Versoepelstruggles

Vorige week lag ik voor mijn dagelijkse middagrust en meditatie op bed toen ik zomaar ineens, uit het niets, overspoeld werd door een golf van tranen van verdriet. Ik schrok er zelf behoorlijk van en kon in eerste instantie totaal niet plaatsen waar dit gevoel vandaan kwam of welke emmer blijkbaar zo overvol zat. Maar dat is het mooie en de kracht van meditatie, want toen ik de sessie verder doorliep werd dit me wel goed duidelijk; het was rouw, oude throwback-rouw in combinatie met nieuwe. Ik voelde me namelijk weer zo anders, zo overduidelijk minder en beperkter dan de rest, zo gevangen. Dit met name doordat ik de laatste tijd extra vaak met mijn neus op de feiten - aka alles wat ik niet (meer) kan en anderen wel - gedrukt werd. Dìè emmer was dus in rap tempo weer volgelopen zonder dat ik daar ook maar iets van in de gaten heb gehad. Blijkbaar heb ik mijn ware gevoelens rondom de versoepelingen en alles wat daarbij komt kijken behoorlijk weggestopt en onderschat. Het raakt me bijvoorbeeld toch meer dan ik wil dat iedereen wèl weer veel meer kan doen, kan plannen, zich kan verheugen, weer veel vrijer kan zijn of in ieder geval zelf de keuze weer heeft. Het afgelopen anderhalf jaar waren ‘onze’ levens namelijk juist grotendeels hetzelfde; beperkt en klein, en voor mij was dat qua ‘fomo’, minder/anders voelen en rouw dus erg comfortabel en fijn. Maar dat mijn leven ondanks alle (nog komende) versoepelingen voor 90% gewoon hetzelfde zal blijven en dat van de meeste andere mensen overduidelijk niet, overspoelde me dus ineens met een grote golf van pijn en verdriet, en ja, ook jaloezie. Ik moest dus echt weer even heel bewust werken aan het omschakelen van mijn mindset en het omgaan met dit teruggekeerde pijnlijke contrast. Iets wat nog steeds volop gaande is nu, maar gelukkig oh zo veel gemakkelijker gaat dan voorheen. Wat absoluut niet wil zeggen dat het  op een dag ooit ‘peanuts’ zal gaan zijn om te accepteren dat ik veel minder kan dan ik zo graag wil, dat besef ik me ook heel goed. Mede daarom probeer ik die verdrietige baalgevoelens er af en toe óók te laten zijn, bewust te uiten en dat emmertje te legen, naast me te focussen op alle geniet-, geluks- en dit-lukt-me-wèl-momentjes die ik heb. En die ‘jullie’ hebben trouwens, want bovenal geniet ik juist ook enorm van al jullie verhalen en foto’s van uitjes, happenings en vakanties, zo rijkt mijn wereldje namelijk toch nog verder dan het lijkt en reis ik alsnog een beetje de wereld rond.

Ik denk alleen dat ik de laatste weken zo hard meegezogen werd in de tunnel van al die uitgelaten genietende foto’s, filmpjes en verhalen overal, in andermans plezier en vrijheid, dat ik mezelf daardoor totaal vergat en voorbij zoefde. Nu ging het natuurlijk ook wel ineens héél erg snel met wat weer mocht en stapelde deze vrolijkheid zich in rap tempo op, al helemaal vergeleken met daarvoor. Maar dat mijn eigen emotionele rouwemmertje daardoor ook in dat rappe tempo volliep, had ik dus totaal niet door. Zelfs tijdens mijn dagelijkse meditatie of schrijfroutines kwam dit  gevoel een hele tijd lang nooit bovendrijven, zo overweldigd was de plaatsvervangende rush dus blijkbaar. Tot aan dat ene moment dat de maat echt voller dan vol was en het emmertje dus ineens compleet overstroomde, zelfs een soort van ontplofte. Wat op dat moment voor mijn gevoel uit het niets kwam, maar later zag ik dus al snel dat ik totaal niet door had gehad dat de kraan al best een tijdje wagenwijd openstond en niet meer druppelde zoals normaal. Op die manier is een emmer uiteraard binnen no-time razendsnel gevuld. Al helemaal als dat emmertje ook nog kleiner is dan normaal, want ik ben helaas nog steeds niet honderd procent de oude na mijn vaccinatie, waardoor ik zelf juist een stapje terùg heb moeten zetten in wat mogelijk is. En als dat dan ineens allemaal samenkomt, tsja, dan voelt dat op zijn zachts gezegd even ontzettend bleh, als wanhopig dweilen met de kraan open. 

Overigens ben ik wel bekend met en ook gewend aan het feit dat deze rouwemoties met golven komen en gaan, maar de laatste paar jaar voelde ik ze alleen altijd wel aankomen, soms van ver, soms pas dichtbij, maar deze keer dus helemaal niet. Misschien dat ik er daarom ook over wilde schrijven, want een leerzame eye-opener is het daardoor zeker. Achteraf gezien was ook deze golf eigenlijk niet te missen natuurlijk, àls ik beter in contact met mezelf had gestaan tenminste. En juist dat was dus totaal niet zo, want zonder dat ik het doorhad vaarde ik op andermans emoties de dagen door in plaats op die van mezelf. De hoogste tijd voor een omschakeling dus, en daar was dit alarmsignaal blijkbaar voor nodig. Gelukkig is dat omschakelen me ondertussen al redelijk goed gelukt, al ging (en gaat) dit zeker niet vanzelf, want doordat ikzelf juist in een fase zit met nog minder mogelijkheden dan normaal, kost het focussen op wat wel lukt veel energie en zit mijn genietmodus wat verder weg. Maar ‘this too shall pass’, daar vertrouw ik op. 

En trouwens, wat ik ook merk, is dat alles wèl (weer) gewoon kunnen doen, niet wil zeggen dat je alles ook weer wìl doen. Deze omgekeerde struggle hoor ik nu heel veel bij vrienden, en dat maakt mij dus niet de enige die de balans in het koppie, gevoel en mogelijkheden, in willen en kunnen, weer moet (terug)vinden. Ookal is dit op een totaal andere manier, toch laat mij dat een stuk minder eenzaam en anders voelen merk ik, zeker als mensen hier open over zijn. Dus mocht jij die dubbelheid en willen-kunnen-doen-struggles rondom de versoepelingen ook voelen, weet dat je bij lange na niet de enige bent, zowel linksom als rechtsom niet. De tips die ik hierbij wil geven (vooral aan mezelf) zijn om hier in ieder geval af en toe even bewust bij stil te staan in plaats van op de automatische piloot door te zoeven, in contact te blijven met jezelf, je eigen passende pad te kiezen, je uit te spreken en je emmertje(s) te legen. Ben open en ben eerlijk naar zowel jezelf als naar anderen, ben niet te bang voor afwijzing of afwijking, en bovenal; geniet in het moment!

Liefs Laura