Op deze foto en op eigenlijk al mijn andere foto’s hier zie je een energieke en blije Laura; heldere ogen, actieve houding, gezonde gezichtskleur, opgewekt lachend, weinig wallen, leuk gekleed, enzovoort. Niets neps te bekennen, want op dat moment voel ik me ook echt zo en laat ik juist daarom vaak een foto maken, om deze goede en fijne momenten extra te kunnen koesteren. Ook als je me ergens ziet of tegenkomt is dit beeld meestal het geval. Ik kan namelijk alleen ergens naartoe als ik me daar goed genoeg voor voel, als ik voldoende energie en weinig klachten heb. Is dit niet zo (wat elke week meestal een aantal dagen is), ziet niemand mij en dus ook het uiterlijke plaatje dat hierbij hoort niet. Het tegenovergestelde plaatje van de foto’s hier op Instagram. Ik besef heel goed dat ik daardoor de term en het label ‘onzichtbaar’ ziek voornamelijk zelf in stand houd en dit onbegrip en een onrealistisch beeld bij anderen kan creëeren. Eén van de voornaamste redenen waarom ik 2,5 jaar geleden ben begonnen met persoonlijke tekstjes bij mijn foto’s te schrijven en sinds dit jaar uitgebreider ook op mijn blog, want what you see is not always what you get. Bij niemand niet overigens. En dat is in mijn ogen af en toe ook helemaal oké, het highlighten van je goede dingen daar is niets mis mee, zolang je jezelf maar niet constant bewust verstopt, onzichtbaar maakt en voor de gek houdt, want dat maakt je op den duur super onbegrepen en ontzettend ongelukkig, geloof mij. Ik ben op den duur gaan inzien dat woorden en mezelf uiten op welke manier dan ook, onmisbaar is om te laten zien wie ik ben, wat ik voel en hoe mijn leven is. Onmisbaar om mijn ‘plaatje’ compleet te maken, om beter begrepen te worden, om (h)erkenning en waardering te vinden, om me minder eenzaam, beschaamd en raar te voelen; om gelukkig te zijn.
Onzichtbaar (chronisch) ziek en beperkt, een term die nu al hele tijd bij mij ‘hoort’ maar waar ik door de jaren heen heel anders naar ben gaan kijken. Zowel naar het stukje ziek/beperkt inclusief mijn diagnoses als naar het stukje onzichtbaar. Waar ik in het begin bijvoorbeeld vooral de nadelen en negatieve kanten zag, dingen die ik niet meer kon en moest missen door mijn ziekzijn, probeer ik me nu vooral te focussen op wat nog wel lukt en op de overgebleven positieve kanten. Ook lukt het me steeds vaker om de woorden ziek, beperkt en mijn gediagnosticeerde labeltjes niet meer bovenaan te zien staan bij wie ik ben; ik ben (veel) meer dan dat, ook in slechtere periodes. Een altijd voortdurend en pittig ontwikkelingsproces, dat wel. Net zoals mezelf en mijn gevoelens, gedachten, diagnoses, gebreken, beperkingen, klachten, stoornissen en struggles minder onzichtbaar maken dat ook is. Want ja, negen van de tien keer zie je niets ‘anders’ of ‘zieks’ aan mij wanneer je me ergens (of op de foto) ziet, en dat klopt dus ook, want op die momenten voel ik me goed genoeg om die dingen te doen. Maar het complete plaatje is dit natuurlijk allesbehalve. Het is eigenlijk net zoals met het alleen het topje van een ijsberg zien, het stukje dat boven water rijkt, maar daaronder zit nog zo(ooo)veel meer, soms wel 90 procent. En met diagnoses die op het oog sowieso niet zomaar te zien zijn, is het aan mij en aan niemand anders om dit water te laten zakken en meer van mezelf te laten zien. Iets wat ik pas sinds 2,5 jaar ben gaan inzien en bewust veel meer ben gaan doen. Een echte eye-opener, zowel voor mijzelf als voor de mensen om mij heen.
En ohh ja, dit was en is ontzettend moeilijk, zeker in het begin, want ik (ver)stopte zo veel ten slotte niets voor niets onder water. Mijn zichtbare topje was vroeger namelijk onwijs klein, ik schaamde me voor alles wat afweek van de ‘perfecte norm’ en voelde me zo mega anders dat deze kant van mij wegstoppen me de beste en veiligste optie leek. Toen ik ziek werd deed ik dit alleen nog maar meer, en dus werd mijn onzichtbare gedeelte onder water alleen maar groter en groter. En het onbegrip van anderen daarmee ook. Ik zie nu dat dit een vicieuze cirkel is en de verantwoordelijkheid bij mijzelf ligt, want als ik mezelf niet uit, niet open ben en niets deel, kùnnen anderen me ook onmogelijk begrijpen, kùnnen ze het complete plaatje niet zien. Juist hetgeen wat uiterlijk niet te zien is, zul je met (extra veel) woorden ‘moeten’ compenseren. Of nouja, je moet natuurlijk niks, maar wil je je bijvoorbeeld minder eenzaam voelen en meer begrepen is dit wel iets wat ontzettend helpend is. Zak-zak-zak-zak-maar-lekker-door-door met dat water dus! :)
Dit openheidsproces en deze bewustwording heeft ook mijn blik naar, respect/begrip/waardering voor en omgang met anderen héél erg verrijkt, op zoveel verschillende manieren. En dat voelt goeeed. Ik zal bijvoorbeeld niet snel meer dingen invullen voor en over anderen, automatische aannames maken en zomaar (ver)oordelen, maar ga het gesprek aan, vraag door, verdiep me, probeer dus bewust en oprecht verder te kijken dan alleen het zichtbare plaatje en iemands ‘topje’. Want juist daar, (diep) onder water, liggen de mooiste en kostbaarste schatten die meer dan de moeite waard zijn om gevonden, gezien en gewaardeerd te worden. Zowel die van jou als van een ander.
Ga je mee op zoek?
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten