Mijn vriendschappen zijn met kop en schouders het meest waardevolle ‘bezit’ wat ik heb. In alle soorten en maten, door het hele land, al vanaf de kleuterklas of juist pas een paar jaar, met veel overeenkomsten of juist veel verschillen in karakter, interesses en levens, elke week sprekend/ziend tot een paar keer per jaar, jong en oud, enzovoorts. Geeneen van mijn goede vriendschappen is ook maar een beetje hetzelfde, geeft me hetzelfde, loopt hetzelfde of voelt hetzelfde, maar wat ze allemaal wel doen is mijn leven meer kleur geven. Stuk voor stuk, ieder op zijn/haar eigen unieke persoonlijke manier. Het zijn júíst deze verschillen en diversiteit, juist al die vele kleuren, die de mooiste regenboog maken. Mijn vriendschappenregenboog, inclusief overvolle schatkisten aan de uiteinden met mooie herinneringen, bijzondere momenten en warme gevoelens. En voor elk kleurtje, elk goudstuk in de schatkist, elke vriendschap ben ik zo onbeschrijflijk dankbaar, elke dag weer.
Vriendschappen sluiten is altijd al iets geweest wat ik niet bewust deed, waar ik niet het initiatief voor nam of heel actief in was, daarvoor was ik echt veel te verlegen en vond ik (nieuwe) dingen/mensen/situaties veel te spannend. Als het gebeurde dan gebeurde het ‘gewoon’, langzaam, voorzichtig, maar vooral ook op een heel natuurlijke manier. En als een vriendschap dan eenmaal in mijn hart zat, ging ik door het vuur, koesterde ik dit enorm en moest er enorm veel gebeuren wilde je mijn hart kunnen verlaten. Dat is overigens nog steeds zo, ik denk misschien zelfs nog wel meer dan vroeger. Ook daarin is loslaten dus absoluut niet mijn ding, wat zowel zijn voor- en nadelen heeft, maar ik denk dat ik mede daarom nu van elke fase in mijn leven nog wel vriendschappen heb. Wanneer iemand namelijk in een bepaalde periode een belangrijk aandeel in mijn leven had, blijf ik daarna oprecht betrokken, verbonden en geïnteresseerd in diegene. Niet vanuit sociaal-wenselijke redenen, niet vanuit ‘moeten’, maar echt oprecht vanuit mijn hart, vanuit intrinsieke motivatie. Zo heb ik bijvoorbeeld van elke school, opleiding, vereniging, (vakantie)orkest, baan en groepstherapie nog steeds mensen met wie ik regelmatig contact heb en waarmee er een vorm van vriendschap is. Zo fijn! Al die verschillende mensen maken mijn leven zo rijk.
Wel had ik vroeger ook hele grote verraderlijke valkuilen in vriendschapsrelaties, namelijk mezelf wegcijferen, me te veel aanpassen aan de wensen en behoeften van de ander, overattent en -actief zijn, mezelf nooit een vriendin vinden die goed genoeg was, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik dacht dat ik alleen een goede vriendin kon zijn door veel dingen te doen, veel te geven (zowel letterlijk als figuurlijk) en te zijn zoals de ander dat wenste. Soms zo extreem dat anderen eigenlijk niet eens bevriend waren met mij, de echte mij, maar met een soort neppe versie, die precies op maat gemaakt en perfect passend was, dat dan weer wel. Je kunt je vast voorstellen hoeveel energie me dat gekost heeft, zeker omdat mijn vriendenkring steeds groter werd en bijvoorbeeld in combinatie met mijn HSP. Ik zie dit nu zelf wel in ieder geval, destijds had ik geen flauw benul.
Doordat mijn zelfbeeld (en zelfkennis) de laatste jaren een stuk beter geworden is, ik mezelf vaker en meer kan accepteren zoals ik ben, sta ik nu ook een stuk ‘gezonder’ in mijn vriendschappen. Het lukt me nu om meer te vertrouwen dat ik een goede/leuke/fijne/waardevolle vriendin ben puur voor wie ik ben, niet voor wat ik doe of hoe vaak ik bijvoorbeeld iemand zie. Nog steeds heb ik de sterke behoefte om (te) veel te geven en (te) veel mee te leven, maar ik kan dit nu wel een stuk beter remmen en daarmee binnen mijn grenzen houden. Onder andere door mezelf tijdig een spiegel voor te houden, er open over te praten en terug te gaan naar de kern, naar waar het echt om draait. Bovenal is het ook gewoon een eigenschap die bij me hoort, die ik voor geen goud zou willen missen, me maakt tot wie ik ben en waar ik heel vaak juist ook mega blij mee ben. Maar genoeg is genoeg, ik ben genoeg.
Mijn allergrootste en eigenlijk zo ongeveer allesomvattende uitdaging is om dat zinnetje vaker, meer en ook echt intrinsiek te gaan geloven; ik ben genoeg. Een erg taai en moeizaam proces, want de overtuiging dat ik niet waardevol genoeg ben voor anderen, voor de maatschappij, voor vrienden, zit namelijk mijn hele leven al zo ontzettend diepgeworteld. En door mijn ziekzijn werd dit jarenlang alleen nog maar extra gevoed en bevestigd. Maar, vanuit dat allerdiepste dal ben ik blijven klauteren en met name het laatste halfjaar zie ik zelf ook steeds duidelijker dat ik hierin kleine maar tegelijkertijd oh zo grote stapjes gezet heb. En dat voelt goed, zeker omdat mijn vriendschappenregenboog er niet minder groot of mooi door is geworden. Integendeel. Ik heb des te meer mogen ervaren wat voor gouden vriendschappen ik heb.
Ook zijn mijn vriendschappen veel dieper en sterker voor me gaan voelen de laatste jaren, geëvolueerd, juist door mijn kwetsbaarheid en openheid. Van kletsen naar echt praten, van kwantiteit naar kwaliteit, van doen naar zijn, van ongelijk naar gelijk, van iemand naar mezelf, van teveel naar genoeg. Allesbehalve perfect allemaal, maar wel overduidelijk work in progress en gevoelsmatig een wereld van verschil vergeleken met vroeger.
Ik gun iedereen zijn eigen prachtige vriendschappenregenboog, want in mijn ogen is dat echt één van de grote sleutels naar geluk, zeker als je alleen bent en geen ‘standaard’ plaatsje hebt in de maatschappij. Natuurlijk voel ik dit dit ook voor mijn familie, laten daar geen misverstanden over ontstaan, maar voor mij persoonlijk is familie op een heel andere manier onmisbaar voor mijn geluk, een heel andere grote sleutel. Wellicht schrijf ik daar ook nog eens een blogpost over.
Lieve lezers, koester je vriendschappen, geniet van jouw eigen unieke regenboog en geef kleur aan die van anderen, gewoon door te zijn wie je bent. Dat is genoeg.
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten