Liefs Laura

Juni juni juni, je was ‘em nie, want  met eigenlijk maar één quasi goed weekje (plus één matige en twee echt barslechte) heb je me behoorlijk teleurgesteld en daar baal ik enorm van, bleh bleh bleh. Gelukkig kon ik de kleine-maar-fijne-genietmomentjes alsnog zien en voelen, zeker in die ene betere week, maar eerlijk is eerlijk kostte dit me daarbuiten een stuk meer moeite en focus dan ik gewend ben. Des te waardevol en belangrijk dus om deze maand positief en met de juiste bril op af te sluiten, waar het schrijven van deze genietjesrubriek uitstekend bij helpt. Lees dus lekker verder als je wil meegenieten van een aantal heerlijke hoogtepuntjes van mijn juni, en vergeet ook zeker niet even terug te denken aan die van jou.  Samen op kraamvisite.  De eerste dag van mijn betere week begon met een wel heel bijzonder en waardevol uitje; samen met een beste vriendin en haar twee dochtertjes ging ik op kraamvisite bij een andere goede vriendin die net bevallen was van haar derde...

Hey, zo ontzettend leuk dat je er weer bent, ik hoop dat het goed met je gaat en dat je net zoals ik een hele fijne week gehad hebt. In dit vragen(v)uurtje beantwoord ik kort maar krachtig (deze keer écht haha) twee vragen die ik kreeg naar aanleiding van mijn laatste blogposts - eentje over mijn wegslikmomentjes en eentje over mijn angst om naar buiten te gaan - plus een vraag over mijn hooggevoeligheid die ik nog op de plank had liggen. Lees dus vooral verder mocht je nieuwsgierig zijn naar mijn ervaringen, gedachtes en gevoelens rondom (één van) deze thema’s. Kun je een paar voorbeelden geven van wegslikmomentjes? In mijn vorige blogpost vertelde ik dat ik het afgelopen half jaar heel veel kleine gevoelige of emotionele ervaringen heb weggeslikt in plaats van ze te uiten, en dat dit wel eens één van de boosdoeners zou kunnen zijn van mijn toegenomen lichamelijke klachten en vermoeidheid, want ook heel veel kleine druppeltjes kunnen een emmer doen laten overlopen. Met de term 'we...

Zo hoopvol ik me de laatste week van mei voelde, zo moedeloos voelde ik me deze eerste week van juni. Ik had heel erg gehoopt dat mijn stijgende lijn en lekkerder-in-mijn-vel-periode langer zou duren dan maar één f*cking weekje, maar nee hoor, de status van midden mei inclusief de vele bijbehorende struggles zijn gewoon weer terug. Echt he-le-maal klaar ben ik met mezelf, met mijn lijf en met alle extra beperkingen en onzekerheden, vooral omdat ik dacht een oorzaak van de toegenomen klachten gevonden te hebben en daar ook meteen serieus mee aan de slag ben gegaan. Maar een wondermiddel (zoals het in die ene goede tussenweek leek te zijn) is dit toch niet, althans nóg niet, want ik probeer wel de hoop te houden dat dit me op langere termijn gaat helpen, of in ieder geval een heel stuk verlichten, net zoals het (bij mij en bij anderen) al veel vaker heeft gedaan. Wat dit ‘wondermiddel’ is en waarom het me hopelijk gaat helpen lees je in deze blogpost.   Nadat ik een wat uitgebreider ...