Door de combinatie van mijn persoonlijkheid, opvoeding en de maatschappij is zogenaamd nuttig bezig zijn voor mij steeds meer één op één komen te staan met mijn eigenwaarde. Ik ben wat ik doe, dus laat ik vooral zoveel mogelijk zo perfect mogelijk doen. Hoe meer hoe beter, hoe meer anderen mij waarderen, hoe beter mens ik ben, hoe meer ik er dus letterlijk toe doe. Schrikbarend vind ik het nu hoe ontzettend veel ik altijd op mijn (eigenlijk zo kleine) bordje nam en daarnaast nooit ook maar een avondje of uurtje even níets nuttigs kon doen. Nu doorzie ik dat dit kwam doordat mijn eigenwaarde en zelfbeeld tegelijkertijd juist steeds lager werden en ik dit automatisch compenseerde door steeds meer en meer ‘zinvol’ bezig te moeten zijn. Op die manier voelde ik me toch nog een soort van goed over mezelf en was ik toch nog een soort van de moeite waard. Ook hielp het om mijn altijd sterk aanwezige en diepgewortelde onrust in mijn lijf en hoofd, plus andere nare gevoelens en gedachtes niet aan te hoeven gaan, niet te hoeven zien, horen en te voelen. Uitspraken als ‘ja maar, ik kan gewoon niet stilzitten, zo ben ik nou eenmaal, ik vind het gewoon allemaal super leuk om te doen, het gééft me juist ook zoveel’, waren allemaal waar, oppervlakkig waar, maar daarnaast ook allemaal goedpraterij voor de dieperliggende echte waarheid. Mijn kop lekker diep in het zand steken was toen gewoonweg veel en veel veiliger, het zorgde voor overleving, want mijn ogen, oren en hart openen, wel echt bij mezelf naar binnen gaan, durfde ik niet. Ik was ervan overtuigd dat daar binnen helemaal niets positiefs en waardevols te vinden zou zijn en ik door de mand zou vallen.
Dus toen al dat volgas bezig-bezig-bezig zijn zes jaar geleden ineens compleet wegviel door mijn ziekzijn, ik nul mogelijkheden meer had om ook maar iets kleins te doen wat in mijn ogen onder nuttig, zinvol of betekenisvol viel, was ik voor mijn gevoel dus daadwerkelijk niks nakkes nada meer waard. Ik voelde me een ieniemini hoopje niets, bodemloos leeg en compleet onzichtbaar; mijn ultra dieptepunt. Jarenlang had ik daarna nodig om mezelf, op alle vlakken, beetje bij beetje terug te vinden. Nee, mezelf überhaupt te vinden, te leren kennen, nu wel te (durven) luisteren, kijken en voelen naar mezelf, want ik had werkelijk geen idee wie ik was zonder al dat vele ‘gedoe’. Nog steeds is dat elke dag een zoektocht, een gevecht soms ook, nog steeds ben ik namelijk gewoon het liefste alleen maar nuttig bezig, lekker veilig en vertrouwd. Wat af en toe natuurlijk ook helemaal prima is, nodig is zelfs, zolang het maar om de goede redenen is en niet uit de hand loopt. Daarom probeer ik mijn doedrang nu in ieder geval zo goed mogelijk binnen mijn grenzen te houden, en dat lukt steeds ietsje beter, zolang ik maar regelmatig even ‘incheck’ bij mezelf, mijn kop uit het zand houd en me blijf uitspreken.
Een complexe uitdaging blijft dat elke dag, want ik merk ook nog heel sterk dat de behoeften om mijn eigenwaarde te willen opkrikken en mijn nare gevoelens te willen blokken nog steeds hardnekkig aanwezig zijn. Er nog steeds voor zorgen dat niets doen, lui zijn, stilstaan als nare knagende zonden en als iets slechts blijven voelen. Dat die overtuiging mega diepgeworteld en ingebakken zit ervaar ik steeds meer, heel frustrerend als je het zo graag wil veranderen. Ook helpt het dan zeker niet dat mensen om me heen en in de maatschappij ook deze mening hebben vinden en het allemaal wel (kunnen) blijven doen, dat knaagt soms enorm. Maar gelukkig zijn er ook steeds meer mensen die zichzelf wel me-time gunnen, tandjes terug durven wanneer nodig, nee zeggen tegen de ander en dus ja tegen zichzelf, regelmatig lanterfanten, chillen, ‘uit’ staan, lui zijn en daarvan genieten. Daar openlijk trots op durven te zijn en het juist wel als ontzettend nuttig, zelfs als onmisbaar, zien en ervaren. Wauw! Juist die mensen zijn dan ook mijn helden geworden waar ik met respect en bewondering naar kijk en bij hen probeer ik dan ook mijn focus te leggen, dat helpt me al een heleboel.
Ook heb ik in de loop der jaren nog allerlei andere dingen geprobeerd, geleerd en ontdekt die me helpen dit alles in een zo gezond mogelijke balans te houden. Maar hoeveel ik op allerlei vlakken ook gegroeid ben, eerlijk is eerlijk, echt ontspannen genieten van lanterfanten kan ik nog steeds voor geen meter. Je zou me voor de grap eens moeten zien als ik een poging waag hihi. Ookal wéét ik dus maar al te goed dat het juist wel ontzettend nuttig en zinvol is, is zelfs wetenschappelijk bewezen, mijn lijf, gevoel en gedachtes zijn het daar 9,5 van de 10 keer gewoonweg alsnog totaal niet mee eens en komen in felle opstand. Maar, ik geef ze zeker niet gewonnen, ik blijf het proberen, mezelf trainen, het stapje voor stapje aangaan en vooral proberen om als het ontspannen lanterfanten me heel af en toe wèl heel eventjes lukt, ook een klein beetje trots te zijn. Het allermoeilijkste wat er is, zal nou eenmaal niet snel en niet zonder horten en stoten ineens gemakkelijk worden...
Ik hoop dan ook, voor iedereen, dat de maatschappij de komende jaren ‘het druk hebben’ steeds minder als positief, de norm en als een vorm van status zal en kan gaan zien. In veel gevallen is vandaag de dag ‘drukdrukdruk’ namelijk nog steeds het standaard positieve antwoord op de vraag hoe het gaat. Hoe mooi (en helpend, waardevol, gezond, ...) zou het zijn als het beste antwoord op die vraag bijvoorbeeld ‘in balans’ zou zijn. Dat juist het in balans zijn, langzamer leven, bewondering en aanzien krijgt en niet het druk-drukker-drukst zijn. Ook hoop ik van harte dat er steeds meer ouders, opvoeders, leerkrachten, mensen zullen zijn die kinderen (en volwassenen) niet alleen een schop onder hun kont geven als ze te weinig doen of te langzaam gaan, ze niet alleen leren om zoveel mogelijk dingen zo goed mogelijk gedaan te krijgen, maar hen juist ook het waardevolle belang leren van stilstaan, ontspannen, opladen en af en toe lekker lanterfanten. Help jij mee?
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten