Elk jaar rond deze tijd, wanneer het warme zonnige weer definitief doorgebroken lijkt te zijn en er dus geen weg meer terug is naar de herfst of winter, kom ik altijd in een soort innerlijke tweestrijd terecht. Enerzijds geniet ik er echt enorm van; ontbijten op mijn balkon, overal giga veel groen, bloemen en fluitende vogeltjes, eindelijk zonder jas naar buiten en weer luchtige kleding aan kunnen, veel meer keuze in heerlijk zoet fruit, mijn planten die weer groeien, lekker op blote voeten lopen en ga zo maar door. Maar anderzijds drukt de start van dit buitenseizoen me ook altijd weer keihard met mijn neus op de feiten en zie ik dat mijn dagelijkse realiteit nog veel verder weg ligt van het ‘normale’ dan in het binnenseizoen. Mijn vele thuiszijn en binnenzitten voelt in de herfst en winter namelijk nog redelijk oké, onder andere omdat mijn leven dan iets meer lijkt op dat van anderen, maar als iedereen in de lente weer vrolijk en opgelucht zijn vleugels uitslaat en uitvliegt naar allerlei leuke sociale buitenactiviteiten blijf ik nog steeds in mijn eentje binnen achter. Natuurlijk niet alle zeven dagen van een week of dertig dagen van een maand maar toch wel ongeveer tweederde daarvan, zo gaat er dus gevoelsmatig veel meer leuks aan mijn neus voorbij dan in de winter. En dan heb ik het niet eens over vakanties, weekendjes weg of andere grote zomerhappenings, maar juist over de ontelbaar kleine spontane dingen zoals terrasjes, tuinborrels, avondfietstochtjes of -wandelingen, picknicks, speeltuintripjes en noem maar op. Vooral de overgang / omslag naar dit deel van het jaar voelt altijd extra oneerlijk en pijnlijk, qua mindset en acceptatie heb ik dan echt even tijd nodig om mijn beperkingen weer een plek te geven, iets waar ik nu middenin zit en op deze schrijfmanier probeer te bevorderen. Tegelijkertijd begint ook de angst al op te borrelen voor hitte en benauwd 25+ weer wat zou kunnen komen, een nare gevoelstemperatuur en fel zonlicht zijn namelijk overheersende extra prikkels die ik (met mijn prikkelverwerkingsstoornis) totaal niet goed trek en mijn angst voor flauwvallen enorm triggeren. De zomer in je bol hebben en lentekriebels voelen betekent voor mij dus (waarschijnlijk) totaal iets anders dan voor jou zoals je leest, en op dit moment baal ik daar nog even flink van, maar gelukkig gelukkig gelukkig staat dit het intens genieten wanneer ik wél even een uurtje relaxed buiten kan zijn zeker niet in de weg, integendeel, dit voelt dan extra fijn, vrij en waardevol. Morgen weer, heerlijk!
Liefs Laura
Reacties
Een reactie posten