Soms zou ik heel graag willen dat ik beter kon verwoorden hoe het is, het voelt, wanneer ik overprikkeld of oververmoeid ben. Hoe ik de wereld en mezelf dan ervaar, hoe heftig mijn lijf dan reageert, hoe een dag(deel) dan voelt en welke diepere achtbaanemoties dit vaak oproept. Maar juist op zo’n dagen of momenten is helder nadenken en bij mijn gevoelens kunnen echt onmogelijk. Alles blokkeert, bevriest, loopt vast en er komt een soort dikke mistlaag over al mijn zintuigen heen. Hierdoor krijg ik alles niet meer goed mee en lijkt het soms alsof ik er (even) niet echt meer ben, alsof ik gedeeltelijk weggevaagd ben. De officiële term hiervoor is ‘misting’ en het heeft als functie om je te beschermen, om het binnenlaten van nog meer (nare) prikkels, gevoelens of bijvoorbeeld herinneringen even onmogelijk te maken.
Naast ‘misting’ gebeurt bij mij soms ook juist precies het tegenovergestelde als ik overprikkeld ben. Alles in mij slaat dan juist helemaal hol, maakt overuren en ik schiet innerlijk alle kanten op. Dit gebeurt niet alleen in mijn hoofd en hart, maar ook mijn lijf doet dan ‘gezellig’ mee en uiteindelijk ga ik dan (bijna) knock-out of ik krijg een mega grote golf extra klachten over me heen. Deze beide onmogelijk-goed-te-verwoorden scenario’s zijn dus echt geen pretje en hebben daarnaast ook vaak nog een lange herstelnasleep. Daarom is mijn contante onderliggende dagelijkse uitdaging om dit niet zover te laten komen en om mijn ‘emmer’ te alle tijden zo goed mogelijk in de gaten te houden. En geloof me, dat is een flinke klus, 24/7, waar ik lang niet altijd zin in heb of me goed lukt, maar waar ik wel steeds beter in ben geworden, ienieministapje voor ienieministapje.
Door mijn prikkelverwerkingsstoornis in combinatie met mijn hoogsensitiviteit ben ik veel sneller dan gemiddeld overprikkeld. Letterlijk alles komt zonder filters bij me binnen, via alle zintuigen; wat ik zie, hoor, ruik, proef, voel, maar ook zeker wat ik ervaar via mijn zogenaamde zesde zintuig. Alles, tot aan de allerkleinste dingen. Zo kan bijvoorbeeld een zoemende koelkast klinken als een straaljager, kan ik mijn ogen soms amper open houden bij tl-verlichting, word mijn huid rood en jeukend van te veel warmte of kou, blijft een vieze geur of smaak nog uren overheersend hangen, krijg ik het super benauwd als er ergens boosheid/irritatie heerst, zeul ik (onderliggende) emoties en problemen van anderen nog dagenlang met me mee, enzovoort enzovoort.
Als de dag nog maar amper is begonnen zit mijn emmer dan ook al vaak tot ruim over de helft vol. Het heeft lang geduurd voordat ik dit allemaal kon en wilde inzien, en nog veel langer tot ik het kon accepteren. Vooral omdat overprikkeling en (emotioneel) over grenzen gaan door mijn somatische symptoomstoornis zich niet alleen innerlijk uit, maar ook lichamelijk, waardoor de extremere klachten en vermoeidheid me al snel om de oren vliegen.
Gelukkig lukt het me de laatste jaren steeds beter om met dit ‘pretpakket’ om te gaan, ermee te leven in plaats van overleven en samen door één deur te kunnen. Doordat ik mijn emmer en mezelf; mijn lijf, hoofd en hart nu veel beter ken, accepteer en er beter naar luister, komen de buitensporige overprikkelreacties zoals hierboven veel minder vaak voor dan vroeger. Toen gebeurde dat met gemak meerdere keren per week en tegenwoordig zo’n één keer per twee weken, meestal in een stuk mindere extreme mate. Wat me enorm helpt zijn dingen zoals een passende gebalanceerde planning, mijn dagelijkse middagrust, waardevolle bezigheden die me energie geven en die mijn emmer tussendoor legen (de natuur, wandelen, koken, creabea-en, mediteren), mijn grenzen op tijd aangeven, dag voor dag leven en mijn emoties en gedachten uiten. Maar bovenal; luisteren naar het fluisteren van mijn lijf zodat het niet hoeft te schreeuwen, niet hoeft te ‘misten’, niet knock-out hoeft te gaan.
Naast de blijvende rouw omdat dit alles
mijn leven zo beperkt maakt, kan ik ook steeds meer en meer de positieve kanten van mijn prikkelgevoeligheid zien en omarmen. Het zorgt er bijvoorbeeld ook voor dat ik zeer intens kan genieten van al het moois, al het kleine maar fijne, wat er om me heen te zien, horen, voelen, ruiken en proeven valt. In het nu maar ook herinneringen en gebeurtenissen van (heel) vroeger kan ik hierdoor echt tot in detail herbeleven en hergenieten. Ook kan ik andere mensen erg goed aanvoelen zonder woorden, heb ik een zeer sterke intuïtie en helpt het me vaak op creatief gebied. Eigenschappen die ik niet graag zou willen en kunnen missen, die bij me horen bij, me maken me tot wie ik ben, èn waar ik de laatste tijd zelfs soms een beetje trots op durf te zijn.
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten