Ken je dat gevoel dat iets voelt als vorige week terwijl het in werkelijkheid jaren terug was? Of juist andersom, dat iets voelt als een (hele) lange tijd geleden maar het eigenlijk vorige week nog was? Neem de sneeuw en al mijn winter wonder wandelingen van vorige week bijvoorbeeld, die voelen alweer zo’n tijd terug terwijl ik er drie dagen geleden nog middenin liep. Heerlijke en vrolijkmakende wandelingen waren dat trouwens, zo intens van genoten, net zoals van de positieve vibe en glimlachtoverende beelden overal.
Waar ik sinds anderhalf jaar ook steeds meer van kan genieten met veel minder dubbele gevoelens, is mijn leven van jaren terug, van vroeger, van voor mijn ziekzijn. De Laura van 20-26 jaar kan aan de ene kant echt nog voelen als vorige maand, zo levendig zijn die herinneringen, maar aan de andere kant voelt het ook vaak als een soort ‘droom’, een film. In de beginjaren van mijn ziekzijn leefde ik met mijn hoofd zelfs bijna 24/7 nog in die ‘goeie ouwe’ herinneringentijd, ik kon en wilde mijn oude vertrouwde leventje niet loslaten, niet achter me laten of laten voor wat het was. Daardoor leefde ik natuurlijk totaal niet in het nu, maar in mijn films van vroeger, en met een dijk van een geheugen vol details en een uitstekend beeldend vermogen lukte dat me heel goed. Te goed eigenlijk, want daardoor hield ik mezelf enorm tegen in het accepteren van mezelf, mijn lijf, mijn kunnen en mijn leven op dat moment, en daarmee dus ook in mijn herstel. Maar, op deze manier overleefde ik in ieder geval wel mijn eigenlijke pijn, emoties en rouw, en was het dus op dat moment een hoognodige vorm van zelfbescherming.
Daarna ben ik in al mijn vele therapietrajecten deze gevoelens wel steeds meer aangegaan, stapje voor stapje, met vallen en opstaan. Mede hierdoor kunnen deze films van vroeger, want als films voelen veel herinneringen wel nog steeds, nu in ieder geval naast de emoties staan die deze bij me oproepen. Ik durf ze vaker beide de ruimte te geven en kan ze veel beter hand in hand laten gaan in plaats van met elkaar op de vuist. Nog steeds kan ik me helemaal van top tot teen onderdompelen in deze ‘goeie gouwe ouwe’ films (drie hoeraatjes voor mijn olifantengeheugen en verbeeldingskracht), maar nu wel met een veel gezonder perspectief. Niet àlles was toen bijvoorbeeld beter en fijner, oh nee nee.
Wat daarnaast misschien nog wel veel belangrijker is, is dat ik me veel meer gaan ben focussen op, en meer gaan leven in, mijn film van nu, van dit moment. Dat is niet de meest spannende film vol grootse mijlpalen en gebeurtenissen, en ook zeker niet de Oscarwaardige film van mijn dromen, maar het voelt tenminste wel als míj́n film, met mezelf in de hoofdrol. Een film waar ik vaak van geniet, waar ik me meestal fijn in voel, die bij mij en mijn mogelijkheden past, ik (redelijk) bij kan benen en vooral een film met heel veel lieve en fijne mensen erin.
Tegenwoordig draait dus vooral die film in de hoofdzaal van mijn bioscoop, en zijn die van vroeger naar de kleine zaaltjes verplaatst. Ik speel deze dus zeker nog (best vaak) af, dat gaat meestal zelfs helemaal vanzelf als ik even weg wil vluchten, maar ik probeer er dan niet te lang te blijven hangen. Af en toe waag ik ook de stap om de zaaltjes binnen te gaan waar mijn minder leuke (horror)films te zien zijn, helemaal niet fijn is dat natuurlijk, maar ik weet dat ook dit me uiteindelijk helpt om mijn film van nu zo fijn, leuk en Laura mogelijk te maken. Alleen de toekomstzaal van mijn bioscoop durf ik nog niet volledig binnen te gaan, verder dan af en toe spieken door het sleutelgat kom ik (nog) niet, maar ook dat is oké. First things first.
Ik wil mijn film van nu onder aan de streep het belangrijkste laten (blijven) zijn, want het nu, dit moment, deze dag, deze week, is tenslotte het enige waar ik ook daadwerkelijk echt ben, en waar genoeg geluk te vinden is.
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten