Dat ik meteen de allereerste week als 34-jarige te maken zou krijgen met een mega grote angstgolf had ik totaal niet zien aankomen. Maar jeetje, het was er, geen ontkomen aan en het overspoelde me enorm. Ik ging behoorlijk diep kopje onder, blehhh, maar erin verdrinken dat ging ik me toch echt niet laten gebeuren, no way! Met volle angst vooruit was dan ook mijn motto de afgelopen tijd en dat is aardig goed gelukt al zeg ik het zelf. Nog geen week zat er tussen het dieptepunt van zelfs niet eens met mijn beste vriendin een klein blokje om durven, tot het hoogtepunt van helemaal in mijn uppie ruim veertig minuten gewandeld te hebben; hoppa!
Hoe het zover kon komen ineens? Daar moest ik zelf ook even flink over nadenken, maar ondertussen heb ik dit heel helder voor ogen. Naast dat mijn agorafobie- / angst-om-alleen-van-huis-te-gaan-level sowieso al een stuk hoger ligt sinds mijn lichamelijke terugval en daardoor met name het alleen wandelen geen simpele dagelijkse routine meer is, heb ik de twee weken rondom mijn verjaardag helemaal niet kunnen wandelen, ook niet samen met iemand anders. Dit kwam door te veel andere (verjaardags)plannen en moetjes zoals de tandarts en de kapper. Ook waren het (hierdoor?) duidelijk weer meer sleep-je-lijf-de-dag-door-dagen, waardoor bijkomen en opladen nog meer tijd vroeg dan ik de laatste maanden ondertussen gewend was. Toen ik dit doorhad omdat mijn schreeuwende drang om natuur en èchte buitenlucht te voelen, ruiken, horen en zien niet meer te negeren was, merkte ik dat de bijbehorende angstgevoelens voor het alleen de deur uitgaan heel erg gegroeid waren. Te erg, ik durfde - vijf dagen achter elkaar - namelijk echt niet alleen mijn straat uit, mijn angstmonster was ineens zo sterk en zo hard gegroeid dat ik hem niet kon verslaan, niet met de weinige energie en kracht van de laatste tijd. Ik zat die week dan ook behoorlijk diep in de put kan ik je zeggen, voldoende kunnen wandelen en omringt zijn door natuur is voor mij echt een eerste gelukkig-leven-behoefte en werkt beter dan menig medicijn. Dit moest zo snel mogelijk veranderen dus, voordat ik echt langdurig depressief zou gaan worden… Ik liet mijn angstmonster niet zomaar winnen!
Die zaterdag zou mijn beste vriendin met haar babydochtertje op bezoek komen voor mijn verjaardag, dus haar heb ik geappt of ze dan de kinderwagen of draagzak mee wilde nemen want ik móést en zou echt even samen met iemand een klein stukje wandelen, de neerwaartse spiraal onderbreken. Dat was geen probleem en met een ultra blije baby in een nieuwe ik-kan-alles-zien-draagzak liepen we de eerste meters. Maar het ging niet. Alles in mijn lijf schreeuwde moord en brand, alle (over)prikkelkanalen stonden wagenwijd open, ik was niet meer echt op deze wereld (misting3.0) en het contact met mijn lijf was compleet weg. Helemaal overspoeld was ik dus door deze grote extra angstgolf, vooral door de hevigheid maar ook omdat het zo onverwacht was, kort samen wandelen dat kan ik toch gewoon?! Dat is toch juist altijd hetgeen wat me helpt? De tranen rolden dan ook over mijn wangen, en ook de rest van dat weekend zat ik flink in zak en as. Hoe kan dit nou? Waarom? Waarommm?
Gelukkig stond er dinsdagochtend alweer een theedate gepland met een goede vriendin, een mooie gelegenheid om het angstgevecht weer aan te gaan. De twee dagen vooraf liep de spanning aardig hoog op en was het onmogelijk om er niet te veel druk op te leggen, hoeveel ik mezelf ook toesprak en mediteerde. Maar halleluja, de dinsdag zelf stond ik op met een gevoel van ‘I can do this’ en ‘let’s rock this wandeling’. Yes! Natuurlijk voelde ik ook nog angst en spanning, was het monster duidelijk aanwezig, maar ik had het onder controle, een wereld van verschil. De wandeling van dik een half uur - hoppa, hoezo beginnen met klein blokje om - ging inderdaad zonder heel veel slag of stoot en ik kon de tweede helft zelfs genieten, heer-lijk! Je wil niet weten hoe opgelucht en blij ik was, mijn hele lijf, gevoel en hoofd reageerde er extreem (goed) op, alles in mij had deze succeservaring zó ontzettend nodig. En geloof het of niet, de dag daarna lukte het gewoon alweer, veertig minuten met mijn moeder, nu in ‘mijn’ bos om de hoek. :)
En toen kwam vrijdag, de kers op de taart, op die dag heb ik - grotendeels ontspannen en genietend - veertig minuten ALLEEN gewandeld, ja je leest het goed; in mijn uppie! Zelfs niet met iemand aan de telefoon wat mijn oorspronkelijke plan was. De zon ging er zelfs spontaan van schijnen op deze regenachtige dag en door dit alles kon ik een stukje huppelen niet onderdrukken. Wat een contrast met de week ervoor, ongelofelijk bijna, en hoe giga leerzaam ook weer; een volle natuur/wandelbatterij maakt voor mij echt het verschil en zelfs grote angstgolven kan ik sneller onder de duim hebben dan ik denk. Als ik maar naar mijn lichaam luister en de tijd neem om wat zij aangeeft goed te analyseren, want precies daar ging het fataal fout tijdens de eerste poging. Die dag was ik (achteraf gezien) namelijk mega moe en had veel klachten die niet puur angstgerelateerd waren en aangaven dat ik het vooral heel rustig aan moest doen. Een grote angst aangaan is dat natuurlijk allesbehalve, dat vraagt juist mega veel en vreet energie. Geen wonder dus dat mijn lichamelijke reactie en gevoelens zo extreem waren. Gelukkig zie ik nu heel helder dat ik deze hele situatie en de dagen erna totaal verkeerd geïnterpreteerd heb, het was geen extra angst, het was extreem teveel van mezelf vragen, moeten en pushen op het gebied van angst. Met volle angst vooruit had mijn motto niet moeten zijn dus, maar met volle zelfcompassie vooruit.
Nu ik deze knop weer heb omgezet ga ik proberen om de komende tijd puur op gevoel te gaan wandelen, alleen dan wel samen, en dus niet op planning, interne regeltjes, moeten of andere gedachtenkronkels in mijn hoofd. Ik ga alleen wandelen als het goed en passend voelt bij vandaag, als mijn lijf er oké mee is en als ik er oprecht zin in heb. Echt weer even een ‘reset’ om beter ècht en met meer liefdevolle aandacht naar mezelf te gaan luisteren. Zoals gisteren, toen ik krap twee uur van te voren besloot om iemand te zoeken voor een wandeling want alles in mij wilde naar de natuur op zo’n heerlijke zonnige herfstzondag en het liefst samen - deze keer niet voor de angst maar voor de gezelligheid - en dat lukte. Zo intens genoten! Ik voel me echt een totaal ander mens (ook op zo’n dag als vandaag wanneer ik de hele dag in mijn uppie thuiszit) en dat binnen zes dagen, zo onwerkelijk. Echt onbeschrijflijk hoe fantastisch fijn dat voelt en hoe hoopvol voor de toekomst en volgende dipjes, tegenslagen en angstgolven. Ik ben weer ‘sterker’ geworden en meer gegroeid dan ik doorhad…
Jij ook trouwens, dat weet ik zeker, kijk maar eens goed!
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten