Al een hele tijd loop ik aan te hikken tegen het wel of niet schrijven van een blogpost over mijn ongewenste niet-moederschap, niet omdat ik het niet wil of durf te delen, maar wel omdat mijn gevoelens en ervaringen omtrent dit kwetsbare onderwerp zo ontzettend moeilijk te verwoorden zijn. Als onmogelijk ervaar ik het zelfs, want het dekt bij lange na never nooit de complexe lading, er zijn gewoonweg geen woorden voor, zelfs in mijn talige hoofd niet. Maar omdat afgelopen week door Moederdag het woord ‘mama’ en alles daaromheen me extra veel om de oren vloog, werd de drang om in de pen te klimmen te groot om te negeren en wilde ik toch proberen er wat woorden aan te geven. Met name omdat ik het belangrijk vind ook een ander geluid te laten horen in plaats van het eenzijdige beeld dat van deze dag overal de wereld ingeslingerd wordt. Want Moederdag is voor lang niet iedereen een feestdag gevuld met vrolijkheid, ontbijt op bed, cadeautjes, hartjes, knuffels en kusjes. En aan de andere kant ervaart ook niet iedereen het als ‘commerciële onzin’, want alhoewel je die ene dag als moeder inderdaad net zoveel waard bent als alle andere dagen, je bent wel moeder op Moederdag, je hoort erbij, je bent zo gezegend en hebt dat geluk. Ik hoop dan ook dat veel ouders in ieder geval even een momentje bewust dankbaar zijn voor dàt immense cadeau tijdens Moederdag; je mag moeder zijn, of hebt een partner die moeder mag zijn. Voorheen had ik nooit zo’n last van een extra dubbel gevoel bij deze dag, of ik liet het niet binnenkomen dat kan ook, maar dit jaar dus wel. Ik weet ondertussen dat dat oké is, er mag zijn en naast oprecht geluk voelen voor anderen kan bestaan, want dat doe ik met heel mijn hart en brengt me ontelbaar veel lichtpuntjes. Mijn persoonlijke verhaal over mijn poppenmoederschap vroeger tot aan mijn niet-moederschap lees je in deze open en kwetsbare blogpost.
Als peuter was ik al echt een op-en-top poppenmoeder en ook later speelde ik het liefst vader-en-moedertje, als rollenspel samen met andere kinderen of lekker alleen met bijvoorbeeld mijn Barbies, Playmobil of knuffels. En wat een feest was het om een zeven jaar jonger broertje en tien tot vijftien jaar jongere neefjes en nichtjes te hebben, ‘moederend’ over hen was ik helemaal ik mijn element. Als tiener was oppassen dan ook zowat mijn fulltime bij-bijbaan, in de hoogtij jaren deed ik dit soms wel vier keer per week. Nooit met tegenzin, ik vond het altijd geweldig, vooral als het overdag was. Ook staan mijn dagboeken van toen vol met uitgebreide fantasieën en details over ‘later’ als ik een gezin zou hebben en waren kraamverzorgster of (muziek)juf al vroeg mijn droomberoepen. Kortom; ik zou sowieso moeder worden en me uiterst gelukkig omringen door kinderen.
Maar toen kwam de man met de hamer en sloeg zo’n zes jaar geleden in no-time al deze dromen aan diggelen. Ik werd ziek, chronisch ziek zelfs bleek later. Dat dit letterlijk en figuurlijk een behoorlijke klap was hoef ik niet nog eens te vertellen denk ik, dat beschrijf ik al meer dan genoeg op deze blog. Het chronisch ziekzijn an sich, mijn beperkingen en dat ik psychisch erg kwetsbaar ben, heb ik na een lange weg nu grotendeels een soort van geaccepteerd, maar alle levenslange gevolgen die daarbij komen kijken zeker nog niet. Het nooit moeder kunnen en ‘mogen’ worden, door meerdere redenen, is daar de allerpijnlijkste en meest complexe van. Op lichamelijk gebied zou mijn lichaam me het ten eerste heel moeilijk maken om überhaupt zwanger te worden door mijn PCOS en ontregelde hormoonhuishouding. Daarbij komt dat mijn lijf te onbetrouwbaar is en de energie en kracht niet heeft om fulltime de zorg over eigen kinderen te kunnen dragen. Ook psychisch is deze verantwoordelijkheid veel te groot en rijkt ver buiten mijn grenzen. De kwelling wanneer je door ziekte en beperkingen bij lange na niet de moeder kan zijn die je wenst is echt hartverscheurend, dit heb ik van heel dichtbij meermaals meegemaakt in onder andere de Eikenboomkliniek en heeft een diepe onuitwisbare indruk achtergelaten.
Kortom; moeder zijn is niet het pad dat ik (op een gelukkige manier) ga kunnen bewandelen.
Aan het begin van mijn ziekzijn hield ik altijd nog de hoop dat ik over een jaar, twee jaar, vijf jaar, weer gewoon beter en LauraLaura zou zijn, dat deze fase enkel even een (fikse) vertraging op mijn levenspad was. Maar naar mate de tijd, de realiteit en de diagnoses vorderde zag ik stapje voor stapje steeds meer in dat deze fase grotendeels blijvend zou gaan zijn, en dat terug naar ‘normaal’ en de (wensen en dromen van de) Laura van vroeger er sowieso niet meer in ging zitten. Meteen al raakte me dat het allermeeste, -diepste en -pijnlijkste op moedergebied, op niet-moedergebied, en dat doet het dus tot op de dag van vandaag nog steeds. Ik weet ook zeker dat dit de rest van mijn leven zal blijven en me juist in de kleine dingen zal blijven overvallen, want (niet-)moeder ben je overal en altijd, voor het leven. Geen simpele dingen als het schoolplein leven ervaren, ouderavonden, mee op schoolreisje, traktaties maken, niet de vlag buiten hangen na een examen, niemand die het huis uit gaat, geen tekening van een kleinkind, enzovoort. Oneindig.
Met mijn verstand weet ik heel goed dat het zo ‘beter’ is, dat ik alsnog een heel fijn leven heb en kan gaan hebben vol met alternatieven en andere vormen van geluk en liefde. Mijn hoofd heeft het dus een soort van geaccepteerd en een plek gegeven, maar mijn hart niet, die schreeuwt vaak juist iets heel anders. En voor dat stukje, voor dat gevoel, voor die wrijving en dubbelheid, heb ik tot op heden geen woorden paraat die dit allesomvattend beschrijven, ik denk ook niet dat die er ècht zijn, hoe hard en lang ik ook ga zoeken. Heel dankbaar ben ik dan ook voor de mooie en helpende poëzie die ik zo nu en dan tegenkom rondom dit rouwproces. Dat is sowieso echt de kracht van kunst; het gaat verder waar (gewone) woorden stoppen. Ook beeldende kunst, muziek en dans doen dit vaak voor me, naast troost bieden, helpen om mijn gevoelens een (soort van) plek te geven en me minder eenzaam te laten voelen.
Want eenzaam dat is het soms wel, zeker wanneer de zwangerschappen en geboortes als paddenstoelen uit de grond schieten zoals sinds een aantal jaren nu het geval is. Er blijven steeds minder mensen ‘zoals ik’ over, mensen zonder kinderen. Niet dat ik daardoor het contact verlies met hen, oh neenee, ik vind het ook echt oprecht prachtig om anderen papa of mama te zien worden en te delen in dit geluk, maar er is wel minder frequent en een ander soort contact, minder dat je vanuit ervaringen, levensfase en gevoelens deelt. Vaak vind ik dat juist interessant, verschillend zijn, andere levens en visies, maar op dit kwetsbare stukje merk ik dat ik erg hunker naar herkenning, naar lotgenoten. Ik hoop die dan in de toekomst ook zeker te mogen vinden ondanks dat het een aardig specifieke zoektocht is. De laatste maand heb ik de eerste kleine stapjes hierin al gezet en ben ik echt concreet begonnen met zoeken, benieuwd wie en wat ik (uiteindelijk) ga vinden. Schroom dus zeker niet om me te contacten als jij dit wellicht ook zoekt, heel graag zelfs.
Het is allesbehalve mijn bedoeling om de dag voor Moederdag een zielig verhaal de wereld in te slingeren om medelijden of wat dan ook te vragen. Allesbehalve. Maar als je me een beetje kent, twijfel je daar vast niet aan. Wel vind ik het belangrijk om naast de zonnige kanten ook de schaduwkanten van Moederdag aandacht te geven, want voor veel mensen is deze dag dus niet alleen maar zonneschijn (of commerciële onzin). Door allerlei verschillende persoonlijke redenen, maar al die schaduwen en pijnlijke kanten verdienen het om niet zomaar overheen gewalst, vergeten en overgeslagen te worden.
Zoals ik al zei dekt deze blogpost bij lange na niet de lading die mijn rouwproces rondom het niet-moederschap voor me heeft en zijn er ook nog zoveel meer kanten, haken en ogen die ik zou kunnen bespreken, bijvoorbeeld hetgeen wat ik hierdoor anderen ontneem en zo graag, puur en alleen voor hen al, zou willen geven; oma/opa, oom/tante, neefje/nichtje, superoma, speelkameraadje zijn en alles wat daarbij komt kijken. Ondanks deze incompleetheid en imperfectie wil ik deze blogpost toch graag plaatsen, het helpt me namelijk al enorm dit stukje zo te kunnen uiten, en wie weet anderen ook. Het hoeft niet perfect, voor nu zijn deze woorden goed genoeg en mogen ze er zijn, ik ben zo goed genoeg en mag er zijn, de zoveelste herinnering aan mezelf.
Tot slot wil ik nog even kwijt dat ik ontzettend dankbaar en blij ben met de speciale rol die ik mag vervullen bij de kinderen van een paar vriendinnen en bij mijn neefje, dat verlicht alles vaak enorm en zorgt ervoor dat mijn ‘moederliefde’ toch nog geuit kan worden en een fijn plekje krijgt; echt onmisbaar. Ik ben ook allesbehalve ongelukkig en geniet grotendeels van alles in mijn leven. Elke dag kan ik met gemak vele gelukjes en genietjes opschrijven, kijk maar eens naar mijn vorige blogpost. Mijn leven is ondanks het verhaal hierboven vooral heel mooi en fijn, en ik voel elke dag veel dankbaarheid voor alles wat ik wel heb en kan.
Voor nu wens ik alle mama’s oprecht vanuit de grond van mijn hart een knusse en liefdevolle Moederdag toe, beloof mij er bewust op en top van te genieten. En voor alle ongewenste-niet-mama’s; ik denk aan jullie...
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten