Met volle angst vooruit!

Wat kan er in een jaar toch veel veranderen en ‘normaal’ worden... Zowel direct om je heen en in de wereld, wat het afgelopen jaar maar al te goed laat zien, als bij/in/met jezelf op persoonlijk vlak. Gisteren besefte ik me dat ik ongeveer een jaar geleden pas voor het eerst een vol uur in mijn eentje durfde te wandelen. Iets wat ik nu bijna dagelijks doe zoals jullie vast wel weten, iets wat heel gewoon voelt en echt bij mijn dag hoort, echt bij mij hoort, en zelfs essentieel is om me goed te voelen. Maar dit was jarenlang allesbehalve het geval, eerst vooral doordat het lichamelijk onmogelijk was en later met name door angst. Angst die ik nog steeds dagelijks voel rondom (alleen) het huis uit gaan, maar me veel minder overruled en mijn leven niet meer zo extreem beheerst en beperkt. Het voelt alsof dit alweer jaren zo (gemakkelijk) op dit ‘niveau’ is, maar gisteren besefte ik me dus dat ik pas krap een jaar die echte solowandelingen maak. Geen blokjes om in een beperkte straal vanaf mijn voordeur, maar echte wandelingen, ontdekkend eropuit. Niet meer iemand anders per se nodig hebben om langer dan een half uur van huis te durven, maar het juist ook heerlijk vinden om dit op zijn tijd alleen te doen. Zo’n onwerkelijk idee dat een uur tot anderhalf uur alleen wandelen een jaar geleden nog allesbehalve gewoon en routine was, dit zelfs een soort van onmogelijk leek, en samen wandelen of (heel) kort alleen al een mega verandering en overwinning was toen. De persoonlijke groei die ik op het gebied van deze angst heb doorgemaakt, is dus echt als een speer gegaan afgelopen twee jaar, zeker vergeleken met andere vlakken en issues. En dat zie ik nu pas ècht. Ondanks dat angst me nog steeds erg beperkt, vaak frustreert en het de kop indrukken me veel energie kost, laat deze groei me daarnaast nu ook krachtiger en trotser voelen merk ik. En dat is zo fijn en geeft mentaal een flinke boost. Op veel andere vlakken is vooruitgang namelijk niet zo goed haalbaar en dus meetbaar meer, ik zit daarbij veel meer aan mijn plafond en heb een jaar dan minstens nodig om de allerkleinste stapjes te kunnen zien, als ze er al zijn. En juist daarom zijn deze reuzenstappen in angst des te bijzonder voor mij, èn een blogje waard. 

Voor sommige mensen is/klinkt het misschien logisch dat je in een jaar veel groeit op persoonlijk, mentaal of lichamelijk vlak, zeker als je er bewust en gemotiveerd (veel) mee bezig bent. Dat is vaak ook zeker zo, kijk maar naar je groeicurve na iets een jaar week in week uit studeren, repeteren, oefenen, trainen of aanpakken in therapie of coaching. Maar voor mij geldt dat de laatste twee jaar een stuk minder op veel vlakken, groei en ontwikkeling is er zeer zeker nog, maar dit is niet zozeer per maand of kwartaal zicht- en merkbaar. Ik heb een jaar echt nodig om de kleinste groei, soms die ene millimeter, te kunnen bereiken en zien. En daarom was ik echt even stil toen ik deze week besefte dat ik een jaar geleden nog zoveel meer beperkt en gevangen was door angst. Ik kon gewoonweg bijna niet geloven dat ik relatief nog maar zo kort geleden daarin een heel ander leven en een andere mindset had, vooral omdat wandelen in de natuur nu juist zo enorm onmisbaar voor me is. 

Ik herinner me nog goed dat ik een lange tijd zoveel angst had dat alleen al het vuilnis buitenzetten of naar mijn brievenbus in de gemeenschappelijke hal lopen een pittige uitdaging was. Ik was bang dat ik onderweg, ja op dat korte stukje, flauw zou vallen of een klachtenaanval zou krijgen en dan niet op een voor mij veilige plek was. Deze angst, dit trauma, is ontstaan doordat ik mijn lichaam totaal niet meer kon vertrouwen, zij heeft me in het begin van mijn ziekzijn, de (aanloop naar de) kritieke periode en revalidatie daarna, heel vaak compleet in de steek gelaten en alleen maar narigheid en beperkingen bezorgd. Dat ik een tijdje ‘langere’ afstanden (zeg 500 meter) in een rolstoel heb moeten zitten zal ik bijvoorbeeld nooit meer vergeten. Toen was deze angst en dit wantrouwen in mijn lijf dus aardig gegrond en kloppend, maar naar mate ik lichamelijk stapjes vooruit maakte, ik langzaam weer meer (aan)kon, bleef dit zo en slonk het niet automatisch mee. Het trauma, de PTSS, was hiervoor te groot en zat te diep. Pas na jarenlang ‘kei’ hard werken, na tientallen kleine ups en grote downs, na vele emotionele achtbanen, na honderden keren vallen maar net iets vaker opstaan, na vele (soorten) therapieën en door een sterk doorzettingsvermogen heb ik dit angstmonster een soort van onder de duim gekregen. Hij is er nu nog steeds elke dag, maar niet vaker en sterker dan mijn ‘lach’. Dit overwinningsproces ging dus zeker niet vanzelf, niet zonder hulp en al helemaal niet snel, en vooral ook daarom verwonder ik me nu zo over deze onverwachte groeispurt van het afgelopen jaar. Dit is nu namelijk wèl zonder intensieve therapie en hulp gelukt, wèl een soort van vanzelf, en wèl als een speer. Maar weer een extra bewijs dat loslaten op zijn tijd en je eigen weg vertrouwen vaak meer brengt dan je denkt, zoals ik eerder ook beschreef in andere blogposts. 

Iets wat achteraf gezien ook ontzettend geholpen heeft en een belangrijke boost gaf, was Corona en de eerste lockdown en contactbeperking. Toen er van buitenaf opgelegd werd om zoveel mogelijk binnen te blijven en zo weinig mogelijk mensen te fysiek te zien, iets wat mijn angstmonster natuurlijk als muziek in de oren klonk, was er ook iets in mij dat door deze restricties juist (meer) naar buiten wilde, ook alleen. Nu zie ik dat ik mijn monster niet zo gemakkelijk terrein terug wilde geven door iets waar ikzelf geen invloed op had, ik zijn feestje (waar de slingers al voor hingen) absoluut niet door wilde laten gaan en was ik heel bang om een flinke terugval te krijgen. Nee, ik gaf me niet zomaar 1-2-3 gewonnen en wilde de strijd aangaan om dit hoe dan ook zoveel mogelijk te voorkomen. Dit zag ik veel later pas hoor, vorig jaar was ik vooral op zoek naar vrijheid, afleiding, controle en rust in mijn hoofd en lijf. Door deze nieuwe innerlijke drive en aangewakkerd vlammetje ben ik toen elke dag steeds minuutjes langer en verder vanaf huis gaan wandelen, alleen, all by myself. Nouja, met een zeer aanwezig angstmonster en soms iemand aan de telefoon. Maar naar buiten gaan zou ik, moest ik, wilde ik, daar snakte ik naar.

Sommige mijlpaaltjes herinner ik me nog goed, zoals de bloesembomen in het park bereiken (10 minuten), mijn eerste rondje door de weilanden (30 minuten) en mijn eerste keer naar het dichtstbijzijnde natuurgebied (50 minuten). Nog steeds heeft mijn voordeur verlaten naast letterlijk ook figuurlijk nog steeds dagelijks een drempel, de ene keer wat kleiner dan de ander, maar weg is hij nooit. Spontaan, ontspannen en zonder angst, zorgen en monstertje ga ik de deur dan ook nog steeds nooit uit. Ook durf ik nog lang niet alles (in mijn eentje) buitenshuis, soms gegrond omdat het bijvoorbeeld qua energie en prikkels niet (volledig) gaat, maar lang niet altijd. Daar ben ik me zeker bewust van. Voor Corona was ik juist dat weer aan het proberen uit te dagen; (samen) naar een winkel toe, op het terras zitten met vrienden, een uurtje naar het zwembad, dat soort dingen. Maar daar is het in mijn uppie verder en langer kunnen wandelen dus noodgedwongen voor in de plaats gekomen, iets waar ik nu alleen maar ontzettend blij mee en dankbaar voor ben. Komende tijd pak ik de draad voor die andere buiten-huis-dingen zeker weer op, stapje voor stapje, naar (kringloop)winkels is zelfs al meerdere keren gelukt en dat ging goed. Het koste uiteraard mega veel energie, maar dat is oké, hoort erbij en weegt zeker op tegen het plezier wat ik er (uiteindelijk) voor terugkrijg. Ik heb nu in ieder geval meer vertrouwen dan ooit dat ik op dit vlak zeker nog niet aan mijn plafond zit, en wie weet zit er ook op andere vlakken meer rek dan ik nu denk. Het helpt me ook enorm dat ik het afgelopen jaar op het gebied van (zelf)acceptatie ook zeker niet stilgezeten heb en daardoor lichter door het leven ga.

Voor nu wil ik vooral genieten van mijn lange ontspannende vrijheid-blijheid-wandelingen in de natuur, afwisselend in mijn eentje voor de rust en samen voor de gezelligheid. Lang leve de lente! En hoe ik het komende jaar ook mag groeien, millimeters of kilometers, ik ben sowieso ultiem blij en dankbaar voor elke centimeter die al achter me ligt en geniet intens van het prachtige uitzicht waar ik nu sta. Hopelijk jij ook. 

Met volle angst vooruit!

Liefs Laura