Is het in mijn ogen qua temperatuur een geweldige zomer, zit ik potverdriedubbeltjes nu al ruim twee maanden noodgedwongen meer binnen dan tijdens hartje winter. En dit komt helaas niet door de regen, maar door mijn lijf, mijn hevig haperende vaatdoeklijf. Een maand geleden schreef ik ook al een blogpost over mijn struggles met een veel langdurigere terugval dan ik gewend ben, intens hopende dat dit nu, weer een maand later, eindelijk voorbij zou zijn en ik weer helemaal ‘back on track’ mijn vertrouwde leventje zou kunnen leiden. Maar helaas duurt deze ‘down’-fase tot op de dag van vandaag nog steeds voort. En dat sucks!
Nou ben ik ondertussen wel een soort van gewend aan de grilligheid van het chronisch ziekzijn, dat ik zelfs ondanks vele voorzorgsmaatregelen, aanpassingen en grensbewakingen alsnog nooit ècht controle heb over mijn ups and downs, over wanneer ik een mindere dag of week heb en wanneer ik weer ‘up and running’ ben. Maar ondertussen weet ik dat die up sowieso altijd weer komt, dat vertrouwen heb ik steentje voor steentje opgebouwd de afgelopen jaren, vanuit een diep gapend gat tot een stevig solide heuveltje. Ik heb leren inzien dat vandaag niets zegt over morgen, dat ‘this too shall pass’ en ben slechte dagen steeds meer gaan accepteren en zelfs omarmen. Maar deze mindset ruim twee máánden lang continu blijven volhouden, pfff, dat lukt me maar moeilijk. Het brak me zelfs compleet op zo’n twee weken terug, want keer op keer werd ik teleurgesteld; ook vandaag is bagger, ook vandaag gaat / lukt het niet, ook vandaag voel ik me een vaatdoek, en dat maal vijftig.
Hoop en vertrouwen hebben en houden is heel krachtig en belangrijk, zelfs essentieel, maar ik heb wel weer eens gemerkt dat die hoop dan moet aansluiten bij je grenzen en kunnen, bij de realiteit, want anders haalt het je juist keer op keer helemaal naar beneden. En de herstelhoop die ik standaard had bij mindere periodes, past nu klaarblijkelijk dus totaal niet meer en is alles behalve realistisch. Maar ‘eventjes’ accepteren dat ik echt niet anders kan dan langdurig een mega stap terugdoen en dat deze down-periode niet tijdelijk blijkt te zijn zoals ik gewend ben is pijnlijk, heel pijnlijk, en dus heel moeilijk.
Na een pikzwarte week waarin alle teleurstellingen, faalmomenten en mislukkingen me boven het hoofd groeide, ik mezelf compleet in de weg zat en zelfs depressief begon te worden, moest ik de handdoek wel in de ring gooien. Ik geef me gewonnen lichaam, jij wint, het roer gaat om, ik ga weer beter naar je luisteren. Uit de vechtstand en in de acceptatiestand. Dus sinds anderhalve week probeer ik nu onder andere mijn verwachtingen, doelen en hoop bij te stellen, ‘mee te werken’ aan deze langdurige reuzenstap terug, te kijken naar mijn mogelijkheden van dit moment in plaats van naar de onmogelijkheden en te roeien met de riemen die ik daadwerkelijk heb. Zo hoop ik de neerwaartse spiraal te stoppen - wellicht zelfs om te draaien - en mijn leven weer wat waardevoller en ‘lichter’ te maken.
Ik besloot daarom hetgeen wat ik het allermeeste mis en me het allermeeste frustreert ook als allereerste aan te pakken, te veranderen en aan te passen aan mijn verschoven grenzen. Namelijk het wandelen in de natuur. Ik was gewend om (bijna) elke dag een flinke ronde in het groen te kunnen wandelen zoals jullie vast wel weten, waarvan drie keer per week zo’n 7\8 kilometer met iemand samen in een mooi Brabants natuurgebied. In plaats van te balen dat dit niet meer gaat en dit tegen beter weten in te blijven willen, is mijn streven nu om elke twee dagen eventjes, zo’n 3\4 km, te wandelen. Niet alleen maar vanaf mijn huis, maar ook aan anderen durven vragen om voor een ienieminirondje toch naar een natuurgebied te rijden. Natuur geeft me namelijk een ultiem ontspannen vrijheidsgevoel, iets wat in deze gevangen-in-mijn-lijf-(en-huis)-periode nòg meer onmisbaar is dan anders. In plaats van alles (lees: 7\8 km) of niets, probeer ik nu dus om te schakelen naar beter iets dan niets.
Omdat ook mijn angst door dit alles weer veel meer en hardnekkiger aanwezig is, ben ik weer veel afhankelijker van andere mensen dan voor deze periode. Alleen wandelen of van huis gaan is echt weer een ‘dingetje’, of ik nou wil of niet. Door al het gefaal rondom mijn lijf, mijn energielevel en mijn extra prikkelgevoeligheid durf ik veel minder te vertrouwen op mijn kunnen en schiet ik bij het minste of geringste automatisch in de gevaarstand. Mijn angstalarmsysteem staat dus weer véél te gevoelig afgesteld, deels omdat het nodig was/is maar ook voor een heel groot deel voor niets. Cortisol all over the place dus, en dat raak je niet zomaar kwijt. Daarom probeer ik nu vaker mensen bewust mee uit wandelen, om andere hulp of een luisterend oor te vragen, ook voor kleine dingen, en mezelf niet langer meer te verstoppen of onbelangrijk te maken zoals in eerdere weken. Ik probeer nu om te schakelen en intrinsiek te geloven dat hulp vragen - ook bij een terugval - helemaal oké is en ik dit ook dan waard ben om te krijgen. Ook professioneel, dus mijn psycholoog heb ik ook weer opgetrommeld voor een aantal sessies.
De knop is dus al aardig om zoals je leest. Hoe ontzettend veel heimwee ik ook heb naar mezelf en mijn lijf in de lente - toen alles echt super goed en gemakkelijk ging en mijn flow heerlijk was - het is nou eenmaal zo dat dit nu niet meer zo is. Wat de reden ook precies mag zijn (mini-burnoutje / vaccinatie / darmgedoe / …), mijn dagen invullen zoals in die periode gaat nu niet meer. Punt. En in plaats van me vast te blijven klampen aan toen, laat ik het bewust meer los en focus me op het nu. Dat is mijn intentie in ieder geval, dat probeer ik. Eigenlijk zoals ik al zo vaak en veel heb moeten doen de laatste jaren, ook op veel grotere schaal zoals werk, hobby’s en mijn sociaal leven. Deze situatie lijkt dan in verhouding misschien peanuts, maar elke langdurige stap terug in je toch al weinige kunnen is mega pittig, daar ben ik wel achter. ‘Accepteren kun je leren’ zeggen ze dan, en ik merk ook zeker dat ik er steeds iets beter en sneller in word, maar leuk wordt het never nooit.
Het is bijvoorbeeld super frustrerend dat mijn week in balans inplannen en invullen nu weer veel lastiger is geworden omdat ik dus niet meer weet waar mijn energie- en prikkelgrenzen op dit moment liggen, hoeveel hersteltijd ik nodig heb na een activiteit en hóé goed of slecht het morgen of volgende week gaat. Ook de ‘cursus’ dag voor dag leven voor ver gevorderden is dus volop gaande. Iets wat nog steeds niet echt mijn ding is als structuurjunkie en planner, maar voor nu wel de beste manier is om succeservaringen op te kunnen doen. En succeservaringen kan ik wel gebruiken na deze twee roerige maanden zoals je vast begrijpt. Gelukkig heb ik er afgelopen week al aardig wat kunnen verzamelen en dinsdag zelfs een hele grote; ik heb ALLEEN een half uur redelijk ontspannen - in het zonnetje - gewandeld, woehoe! Zo blij dat ik hier weer blij om kan zijn. Op naar meer blije succesjes, want ik spaar ze allemaal. :)
Ooit kom ik vast wel weer terug bij mijn ‘niveau’ en flow van tijdens deze lente, misschien over wederom twee maanden al, misschien over twee seizoenen, misschien over twee jaar, maar zeker weten ooit. Daar vertrouw ik op en die hoop houd ik bewust wèl heel stevig vast. Maar nu is nou eenmaal nu, en ook nu kan mijn leven waardevol en fijn zijn, iets wat ik gelukkig weer kan zien nu ik door de juiste bril in de juiste richting kijk.
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten