Voor deze kledinguitdaging heb ik in januari een aantal versoepelende ‘spelregels’ bedacht, want haalbaarheid stond voor mij op nummer één. En wetende dat ik van nature behoorlijk streng voor mezelf kan zijn, wat plezier en ontspanning nogal vaak in de weg staat, wilde ik dat op deze manier op dit vlak zoveel mogelijk voorkomen. Ook besef ik ondertussen als geen ander dat stapje voor stapje (op gevoel) voor mij honderd keer beter werkt dan de cold turkey methode (op verstand), iets waar helemaal natuurlijk/vanzelf steeds meer plantaardig eten een erg goed voorbeeld van is.
Mijn vier rode-draad-spelregels voor deze ‘challenge’ waren (en zijn) dan ook als volgt;
- Geen nieuwe kleding kopen, op eventueel nodig ondergoed na.
- Tweedehands kleding kopen mag wel.
- Kleding ruilen, lenen of krijgen mag wel.
- Als ik echt iets nodig heb wat tweedehands niet te vinden is, mag ik een uitzondering maken, met als voorwaarde dat dit dan wel een zo duurzaam mogelijke en vegan keuze is (passend bij mijn portemonnee).
En nu, een half jaar verder, kan ik alleen maar zeggen dat het me zo ontzettend veel goeds gebracht heeft op allerlei gebieden en ik zo oprecht blij ben dat ik dit doe! Een ontwikkeling die echt helemaal tot in de kern bij mij en mijn zijn past. Minder kopen, meer Laura, èn (ookal is het ietsjepietsje) meer natuur.
Het is me, met veel meer gemak dan ik dacht, dan ook gelukt om geen nieuwe fast fashion kleding te kopen. Natuurlijk zag en zie ik (veel te) vaak geweldige acties en advertenties van leuke kledingmerken en -winkels voorbij komen, maar ik had geen reden of excuus meer om ze aan te klikken, ze verleidden me nauwelijks meer, zo’n fijn gevoel geeft dat. Ten eerste omdat mijn handelen zo ook veel beter past bij mijn ‘zijn’ en ten tweede omdat het me vaak zo gemakkelijk en goed afging, ik was hierin sterker dan ik dacht. Allemaal door oprechte intrinsieke motivatie denk ik, omdat de reden van deze uitdagingen/ontwikkeling zo persoonlijk en krachtig is; zuinig en respectvol omgaan met onze mooie aarde en haar natuur, mijn voetafdruk verkleinen.
Ik ontdekte dat de drang om iets nieuws te kopen vaak van zeer tijdelijke aard is - net zoals het plezier wat je er daarna van hebt trouwens - en vooral dat deze drang ook anders ‘opgelost’ kan worden. Beter, fijner, langduriger en leuker zelfs. Door mijn bijbehorende onderliggende gevoel en behoefte te onderzoeken, zag ik steeds vaker dat ik zo mijn eenzaamheid of ander verdriet wilde troosten, en dan is het natuurlijk geen passende oplossing, dat kan op veel betere manieren. Natuurlijk zijn er hier uitzonderingen op, denk aan kleding voor zeer speciale gelegenheden of een kledingstuk die zo perfect bij je past en na maanden nog in je hoofd ronddwaalt, maar even algemeen genomen heb ik ervaren dat nieuwe kleren me niet gelukkiger maken. Integendeel zelfs. De duizenden prikkels, keuzes en verwachtingen rondom het gedoe van nieuwe kleren willen maar niet weten wat, maakte me namelijk vanaf mijn puberteit mega onzeker en daardoor vaak juist ongelukkig. Vaak, heel vaak, altijd nieuwe ‘hippe’ kleren moeten hebben hoorde erbij en maakte me leuker (dacht ik), dus dit vermoeiende gestruggle hield mede daardoor ook nooit op, ging altijd maar door en door. Tot dit jaar. Sinds dit half jaar is de allereerste vraag aan mezelf namelijk of ik iets wel ècht nodig heb, en vooral waarom, met welke reden, wat zal het me op lange termijn brengen en maakt het me echt zo gelukkig als ik op dit moment denk. Niet meteen gedachteloos kopen dus, maar er eerst er even heel bewust bij stilstaan, er een nachtje (of meer) over slapen, naar binnen kijken en voelen of het wel echt past bij wie ik ben, waar ik voor sta en wat ik wil.
Nou is dat te stellig en rooskleurig gezegd hoor. Want nog steeds struggle ik met het mijn relatie met kleding, maar dan met name op het gebied van mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen. Ik vind het nog steeds vaak super moeilijk wat bij me past, me staat, ík mooi vind, wat echt goed voelt en waarom, maar de constante struggle dat nieuwe en veel kleren maken wie ik ben, wat ik waard ben, is dit half jaar (met langzaamgroeiend ‘voorwerk’ in de jaren ervoor) mega verminderd. Helemaal weg zal het niet snel gaan, zeker niet in onze huidige maatschappij en met mijn hooggevoeligheid, maar dat is ook oké, dat mag van mezelf en accepteer ik steeds meer.
Ik heb dan wel geen níeuwe kleding gekocht, zeer zeker wel tweedehands kleding, en dan vooral via Vinted. Eerst ben ik zelf nog eens (de zoveelste keer) grondig door mijn kast gegaan; wat heb ik al meer dan een jaar niet gedragen, maakt me niet gelukkig maar ziet er nog prima uit, en heb deze items daar te koop gezet. Van het geld dat ik daarmee verdiende, mocht ik van mezelf ook eventueel weer iets terugkopen. En wat een succesjes zaten daar tussen zeg, zo leuk. Ik ontdekte dat het blije gevoel bij een succesvolle tweedehands aankoop voor mij meestal zoveel groter, bevredigender en langduriger is dan bij het kopen van iets nieuws. Ook heb ik oma en de kleermaker herontdekt, soms is een (kleine) aanpassing al voldoende om je wel weer prettig en mooi te voelen in bepaalde favoriete kleding. Dus ook dat inzicht heeft deuren voor me doen openen en ooit wil ik dan ook echt op naaicursus, wie gaat er mee?
Ook merkte ik vooral de laatste maanden dat deze uitdaging en ontwikkkeling op kledinggebied ook heel natuurlijk overgegaan is naar het kopen van nieuwe andere spullen. Tegenwoordig check ik ook daarin namelijk altijd automatisch eerst, naast of ik het ècht nodig heb, of ik het niet tweedehands kan kopen (love kringloopwinkels, ‘thrift’-instagramaccounts en Marktplaats), en of het niet (zelf)gemaakt kan worden. Is dat allemaal niet het geval, dan pas ga ik op zoek naar iets nieuws, maar dan wel bewust naar de meest duurzame (en vegan) optie. Helaas was de meest duurzame keuze vaak veel te duur voor mij, maar een haalbare middenweg voelde ook al erg goed en passend. Niet perfect is ook oké, ook dat leer ik steeds meer te accepteren. Hopelijk worden duurzamere keuzes, op welk gebied dan ook, in de toekomst toegankelijker voor iedereen, wel zo eerlijk, wel zo goed, wel zo leuk en fijn.
Al met al ben ik qua kleding en spullen kiezen en kopen dus dichter bij mezelf gekomen en durf ik ook hierin meer naar mijn gevoel te luisteren, èn deze ook daadwerkelijk te volgen vooral. Ik weet bijvoorbeeld veel beter welke kleuren, stofjes, materialen, eigenschappen en eisen ík belangrijk vind en míj́ gelukkig maken. Los van anderen, los van de media, los van verwachtingen en wat ‘hoort’. Klinkt misschien heel simpel, maar voor mij is dit echt een stap, ik liet me eerst veel meer meevoeren door de grote stroom, ookal voelde ik me daar niet thuis. Nu durf ik er vaker met meer zelfvertrouwen uit te stappen en mijn eigen stroompje te kiezen, te maken. Ik denk dan ook en heb veel vertrouwen dat dit proces zich vanaf nu heel natuurlijk en zonder echte moeite verder zal gaan ontwikkelen, stapje voor stapje, net zoals dit dus plantaardig eten gegaan is de afgelopen jaren. Echt oprecht vanuit gevoel en vanuit een intrinsieke-motivatie-drive naar een betere relatie met mezelf, kleding, spullen én de aarde. Minder voetafdruk, meer mij.
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten