Normaal gesproken ben ik niet zo van het klagen, van het balen, van het negatieve benadrukken en van mezelf ‘zielig’ vinden, zowel hier op mijn blog, op Instragram als in reallife niet. Integendeel, ik schrijf en focus veel liever over/op de ‘brights side of life’, op de genietjes en gelukjes, op wat me wèl lukt en blij maakt in mijn leven met beperkingen. Zeker de laatste paar jaar gaat dit eigenlijk helemaal vanzelf, ook tijdens de mindere dagen. Tot vorige week. Na de zoveelste slechte dag en lichamelijke tegenslag op rij was ik echt even he-le-maal klaar met mezelf en was die easypeasy positieve mindset ver te zoeken. En dat is vandaag nog steeds grotendeels zo, het gaat ‘gewoon’ even niet zo goed en niet zo gemakkelijk allemaal, zowel met mijn lijf als in mijn koppie niet. Een van de regen in de drup periode waarin tegenslagen en pech zich maar blijven opstapelen en het me ontzettend veel kruim kost om de zonnestralen te blijven zien. En dat is frustrerend, verdrietig en bleh. Daarom gebruik ik deze blogpost even om dit alles te spuien, mijn hart te luchten en ja, om te klagen. Als je daar geen zin in hebt, groot gelijk, klik dit maar lekker weg (jaloers!), even goede vrienden.
Ik ben ondertussen gewend dat mijn klachten en beperkingen met golfjes op en af gaan, elke week heeft bijvoorbeeld standaard één of twee slechte dagen en elke maand heeft vaak wel een week waarin alle zeilen wat meer bijgezet moeten worden om in balans te blijven en de juiste koers te blijven varen. De week voor mijn eerste vaccinatie (25 juni) zat ik in zo’n zwaar-weer-en-lijf-week, erg vervelend maar verder prima te handelen omdat ik ondertussen weet en erop vertrouw dat ‘this too shall pass’. Maar toen kwam de prik, nouja de bijwerkingen van de prik en veranderde mijn golfje naar beneden in een mega diepe duik. Ruim anderhalve week migraine-achtige hoofdpijn, extreem vermoeid en prikkelgevoelig, af en aan verhoging en opvliegers, opgeblazen buik, loodzware ledematen, stramme spieren en tinitus to the max. Dat had ik even flink onderschat. Natuurlijk is met een somatisch symptoomstoornis (en prikkelverwerkingsstoonis) te verwachten dat je op een vaccinatie wat heftiger reageert dan gemiddeld, maar dit had ik totaal niet (willen) zien aankomen, vooral de langdurigheid niet. Poeh, heftig.
Daarna leek ik langzaam weer in de herstellende fase te komen, ik kon op de spaarzame goede dagen weer wat meer kleine dingen buitenshuis ondernemen, een stukje wandelen of wat ieniemini sociaals afspreken. Klein maar oh zo fantastisch fijn was dat, back on track dacht ik, opbouwen maar. Zin in! Maar helaas bleef dat op kunnen bouwen uit, ik bleef de sluimerende bijwerkingklachten maar houden, terugvallen en veel meer ronduit slechte dagen hebben dan een beetje goede dagen waarop ik mijn huis in ieder geval even uit kon. Dit tot op de dag van vandaag, nu ruim een maand verder. Het voelt daardoor echt alsof ik drie jaar terug in de tijd stap, qua lichaam maar ook qua ptss en angsten. Logisch natuurlijk wanneer dit zo één op één gelinkt is aan elkaar, maar vooral zijn het wéér twee flinke blokken op mijn tegenslagenblokkentoren. Zo’n throwback en diepe-duik-terugval heb ik zeker vaker, een dagje, misschien twee of drie, maar geen ruime maand lang. Plus sowieso niet zonder de vertrouwflow en het vooruitzicht van herstel en opbouw. En dat breekt me nu echt voelbaar en zichtbaar op, vooral sinds vorig weekend toen iets wéér bij lange na niet haalbaar voor me was, ik wéér een mega slechte dag had en het allerleukste vooruitzicht van de maand (een vriendengroepborrel) kei hard aan mijn neus voorbij ging. Au! Toen was mijn vanzelfdraaiende positieve mindsetkoek echt even compleet op. Downdag3.0.
Daarom besloot ik met mijn grote klachtencocktail de dag erop toch maar eens naar de huisarts te gaan, wie weet kon zij iets betekenen, verklaren of me in ieder geval weer wat hoop en vertrouwen geven. Dat laatste lukte haar inderdaad redelijk net zoals het uitsluiten van veel dingen, maar een uitgebreid bloedonderzoek leek ons beide wijs om ook nog te doen. Nou heb ik in mijn leven al honderden buisjes bloed laten prikken (record is 19 in één sessie) en moet ik dit sowieso elke 6 weken voor mijn schildklier, dus no problemo. Dacht ik, want ook dit moest juist deze keer weer ‘fout’ gaan, ik viel namelijk bijna flauw (mijn grootste angst) èn er werd dwars door mijn ader heen gepikt waardoor ik een groot pijnlijk ei / pingpongbal naast de prikplek kreeg; een reuze bloeduitstorting. Hierdoor kan ik tot op de dag van vandaag mijn arm niet strekken, buigen en normaal gebruiken want dat doet snijdend pijn en de plek aanraken kan al helemaal niet. Pfff, kon er óók nog wel even bij; not! Het schijnt ruim een week te kunnen duren voordat het langzaam wegtrekt/‘oplost’, maar ik gok met mijn syndroom van Reynauld vast wel weer het dubbele. Jippie!
Kortgezegd liggen mijn lijf, hoofd en ik dus behoorlijk overhoop zoals je leest, en dan besef ik ook dat ik alles erg beknopt en veel ‘rooskleuriger’ dan hoe het echt voor me voelt heb opgeschreven. Niet expres, niet bewust, maar helemaal vanzelf en automatisch. Ook omdat dit gevoel, deze opstapeling van tegenslagen, deze tien stappen terug gewoonweg even totaal niet passend te verwoorden zijn voor mij, nu nog niet in ieder geval, daarvoor zit ik er nog teveel middenin.
Gelukkig had ik gisteren de beste dag van de week, wat me enorm goed gedaan heeft, dat voel ik nu nog. Na ruim anderhalve week lukte het me namelijk weer om in mijn eentje een half uur ontspannen en genietend te wandelen door de weilanden hier. Dat gaf echt letterlijk en figuurlijk weer lucht! Want wandelen is mijn poort naar een gevoel van vrijheid, naar een rustig hoofd en naar loslaten, genot en ontspanning. Dus dat die poort gisteren (en woensdag met mama bij de Heilige Eik; zie foto) weer heel eventjes op een kiertje kon was heerlijk. Maar tegelijkertijd ook ontzettend dubbel, verdrietig en frustrerend, want eigenlijk wil ik ‘gewoon’ weer mijn oude vertrouwde lange natuurwandelingen maken, huppelend en wel, en welke dag ik maar wil. Net zoals gewoon weer zonder gedoe even naar vriendenborrels, naar de bibliotheek/kringloop/terras/enzovoort en bij anderen op bezoek kunnen. Door gisteren voel ik hier vandaag weer wat meer hoop en vertrouwen bij dan van de week, maar dat was vaker zo deze maand, ik wil nu vooral eerst zien en dan pas echt geloven. Hoe dan ook gaat dit aan alle kanten een pittige opbouwtijd worden, als het opbouwen überhaupt weer mogelijk is, want alles wat ik tot nu toe daarin probeerde was één stapje vooruit en dan weer drie (of meer) terug. Hopelijk komt de tijd waarin dit juist omgedraaid is sneller dan ik nu denk. Ik ben er meer dan klaar voor in ieder geval, kom maar op.
Heel eerlijk ben ik niet tevreden over deze blogpost, ik ben namelijk gewend om een tekst minstens tien keer na te lopen, bij te schaven en de vele puntjes op de i uitgebreid te zetten en veranderen. Maar dat lukt me vandaag gewoonweg niet. En eigenlijk past dit ook niet echt bij het ‘doel’ van deze blog, die sowieso anders is dan anders, namelijk klagen, spuien en zonder (veel) nadenken mijn hart luchten met negativiteit. Dus mede daarom plaats ik dit schrijfsel toch meteen vandaag; met volle angst vooruit, hupsakee. It is what it is. En nou is het óók zo dat alles eruit gooien heel vaak als een tovermiddel werkt, dus wie weet, wie weet zorgt het eruit schrijven hiero ook voor iets magisch positiefs…
Op naar een nieuwe-ronde-nieuwe-kansen- week met meer zonnestraaltjes en minder blokken op mijn tegenslagentoren.
Liefs Laura
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen