Soms zou ik heel graag willen dat ik beter kon verwoorden hoe het is, het voelt, wanneer ik overprikkeld of oververmoeid ben. Hoe ik de wereld en mezelf dan ervaar, hoe heftig mijn lijf dan reageert, hoe een dag(deel) dan voelt en welke diepere achtbaanemoties dit vaak oproept. Maar juist op zo’n dagen of momenten is helder nadenken en bij mijn gevoelens kunnen echt onmogelijk. Alles blokkeert, bevriest, loopt vast en er komt een soort dikke mistlaag over al mijn zintuigen heen. Hierdoor krijg ik alles niet meer goed mee en lijkt het soms alsof ik er (even) niet echt meer ben, alsof ik gedeeltelijk weggevaagd ben. De officiële term hiervoor is ‘misting’ en het heeft als functie om je te beschermen, om het binnenlaten van nog meer (nare) prikkels, gevoelens of bijvoorbeeld herinneringen even onmogelijk te maken. Naast ‘misting’ gebeurt bij mij soms ook juist precies het tegenovergestelde als ik overprikkeld ben. Alles in mij slaat dan juist helemaal hol, maakt overuren en ik schie...