34!

It’s my birthday today, hip hip hooray! 

Vierendertig ben ik alweer geworden, poeh, ik zal niet zeggen dat dat oud is, maar het is in ieder geval wel ouder dan ik me voel en dan ik ervaar dat ik ben. Het lijkt namelijk eerder alsof ik voor de negende keer vijfentwintig word, alsof ik op die leeftijd ben blijven hangen en de wereld vanaf toen verder draaide zonder mij. Wat ergens ook echt zo is natuurlijk, mijn leven heeft nou eenmaal een heel aantal jaren compleet ‘stilgestaan’ en gaat nu nog steeds tien keer langzamer dan bij de rest. Flink achterlopen zal ik dan hoe dan ook altijd blijven doen. Althans, volgens de maatschappij, volgens alle ‘dit-hoort-en-is-normaal’-regels die we van jongs af aan overal ingelepeld krijgen en (soms blind) blijven nastreven. Maar weet je, eigenlijk bestaan al die regels helemaal niet, is het pad met de richtingaanwijzers niet het enige juiste pad en is er geen norm waar je aan moet voldoen om te slagen in het leven. Dat is allemaal lariekoek, een grote illusie waar we het onszelf vooral vaak heel moeilijk mee maken, onnodig moeilijk dus. Zullen we daar eens mee stoppen?

Nee, ik heb geen relatie, geen koophuis, geen werk, geen kinderen, geen afgevinkte reisbucketlist, geen groeiende spaarrekening en geen bruisend sociaal leven, volgens de maatschappij zou ik me dus een compleet gefaalde ongelukkige mislukkeling moeten voelen, maar hey, dat doe ik lekker niet! Niet (de hele tijd) meer. Er zijn namelijk net zoveel gebieden waarin ik juist (ver) voorloop op de gemiddelde vierendertigjarige, denk bijvoorbeeld aan zelfkennis, omgaan met tegenslagen, dankbaarheid, diepgang in vriendschappen, zelfcompassie en ook heb ik dingen meegemaakt, behaald en overwonnen wat net zo’n grote mijlpalen zijn als die op de ‘normale’ levensladder. Iets wat ik me ondertussen gelukkig maar al te goed realiseer en mijn leven een héél stuk fijner maakt. En ja, eerlijk is eerlijk, ik kan vaak nog steeds giga groen van jaloezie zien als ik naar het leven van anderen kijk, want hoeveel besef en acceptatie ik ondertussen ook heb op dit vlak, het gevoel van erbij willen horen, van zijn zoals de rest, van ook mee willen kunnen doen, is hardnekkig as hell. Wellicht herken je dat, in welke mate of op welk gebied dan ook. En ondanks dat ik heel goed weet dat die gevoelens er gewoon mogen zijn, zal het never nooit gemakkelijk worden om ermee te dealen.

Maar, lieve mensen, gemakkelijker kan het (voor ons allemaal) wel worden als we de vele ‘zo-hoort-het-en-dit-is-normaal’-regels eens zouden verbannen, over boord zouden kieperen en voorgoed zouden uitzwaaien. Weg met de wereld van achterlopen, voorlopen en netjes-op-schema-lopen, laten we vooral met zijn allen ieder ons eigen unieke pad lopen. Het pad dat bij je past, dat het leven je geeft, dat je aankunt, dat je gelukkig maakt, dat mag lopen zoals het loopt, het pad dat helemaal van jou is en alleen daardoor al helemaal oké is, hoe dan ook. Èn laten we elkaar hierin ook vooral heel hard aanmoedigen, empoweren, (onder)steunen en helpen; samen staan we sterk!

Het verjaardagscadeau aan mezelf is dan ook dat ik ga proberen om vanaf nu nooit meer te zeggen en geloven dat ik achterloop, maar dat ik andersloop. :)

Doe je mee met het trots zijn op en empoweren van ieders eigen unieke pad, inclusief die van jezelf? Sluit je je ook aan bij deze club?

Liefs (vierendertigjarige) Laura