel de juiste geoefende blik voor nodig. Zie jij het?
Wat mij steeds meer open heeft gemaakt is zonder twijfel therapie, veel therapie, heel veel therapie. Ik zal je de complete uitleg en weg besparen maar dit proces was echt jarenlang millimeterwerk, gelukkig werden dit centimeters toen ik een half jaar opgenomen was in de Eikenboomkliniek. Daar ben ik mezelf, mijn lijf, hoofd en hart, mijn klachten, gebreken en ‘rare’ eigenschappen steeds meer gaan accepteren en ook durven uiten naar anderen, stapje voor stapje. Te beginnen met therapeuten, mijn dagboek (want ook hier was ik nooit helemaal open in), kliniek-/lotgenoten, goede vrienden en familie, instanties en organisaties, goede en vage bekenden tot aan uiteindelijk ‘Jan en en alleman’ hier op het Internet haha. En het tegenovergestelde van wat ik altijd doemdacht gebeurde, iedereen accepteerde me nog steeds, liep niet weg, vond/vind me helemaal niet raar of ‘minder’ en ik werd niet nog eenzamer, nee, ik kreeg (en krijg) juist bewondering, respect, herkenning en een betere en echtere connectie met heel veel mensen. Plus nog veel en veel meer onbetaalbare cadeautjes, Sinterklaas is er niets bij!
Wel voelt het de laatste tijd soms alsof ik tè open ben, zit iedereen wel op al die persoonlijke openheid te wachten? Gelukkig bedenk ik me dan ook al snel dat dat ook niet hoeft, als iemand mijn blogposts niet wil lezen, me niet wil volgen of me niet in real-life wil horen praten, dan kan diegene daar een eigen keuze in maken, net zoals ik dat doe. Zijn wie je bent en doen waar jij je goed bij voelt is uiteindelijk het allerbelangrijkste, en voor mij is dat onder andere delend schrijven over mezelf, over mijn struggles, gevoelens, genietjes en nog veel meer. Gelukkig zie ik niet alleen bij mezelf deze groei van meer openheid in kwetsbaarheid, maar ook direct om me heen en in de maatschappij (in mijn bubbel althans). Het taboe van bepaalde gevoelens, gebeurtenissen en eigenheden achter de voordeur ‘moeten’ laten slinkt en imperfectie, menselijkheid en oké zijn met ieders eigenheid groeit. Zo fijn, letterlijk een verademing, een wereld waarin ik me meer thuisvoel dan ooit. Jammer, en verdrietig soms, dat ik de magie van openheid pas na bijna dertig jaar voor het eerst ervaarde en het toen pas mijn leven heeft omgetoverd… Maar, één ding is zeker, ik laat dit toverstokje nu never nooit meer los!
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten