Heel lang, eigenlijk mijn hele leven, was ik een ster in het onderdrukken, negeren en wegstoppen van mijn gevoelens. Achteraf gezien vooral omdat hetgeen ik voelde in mijn beleving totaal anders, gek en raar was in vergelijking met anderen en ik me daar enorm voor schaamde. Ook vond ik mijn gevoelens het uiten totaal niet waard, bij lange na niet belangrijk genoeg, en wilde ik zo perfect mogelijk zijn. Dit in combinatie met onder andere de ‘paplepel’overtuiging dat het tonen van gevoelens een vorm van zwakte en aanstelleritus is, maakte dat ik steeds meer en meer vanuit mijn verstand ging leven en dat mijn eigen gevoelens überhaupt kùnnen voelen steeds moeilijker werd, onmogelijk zelfs al redelijk jong. Ook op dit vlak was het uiterste dieptepunt mijn knock-out zo’n zes jaar geleden, maar een soort van bijkomend voordeel wanneer je compleet naar je nulpunt, bodem en ondergrens gaat, is dat je echt van voor af aan kan beginnen. Dan wel niet met een schone lei, maar toch, je hebt wel de keuze helemaal voor je open liggen hoe je verder zou willen gaan en hoe je in het leven wil staan. Gedurende deze derde knock-out zag ik zelf (ein-de-lijk) oprecht en intrinsiek gemotiveerd in, dat dit anders moest dan voorheen, anders dan mijn vertrouwde ‘veilige’ pad, anders dan dat mijn hoofd me altijd wijs gemaakt heeft. Op dat punt begon dan ook mijn allergrootste ontdekkingsreis en zoektocht ever, die naar mezelf en mijn gevoelens.
Vele revalidatie-, behandeltrajecten en therapiesoorten hebben me hierbij stapje voor stapje geholpen, met name de kunstzinnige en psychomotorische therapieën waren voor mij op dit gebied echt een gouden greep. En praten, véél praten. Want toen het kwartje was gevallen dat het uiten van gevoelens, gedachten en lichamelijke klachten zo ontzettend helpend is en ontelbaar meer voordelen heeft dat dit allemaal binnenhouden, heb ik echt een omslag gemaakt in openheid; van een super gesloten boek naar een super open boek. Althans voor zover dat ging, want als je je gevoelens en emoties wil uiten, zul je ze natuurlijk wel moeten voelen. En dat deed ik dus nauwelijks. Vooral mijn gedachten en klachten lagen bovenop en die uiten ging op den duur dan ook best prima, maar mijn gevoelens en emoties lagen zo diep verstopt dat het tot op de dag van vandaag een behoorlijke uitdaging is om deze eerst alleen al te vinden. Maar (heel veel) oefening baart kunst, net zoals de juiste therapeuten en behandelingen op het juiste moment, echte intrinsieke motivatie en het durven toelaten, meditatie en ontspanning, lotgenotencontact en (h)erkenning, en natuurlijk zelfacceptatie. Mede hierdoor kon ik langzaam maar gestaag (lees; vele jarenlang) ieniemini kleine stapjes vooruit zetten en ging het voelen van gevoelens, van mijn eigen gevoelens, steeds ietsje beter en gemakkelijker.
Want dat was ook nog een behoorlijk ‘dingetje’, het kunnen onderscheiden van mijn éigen gevoelens en dat van anderen. Hoe frappant ook, maar in het voelen van andermans emoties, stemmingen en gevoelens was ik wel een ster. Nog steeds overigens, dìe voelsprieten pikken wèl alles zonder moeite op, tot vermoeidends aan toe zelfs, vraag maar aan mijn directe omgeving. Tegenwoordig heb ik dit meestal redelijk onder controle en beter in balans, ook weet ik nu dat dit vanuit mijn HSP komt en kan het dus ook plaatsen, maar destijds alles behalve. Het overrulede me compleet en maakte de toch al complexe doolhof naar mezelf echt bijna onmogelijk. Bijna dus, want ondertussen ben ik alsnog een heel eind op weg en weet ik steeds meer paadjes naar mijn eigen gevoelens te vinden. Stapje voor stapje.
Tot twee maanden terug, want toen kwam dit proces dus ineens in een behoorlijk overweldigende stroomversnelling terecht, een plotselinge sprint die ik bijna niet bij kon benen. Van de één op andere week vlogen de diverse emoties en gevoelens me namelijk om de oren en raakte heel veel dingen me plotseling veel meer en veel dieper dan ik de voorgaande jaren gewend was. Het voelt alsof mijn gevoelsdeur ineens wagenwijd open gezet is, en in plaats van voorheen alleen maar met moeite door een klein kiertje naar binnen kunnen kijken, is dat dus nogal een behoorlijk verschil. Van naarstig zoeken, naar vanzelf aan komen waaien. En dat allemaal, ten minste dat denk ik, door een klein pilletje.
Ongeveer twee maanden geleden ben ik namelijk begonnen met het slikken van schildkliermedicatie, en aangezien je schildklier onder andere een belangrijke motor voor je hormonen is, bleek dit dagelijkse pilletje voor mij de juiste benzine om meer te gaan voelen. De eerste weken had ik vooral heel veel last van lichamelijke bijwerkingen en moest mijn lichaam enorm hard werken om te wennen aan deze verandering in mijn hormoonhuishouding en dergelijke. Echt afzien was dat, poeh, want het voelde qua energie en klachten alsof ik drie jaar terug in de tijd was gegaan. Maar toen deze storm eindelijk een beetje was gaan liggen, begon het me dus op te vallen dat ik veel emotioneler was, vooral op het gebied van verdriet. Alsof het beschermingslaagje dat verdrietige dingen wat meer draaglijker voor me maakte veel dunner en doorzichtiger is geworden, soms zelfs helemaal weg is. Zoals ik al schreef word ik daardoor nu met vlagen veel meer overvallen door diepere en intensere gevoelens, het grootste en duidelijkste voorbeeld daarvan en wat meteen opviel, is mijn diepgewortelde kinderwens die niet in vervulling kan gaan. Natuurlijk voelde ik rondom dit rouwproces al jaren verdriet, frustratie en jaloezie, maar dus zelden ècht met een wagenwijd open deur naar mijn hart, zelden zo kwetsbaar, zo open en bloot. Ik merk dat met die hevigheid omgaan, ook op andere gebieden, echt iets heel nieuws voor me is. Als eerste automatische reactie heb ik nog steeds alles wegstoppen en negeren, maar gelukkig herkende ik deze cooping meteen de eerste keer al en probeer ik er nu vaker dan voorheen bewust met mensen (en mijn psycholoog) over te praten. Ook ben ik onder andere op zoek naar lotgenoten, want ik denk dat dat me ook heel erg zou kunnen helpen. Openheid, uiten en (h)erkenning lost welke rouw dan ook zeker niet op, maar het kan het wel enorm verlichten.
Gelukkig voel ik naast alle heftige shizzle ook blije emoties beter, veel meer oprecht vooral, minder bedacht, met minder moeite en meer vanzelf. Heerlijk, echt een verademing. Mijn hoofd en gedachtes voeren nu niet altijd zo enorm sterk de boventoon meer, heel erg wennen is dat na al die jaren, maar vooral heel erg fijn. Ik kan bijvoorbeeld weer een traantje laten om een boek of film, koken en eten is nog hemelser, de schoonheid van de natuur en kunst raakt me meer, en mijn liefde, trots en dankbaarheid voor de mensen om me heen voelt ook veel dieper en intenser. En zo ontdek ik elke week nog meer dingen, soms groot maar vooral ook klein (maar fijn).
Ik hoop dan ook dat ik stapje voor stapje door mag blijven groeien en bloeien in deze wondere wijde wereld van voelen. En ja, dat zal met zowel regen als zonneschijn gepaard gaan, met vallen en opstaan, met verdriet, angst, boosheid èn geluk, met goede en pittige tijden. Daar ben ik me ondertussen heel bewust van, ook dat dat oké is, er allemaal mag zijn, gewoonweg heel natuurlijk is en eigenlijk zelfs onmisbaar. Je doolhof, je weg in zelfontwikkeling, is in mijn ogen ook nooit af, nooit klaar. And I love that!
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten